#120 Harry cz.3

Harry cz.1

Harry cz.2

-Można wiedzieć czemu panny Madeline, [T.I] i Rosamond nie stawiły się wczoraj na lekcjach?-zapytał nauczyciel spotkany na dziedzińcu.

Mad nerwowo splotła ręce. Jedną można jakoś było wytłumaczyć, ale trzy naraz?

-Źle się czułyśmy, profesorze.-odparła słodkim głosem Rose.

-Wszystkie naraz?-spytał podejrzliwe mężczyzna patrząc na nas spod opuszczonych na nos okularów.

-Oczywiście, że nie!-odpowiedziała oburzona tą niedorzecznością brunetka.-Szłyśmy do klasy. Przewróciłam się, Madeline ze strachu o mnie zemdlała, a [T.I] się nami zajęła.

Rosamond od zawsze była dobrą aktorką, teraz pomrugała szybko powiekami. Wydawała się szczerze poruszona całą sytuacją. Zastanowiłam się jednak czy całe to wyjaśnienie nie brzmi niedorzecznie, choć w większości było prawdą.

-Doprawdy?-zapytał nauczyciel marszcząc nos. Po chwili się jednak uśmiechnął. Rose była lubiana przez wszystkich za swoje poczucie humoru i towarzyskość. Madeline świetnie się uczyła co spotykało się z wszechobecnym szacunkiem. A ja? Ja wiedziałam z kim się przyjaźnić żeby dobrze na tym wyjść. Mężczyzna jeszcze przez chwilę się na nas popatrzył, po czym odszedł poprawiając kołnierz kurtki.

Posłałam Rosamond wdzięczne spojrzenie. Ta odpowiedziała przyjaznym uśmiechem.

-To co robimy?-spytała brunetka.-Proponuję zakupy. Muszę kupić coś ładnego bo idę dziś z Lou do restauracji.

-Hmmmm -zastanowiła się Mad-Kto by pomyślał, że z Lou taki romantyk...

Zachichotałam, a Rose posłała mi delikatnego kuksańca.

-Ja chyba pójdę odrobić pracę domową-rzekła blondynka-bo jak was znam, to żadnej się nie będzie chciało, a od kogoś będziecie musiały przepisać-westchnęła.

Rose mocno ją do siebie przytuliła i szepnęła

-Wiesz, że cię kochamy?- Madeline na te słowa lekko się uśmiechnęła i nieśmiało przytaknęła głową.-A ty?

Spytała przyjaciółka spoglądając na mnie. Skrzywiłam się:

-Niall zaprosił mnie do opery...

-Do opery?-pisnęła Rose-Pojebało go?

Zaczęłyśmy się śmiać. Ale mi jakoś nie było wesoło. Ach będzie się starał? Zajebiście mu to wychodzi.

-No to oczywiście musisz pójść ze mną po kreacje na to jakże ważne wydarzenie kulturalne.-zaśmiała się Rosamond.

-To wcale nie jest śmieszne.-posłałam jej ostre spojrzenie.-w sobotę wieczorem chciałam się bawić, a nie męczyć przy wyciu jakichś starych bab.

Madeline potarła ręką moje ramię:

-Może nie będzie tak źle... W końcu idziesz tam z Horanem...

Jęknęłam niezadowolona.

-No właśnie. Wiecie jaki on jest nudny? Gada w kółko jaka jestem śliczna, jaka miła, jak bardzo mnie lubi. To jest żenujące-westchnęłam.-Mam nadzieję, że te kilka dni szybko minie i wreszcie się od niego uwolnię.

-Oj już nie narzekaj. -Skarciła mnie przyjaciółka-to będzie z pewnością lepsze niż siedzenie nad książkami.

-Dobra Maddy, my już idziemy, baw się dobrze z chemią.-Rose puściła jej oczko.

-Nie mów tak na mnie!-krzyknęła jeszcze za nami przyjaciółka, po czym poszła z powrotem do internatu.

***

-Mad? Jesteś?-wydarłam się wchodząc do pokoju.

-Tutaj!-krzyknęła blondynka wychylając głowę z łazienki.

Postawiłam torby na ziemi i zdjęłam kurtkę. Przegarnęłam włosy dłonią. Rosamond stanęła tuż koło mnie i spytała:

-I jak? Zadowolona z zakupów?

-Raczej tak, ale jak pomyślę o dzisiejszym wieczorze to aż mnie mdli.

-Nie wiem czy pójdziesz- krzyknęła Mad wychodząc z łazienki.-Za piętnaście minut jest apel. Chyba coś się stało.

Popatrzyłyśmy na siebie pytająco. W końcu Rose zabrała głos:

-Co?

-Nie wiem.-blondynka wzruszyła ramionami-ale to chyba coś poważnego bo przychodzili osobiście do każdego pokoju. Już miałam po was dzwonić.

-Kurwa!-zaklęła Rose-Ja za godzinę mam randkę. Mam nadzieję, że nie będą długo pieprzyli bo nie zdążę się przygotować-narzekała.

