#32 Louis cz.4

 Dedykacja dla : Bella i Domi Nika
                                                         
                                                                   Louis cz.1
                                                                  Louis cz. 2     
                                                                   Louis cz.3    

- Mógłbym spytać Cię o to samo- odrzekł Louis.
- Spokojnie- oznajmiłam.
- Spokojnie?!- zakpił John- Jak mogę być spokojny skoro masz kogoś na boku, co? Możesz mi to jakoś wytłumaczyć. Podobno jesteś chora, masz anginę. To był tylko pretekst, zgadłem nieprawdaż?
- Kochanie, wytłumaczę Ci wszystko, tylko proszę Cię uspokój się...- wyszeptałam.
- Niby co mi wytłumaczysz? Miałaś doła, bo zerwał z Tobą chłopak? Byłem tylko Twoim oparciem w trudnych chwilach? Powiedz, żądam odpowiedzi.
- Przepraszam- wypaliłam zażenowana, spoglądając ukradkiem w stronę Lou. Chłopak przeżywał to, wiedziałam o tym. Co ja najlepszego zrobiłam? Zakochałam się w dwóch osobach naraz. Obu złamałam serca...
- Widzę, że lubisz grać na ludzkich uczuciach- kontynuował- jesteś po prostu dziwką, która puszcza się z każdym lepszym- odezwał się. Miałam za swoje, należało mi się...
- Nie nazywaj jej tak. Słyszysz?- wtrącił Louisa. Byłam w szoku. Po tym wszystkim chłopak stanął w mojej obronie.
- Bo co? ,, Pan światowy” się wkurzy i mnie pobije?- kpił.
- Żebyś wiedział- powiedział i wymierzył mu siarczystego kuksańca w bok. Chłopak momentalnie odskoczył parę kroków.
- Pożałujesz tego gnojku.
- Przestańcie- zawołałam i stanęłam pomiędzy nimi. Poczułam jak oczy napełniają się gorzką cieczą.- Nie możecie się bić. Nie pozwalam Wam- wykrzyknęłam i oddaliłam się od nich.
Nie mogłam znieść stale narastającego napięcie. Tego było zbyt wiele jak na jeden poranek. Łzy ciurkiem zlatywały mi po policzkach. Słyszałam za sobą krzyki Louisa i Johna. Chcieli, żebym do nich wróciła, wyjaśniła im zaistniałą sytuację. Wiem, powinnam tam wrócić, ale nie mogłam. Nie byłam w stanie spojrzeć im w oczy. Wolałam po prostu poużalać się nad sobą, leżąc w ciepłym łóżku.
Czemu wszystko musiało być takie skomplikowane? Czemu zakochałam się w obojgu? Co było nie tak z moim sercem? Tyle pytań cisnęło mi się na język, a na żadne nie umiałam znaleźć odpowiedzi.
~.~
Upłynęło parę godzin zanim zdecydowałam się cokolwiek zrobić. W końcu postanowiłam wziąć taksówkę. Podałam odpowiedni adres i i chwilę później stałam już pod mieszkaniem Johna. Musiałam mu wszystko wytłumaczyć. Tylko jak? Co miałam mu powiedzieć, by zrozumiał, by mi wybaczył.
Niepewnie zapukałam do drzwi. Nic. Odpowiedziała mi cisza. Ponowiłam tą czynność, ale nikt mi nie otworzył. Wyjęłam z torebki kluczyki i przekroczyłam próg jego mieszkania. . To co ujrzałam, kompletnie mnie zaskoczyło. Po drugiej stronie stał John. Ubrany był w brudny T-shirt, który ode mnie dostał, luźne dresowe spodnie, podartą dżinsową koszulę. Miał spuchniętą twarz, po której nadal spływały pojedyncze łzy. Jego włosy były w kompletnym nieładzie. Wyglądał jak wrak człowieka. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Czułam się okropnie, widząc go takiego. Najgorsze, że to ja doprowadziłam go do rozpaczy, a teraz wpatrywał się we mnie tymi brązowymi tęczówkami, które zawsze mąciły mi w głowie.
- Przepraszam- wyszeptałam, spuszczając wzrok. Było mi cholernie głupio.
- Co Ty tu w ogóle robisz? Masz pojęcie jak się martwiłem- zaczął przyciszonym głosem- proszę powiedz, że to był tylko Twój znajomy, że nic Cię z nim nie łączy...
Speszona spuściłam głowę. Widziałam jak chłopakowi ciekną łzy po policzkach. Nienawidziłam, gdy ktoś przeze mnie cierpiał. Czułam się okropnie. W końcu ja również się rozkleiłam. Po mojej twarzy zaczęły spływać strugi wody.
To co zamierzałam zrobić było głupie, nieodpowiedzialne, ale co mogłam na to poradzić?! Nie mogłam patrzeć jak płakał.
Zbliżyłam się do niego. Ujęłam jego twarz w dłonie i na początku delikatnie musnęłam jego usta. Chłopak momentalnie pogłębił nasz pocałunek, tak że zwykła pieszczota przerodziła się w coś bardziej brutalnego. Nasze języki toczyły walkę o dominację. Wplotłam swoje palce w jego ciemne włosy. Boże, co ja najlepszego robiłam?! Tym pocałunkiem dawałam mu nadzieję, że znów będziemy razem.
Tak naprawdę nie wiedziałam, co powinnam zrobić. Kochałam go. Życzyłam mu jak najlepiej. Traktowałam go jak młodszego brata, którym trzeba się opiekować. Od dawna stał się dla mnie kimś bliskim. Z tą myślą odsunęłam się od niego.
- Nie chciałam Cię skrzywdzić. Uwierz, popełniłam największy błąd w życiu...- zaczęłam, ale nie dane było mi skończyć.
- Czy to znaczy, że dajesz mi drugą szansę?- zapytał z nadzieją- Uwierz, nie mogę bez Ciebie żyć. Nie poradzę sobie. Zaprzątasz każdą moją myśl, wypełniasz moje serce, które bije tylko dla Ciebie. [T.I] proszę. Bez Ciebie nie jestem w stanie normalnie funkcjonować. Kocham Cię! Słyszysz? Jesteś moją jedyną miłością. Dla mnie liczysz się tylko Ty.
Słysząc to o mało nie zemdlałam. Poczułam się jeszcze gorzej. Przyszłam tu, aby definitywnie zakończyć nasz związek, ale teraz nie wiedziałam już, co miałam robić?!
                                                                                            MissPotatoe
Witajcie Crazy mofos :D
I jak nie zawiodłam Was z tą częścią?
Mam do Was dwie prośby, a mianowicie:
1. Chciałabym abyście same wybrały z kim ma być [T.I]. Mam wprawdzie pomysł na zakończenie, ale jestem pewna, iż on Was nie usatysfakcjonuje xdxd (chodzi o ten imagin)
2. Pamiętacie jeszcze mój imagin z Niallem? Wiele z Was chciało kontynuacje, a ja nie mam pojęcia, jak go dalej napisać. Stąd prośba, abyście same zdecydowały o dalszych losach oraz o tym co może się wydarzyć. Pomożecie mi w ten sposób i napiszecie pod tym imaginem swoje pomysły??? ;)
A więc piszcie w komentarzach. Będę wdzięczna za wszystko :*** Postaram się sprostać wszystkiemu, tak aby każda z Was była zadowolona <3
~MissPotatoe