#117 Harry cz.2

Harry cz.1

-Halo? Kto mówi?-pytałam zdezorientowana, co się dzieje? Przecież jedynym współlokatorem Nialla jest Louis, ale jego głos rozpoznałabym wszędzie... Brzmi raczej słodko aniżeli groźnie. Przeszedł mnie dreszcz niepokoju.-Halo?

Ale połączenie było już zerwane.

Przyjaciółki spojrzały na mnie pytająco, ale nic im nie wytłumaczyłam. Zresztą co miałabym im powiedzieć, skoro sama nie wiem co jest grane?

Następnego dnia

-No kurwa długo jeszcze będziemy tutaj stały?-spytałam zdenerwowana przystępując z nogi na nogę.

Madeline była cała blada.

-Może lepiej chodźmy stąd. Jak zobaczy nas jakiś nauczyciel to... -rozejrzała się nerwowo.- Nie na serio dziewczyny, ja już wolę lekcje...

-Ja też-szepnęłam cicho.

-Nie marudźcie!-syknęła Rosamond- Musi przecież tutaj przyjść. Jest nowy i ma obowiązek stawić się z sekretariacie.

-Może zrobił to wczoraj...-powiedziałam z ironią.

-Ok, jak chcecie to idźcie.-pokręciła z niechęcią z głową.-Przyjaciółki się znalazły.

Jej szczupła postać ostrożnie wychylała się zza ściany, tak by bezpiecznie i niewidocznie mogła obserwować sekretariat. Mad stała w rogu bledsza niż zazwyczaj. Do tej pory nie mogę wyjść z podziwu, że zgodziła się na akcje pod tytułem: „śledźmy Harrego”. Sama sobie się dziwię. Wydawało mi się, że wszystko jest lepsze niż lekcje. Coś nie wyszło. Ach, no tak, przecież to wymyśliła Rosamond. Wszystko jasne... Każdy jej pomysł to niekwestionowana klęska. Trzymałam za rękę blondynkę. Moja kochana przyjaciółka. Naprawdę musi kochać Rose, skoro zgadza się na to wszystko. Posłałam jej pokrzepiający uśmiech. Z rozmyślań wyrwał mnie przytłumiony głos brunetki.

-O matko, jest!-cicho pisnęła i jeszcze bardziej przylgnęła do ściany.

Chciałam zapytać co robi, ale zdecydowałam, że sama się wychylę. Przybliżyłam się do niej i lekko wychyliłam głowę. Stał tam pod drzwiami, a chwilę potem wszedł do pomieszczenia. Och czyli na to czekałyśmy już ponad godzinę? Zajebiście.

-No to co wracamy?-spytałam.

Madeline wyraźnie się rozluźniła i jakby odetchnęła z ulgą. Nie dane jej było długo się tym jednak cieszyć. Odezwała się nasza przyjaciółka:

-No przecież dopiero zaczynamy! Po kilku godzinach przypadkowo na niego wpadniemy, a potem będziecie mogły pójść. Ja już sobie dalej poradzę.-uśmiechnęła się triumfująco.

Westchnęłam zirytowana. Słowo daję, że czasami z nią nie wytrzymuję.

-O rety!-powiedziała dziewczyna-wychodzi.

Mad o ile to możliwe jeszcze bardziej przysunęła się w róg ściany. Ja pokręciłam zrezygnowana głową. Kolejny piękny dzień zmarnuję na obserwowanie chłopaka, którego się obawiam. Sama pakuję się w kłopoty.

-Wiecie, że wczoraj dostałam dziwnego smsa?-szepnęła blondynka-z nieznanego numeru.

-Co tam było napisane?-spytałam zaciekawiona.

Niestety nie otrzymałam odpowiedzi, bo Rosamond już dostrzegła nowe szczegóły.

-O Boże! Dziewczyny! On zna Louisa Tomlinsona!

-I z czego się tak cieszysz?-spytałam nic nie rozumiejąc.

-Jakiś tydzień temu Lou zaprosił mnie na randkę. Cholera, ale byłam głupia! Odmówiłam mu... A on starał się już od miesiąca... Teraz się do mnie nie odzywa...-dodała ze smutkiem.

-Więc o co ci chodzi? Mówiłaś, że nie jest w twoim typie.-zamyślałam się.

-Ale skoro to kolega Hazzy to musi być zajebisty.

Dziewczyna źle postawiła nogę albo za bardzo się wychyliła. Upadła z głośnym hukiem na podłogę, z pewnością zwracając uwagę dwóch chłopaków stojących nieopodal.

-O cholera, moja głowa.-syknęła dziewczyna i potarła ręką skronie. Leżała na podłodze nie podnosząc się i co chwila soczyście przeklinając.

Nie wiedziałam kim najpierw się zająć, bo Madeline już osuwała się po ścianie co chwila szepcząc:

-O mój Boże... oni zaraz tu przyjdą, o Boże... O mój Boże.-lamentowała.

-Mad, spokojnie.-Złapałam ją za ramię. Co ja się z nimi mam!

Do Rosamond podeszli chłopcy. Louis kucnął nad nią i pytał o samopoczucie. Ona lekko się do niego uśmiechnęła. Cholera jeżeli to był jej kolejny blef na podryw to później się z nią policzę, bo Mad jest taka przerażona jakby zobaczyła ducha.