Po dziesięciu minutach zeszliśmy do wielkiego salonu na dole. Z pomieszczenia obok można było poczuć zapach przygotowywanej kolacji. Już bym wolała siedzieć tu wieczorem ze wszystkimi, zjeść coś na stołówce, a potem oglądać horrory i się straszyć jak to mieli w zwyczaju uczniowie naszej szkoły, którzy nie mieli żadnych planów. W sumie to była naprawdę fajna rozrywka. Ale mnie ominie coś tak przyjemnego, przez głupią operę.

Usiedliśmy na kilkunastu kanapach, krzesłach i fotelach. Niektórzy stali lub siedzieli na dywanie, gdyż już nie znaleźli dla siebie wolnego miejsca. Spojrzałam na zmartwionych nauczycieli i bladą dyrektorkę. Faktycznie, chyba coś się stało.

Kobieta drżącymi rękami wzięła do ręki mikrofon. Jakiś nauczyciel poprosił o cisze, bo ciągle dało się słyszeć szmery rozmów.

-Posłuchajcie-poprosiła dyrektorka, w jej głosie można było wyczuć... strach?-Wczoraj jedna z waszych koleżanek otrzymała list z pogróżkami. Przyszła do nas z nim, chociaż wyraźnie było to zabronione przez nadawcę.

W sali ponownie rozniosły się głosy. Przełknęłam gulę w gardle i spytałam samą siebie: Co tu się do cholery jasnej dzieje?

-Ariadna McCartney nie dawała od tego czasu żadnych oznak życia, zniknęła. Uznaliśmy, że słuszne będzie wam o tym powiedzieć. Wezwaliśmy już policje. Niebawem tu będą. Teraz chciałabym was bardzo poprosić byście zostali dziś w pokojach. Czekajcie tam na nasze instrukcje. Weźcie posiłki ze stołówki i udajcie się do waszych mieszkań. O wszystkim będziemy informowali was przez głośniki w pokojach. Zaraz przejdziemy się po mieszkaniach i sprawdzimy listy obecności. Po tym proszę, aby każde z was zamknęło się na klucz i pozostało tam przez noc. Chcę żebyście potraktowali to poważnie, bo sytuacja jest niebezpieczna. Jeżeli ktokolwiek posiada jakieś informację o pannie McCartney prosimy o kontakt. Dziękują za uwagę. Możecie odejść.-westchnęła i potarła skronie ze zdenerwowania.

Popatrzyłam jak na to zareagowali inni. Niektórzy byli przerażeni, inni podekscytowani. Zdarzali się też tacy jak Rosamond- wkurwieni na cały świat. Mi po części ulżyło, że nie będę musiała nigdzie wychodzić, ale jednocześnie poczułam lęk. Zaginięcie? W naszej szkole? Udałyśmy się ze wszystkimi do stołówki i wzięłyśmy coś do jedzenia. Nie byłam głodna, ale jak mamy siedzieć tak przez całą noc to może jeszcze mi się zachcę.

Madeline otworzyła pokój i rzuciła się na łóżko. Jak zwykle była biała i przerażona, ale biorąc pod uwagę okoliczności nie ma jej się co dziwić.

-Cholerna Ariadna, cholerni nauczyciele, cholerna dyrektorka, cholerna szkoła. Nienawidzę ich!-krzyczała Rose.-Pojebani ludzie. Co mnie to obchodzi, że ta zdzira nie wróciła do pokoju?! Będą mi robili areszt w szkole. Kurwa! Jeszcze czego! Chyba tam zaraz pójdę i powiem co myślę o tej zajebanej budzie.

-Rose, uspokój się, to poważna sprawa.-próbowała załagodzić sytuacje Mad.

-Poważna sprawa? Poważne to jest to, że nie pójdę nigdzie z Lou.-wrzeszczała.-Wymyślili sobie! Ja nie dostałam żadnych pogróżek, mam ich gdzieś.

Madeline przełknęła głośno ślinę i cicho szepnęła:

-Dziewczyny? Pamiętacie jak mówiłam wam, że dostałam smsa?

Foreverdirectioners

Cześć wszystkim! :*

Dziś trafia do Was kolejna część Harrego :) I nie wiem jak to się stało i jak ja to pisałam ale nie ma w niej w ogóle Hazzy?! :0 Przepraszam :*

Mam nadzieję również, że nie przeszkadzają Wam tak rozwinięte wątki przyjaciółek [T.I].

Chciałabym Was też przeprosić, że ostatnio nie komentowałam na Waszych blogach... Lenistwo i milion innych rzeczy. Jutro jadę do Warszawy i postaram się to nadrobić, kiedy moja przyjaciółka będzie spała :* Ostrzegam, że bd wysyłała komentarze z anonima :)

Koniec wakacji! :'( No nie! Jak Wam minął ten czas? Wypoczęci? <3 

Macie ochotę na Zayna w roli nauczyciela? Mam nadzieję, że tak, bo piszę już 6 rozdział :)

Pozdrawiamy Was i kochamy <3

co najmniej 25 komentarzy= nowy rozdział!