Chłopak z lokami skierował swoje spojrzenie na mnie. Starałam się wytrzymać jego wzrok, co nie ukrywając było trudne. Jego zielone tęczówki skanowały moje ciało w taki sposób, jakby widział więcej niż inni. Ale wytrzymałam.

-Co się tak gapisz?-zapytałam zirytowana. Oho, na pewno mu nie pokarzę, że się go boje.

-Tylko się przyglądam-wytłumaczył.-Zresztą na twoim miejscu złotko, to bym się tak nie stawiał. Jego ręka powędrowała na mój pośladek. Po chwili klepnął mnie w to miejsce. Zarumieniłam się, ale nie z zawstydzenia, tylko ze złości. Co on sobie wyobraża?

Nie miałam już ani siły ani ochoty z nim kłócić. Tym bardziej, że Madeline już leżała nie przytomna na ziemi. Przykucnęłam przy niej i próbowałam ocucić. Doskonale, zaraz sama będę leżała na podłodze!

-No i co się tak patrzysz? Może byś mi pomógł...-syknęłam ze złością. Znalazł się kurwa bohater. Co z nim jest nie tak?

-Spokojnie. Bo zaraz i ty zemdlejesz. W sumie to wiedziałem, że żadna mi się nie oprze, ale żeby aż tracić przytomność.... Hmmm tak wysoko się nie ceniłem.

Na jego usta wtargnął nieodgadniony uśmiech. Spojrzałam na niego spod zmrużonych oczu. Megaloman. Za kogo on się ma?

-No już ok, pomogę ci.-dodał zniecierpliwiony-nie znasz się na żartach.

-Obejdzie się, zaraz zadzwonię po Nialla, mojego chłopaka.-wyraźnie zaakcentowałam ostatnie słowo.

Rosamond, która nadal leżała, podparła się na łokciach i spojrzała na mnie skonsternowana.

-Od kiedy ty z nim chodzisz?

Spojrzałam na nią wściekła. Och nagle jej się poprawiło?

-Od pewnego czasu.-odpowiedziałam wymijająco.

-I ja o tym nie wiem?!-krzyknęła.-Czemu mi nie powiedziałaś?

Zanim zdążyłam odpowiedzieć do rozmowy wtrącił się Harry.

-Niall Horan?-na jego usta wdarł się irytujący uśmieszek.-Ta ciota?

Pożałowałam w jednej chwili swoich poprzednich słów. Niall jest słodki, ale to nie typ twardziela, a raczej romantyka. Przed Stylesem mogłam się nie chwalić...

-W naszej szkole mamy jednego Nialla.-odezwał się Lou i puścił oko do Hazzy.-Nasz współlokator.-dodał uroczyście.

Chciałam ich zapytać o czym oni mówią, ale Mad nadal się nie odzywała.

-To jak? Pomoże mi ktoś ją zanieść do pielęgniarki, czy będziecie dalej urządzali sobie pogawędki?

Pokiwali zgodnie głowami i jako że Lou zajmował się Rosamond na mnie i Mad skazany był Styles. Wziął na ręce Madeline i podążał za mną. Ciekawa jestem co powie na to moja przyjaciółka gdy się o tym dowie...

-Czemu jesteś dla mnie taka nieprzyjemna?-spytał po dłuższej chwili milczenia chłopak.

-Mogę nie odzywać się w ogóle.-odparłam złośliwie.

-Haha...-zaśmiał się krótko.- jeszcze zmienisz zdanie...-odparł tajemniczo, a jego głos wywołał na mojej skórze gęsią skórkę.

Na szczęście byliśmy już pod gabinetem pielęgniarki.

Tego samego dnia, wieczorem.

-Możecie wreszcie powiedzieć mi co się stało?-spytała Mad zdezorientowana.-po tym jak Rosamond się przewróciła urwał mi się film-narzekała.

-Zemdlałaś-odpowiedziałam jej. Wolałabym żeby nie pytała dalej, ale Rose pogorszyła sytuacje dodając swoje trzy grosze.

-Harry cię zaniósł do pielęgniarki.-puściła jej oczko, wywołując tym samym skrzywienie na ustach blondynki.

-A mi pomógł Lou...-rozmarzyła się.-Jak chcecie to bierzcie sobie tego Harrego. Lou to dopiero ciacho.

Przechyliłam głowę do góry. Jak tak dalej pójdzie to chyba zwariuję... Moja komórka zaczęła dzwonić. Znów Niall. I w jednej chwili ogarnęło mnie przerażenie. Już wiem czyj był ten tajemniczy głos. Harry Styles. To nazwisko jak się okaże zapamiętam do końca swojego życia.

Foreverdirectioners

Witajcie kochani!

Przepraszam, że dopiero dziś, ale mój wyjazd się przedłużył :3 Zaraz muszę się pakować i czeka mnie kolejna podróż :) W sprawie wysyłania do nas swoich prac podjęłyśmy decyzję, że najprawdopodobniej stworzymy zakładkę z imaginami czytelników.

Teraz mam dla Was drugą część Harrego :) Mam nadzieję, że nie zawiodłam :*

Dziękuję za każdy komentarz <3

Ps: Przepraszam, że nie komentuje Waszych prac, ale na razie naprawdę nie mam czasu. Jak wszystko się uspokoi to do Was wrócę *.* Buziaki :***                              Foreverdirectioners

co najmniej 25 komentarzy= nowy imagin! ! !