#123 Zayn cz.1

Szybkim ruchem nałożyłam na siebie spódnicę i zbiegłam schodami na dół. Zgarnęłam ze stołu kanapkę i pośpiesznie pocałowałam mamę w policzek. Już byłam spóźniona. Biegłam ile sił w nogach, ale już było pięć po ósmej. Na szczęście szkoła była tuż tuż. Wpadłam do budynku i natychmiast skierowałam swoje kroki w kierunku żeńskiej przebieralni. Pociągnęłam za klamkę, lecz ta nie ustąpiła pod moim naciskiem. Jeszcze raz. Nic. Świetnie, zamknięte. Poprawiłam torbę na ramieniu, przeczesałam dłonią włosy, wzięłam głęboki oddech, by uspokoić szybkie bicie serca i poszłam do sali gimnastycznej. Nieśmiało pchnęłam potężne drzwi i weszłam do środka. Do nozdrzy natychmiastowo wdarł się charakterystyczny zapach. Rozejrzałam się, w rogu pomieszczenia, równo w trzech rzędach stała moja klasa. Wszystkie głowy skierowane były w moim kierunku. I ta jedna której nie znałam. Mężczyzna z ciemnymi włosami. Również ubrany w dres, czyżby nowy uczeń? Podeszłam bliżej i zauważyłam, że trzyma on nasz dziennik... To nasz nauczyciel? Mulat zmierzył mnie pogardliwym spojrzeniem i oschłym tonem zapytał:

-Nazwisko?

-[T.N] [T.I].

-Chodzisz do szkoły od wczoraj, że nie wiesz, że o której zaczynają się lekcje?-zapytał oskarżycielskim tonem.

-Nie.-zawahałam się, czego ten facet ode mnie chce?-To znaczy zaspałam.

Na jego usta wtargnął drwiący uśmiech. Powiedział:

-To już nie mój problem, może ocena niedostateczna cię czegoś nauczy...

Zaczął zapisywać coś w swoim notesie. Poczułam rumieńce na policzkach. Miałam ze wszystkiego świetne oceny. Lubiłam w-f. Ale gdzie jest nasza nauczycielka? To moja pierwsza jedynka w życiu!

Podniósł swoje brązowe oczy prosto na moją twarz. Wpatrywał się we mnie tak dłuższą chwilę, aż poczułam się niezręcznie.

-Panno [T.N]-odezwał się-chcesz jeszcze jedną ocenę?

-Nie...-zająknęłam się spuszczając wzrok.

-W takim razie proszę natychmiast się przebrać. Cała klasa nie będzie czekała aż ruszysz swój szanowny tyłek i to zrobisz.

Ze zdumienia otworzyłam usta. Czy nauczyciel może w ten sposób odnosić się do ucznia? To jest niepoprawne!

-Już.-zarządził i podał mi klucze.

Zdezorientowana zacisnęłam w ręce przedmiot i udałam się do przebieralni, najszybciej jak potrafiłam zrzuciłam z siebie ciuchy i założyłam strój na w-f. Zamknąwszy pomieszczenie ruszyłam do sali w której było słychać rozkazy naszego nowego nauczyciela. Właściwie to jak on się nazywa? Z nadgarstka zdjęłam frotkę i kilkoma sprawnymi ruchami stworzyłam na swojej głowie coś co miało przypominać koka. Weszłam zdezorientowana do środka, kiedy z mocną siłą coś uderzyło mnie w brzuch. Piłka. Chwilę potem dotarł do mnie zniecierpliwiony głos bruneta:

-Uważaj!

Zero współczucia, jakbym była jego kłopotem i zmartwieniem. Ledwo łapałam oddechy, ból był naprawdę silny. Złapałam się za brzuch i zgięłam w pół. Mężczyzna niespiesznie do mnie podszedł i zamiast zapytać jak się czuje, szybkim ruchem niemal wyszarpnął z mojej dłoni pęk kluczy. Nasze dłonie się zetknęły, poczułam dziwne uczucie i szybko cofnęłam rękę. Nauczyciel też odskoczył ode mnie jak oparzony. Zmierzył mnie ponurym wzrokiem, ale w jego oczach mogłam dostrzec pewien błysk. Złości? Boże! Co ja mu takiego zrobiłam?

-Wstawaj!-warknął-Na moich lekcjach nie będziesz leżała.

Przerażona tonem jego głosu z trudnością wstałam z podłogi i cały czas trzymając się za brzuch skierowałam w stronę ćwiczącej grupy. Czułam się okropnie. Pierwszy dzień z nowym nauczycielem wf-u i facet już mnie nie lubi... Zaczęłam biec rozgrzewając się. Nie wychodziło mi to jednak tak jak powinno. Cały czas odczuwałam nieprzyjemne uczucie w okolicach miednicy. Kulałam.

-[T.I] dobrze się czujesz?-spytał wreszcie mężczyzna.

-Nie.-odpowiedziałam, czułam zawroty głowy było mi słabo-Boli mnie brzuch.

Nauczyciel zaśmiał się gardłowo. Obraz jakby mi się rozlewał, usłyszałam jego przytłumiony głos:

-Pytałem o głowę.

Jego żart spotkał się z salwą śmiechu innych.

-Widzisz jak ty biegasz?-spytał z ironią.- Dzieci w przedszkolu lepiej stawiają kroki niż ty. Może zamiast na w-f powinnaś udać się do jakiegoś specjalisty...-zaproponował.

Odpowiedziały mu kolejne pomruki zadowolenia uczniów. W kącikach oczu poczułam łzy. O nie [T.I]! Tylko się nie popłacz.

-Mogę do łazienki?-spytałam cierpiącym i załamującym się głosem. Nie chciałam żeby tak to zabrzmiało, ale nic na to nie mogłam poradzić.

-Spóźniłaś się, jesteś na sali od kilku minut, a sprawiasz same problemy.-westchnął brązowooki.-Idź, może chociaż na chwilę odetchnę.

Gdy już kierowałam kroki w stronę łazienek, zawołał za mną:

-Tylko nic sobie nie zrób!

Z moich oczu popłynęły łzy. Nigdy nie byłam tak traktowana. Nienawidzę tego człowieka. Zacisnęłam mocniej pięści. Nienawidzę.

Weszłam do łazienki i otarłam papierowym ręcznikiem mokrą twarz. Spojrzałam w lustro. Miałam już podpuchnięte oczy. Do czego ten facet mnie doprowadza?! Odkręciłam kran i włożyłam rękę pod strumień zimnej wody. Zna mnie zaledwie kilka minut, a już wyrobił sobie opinie na mój temat... nawzajem. Chlusnęłam sobie krople wody na twarz. Co mam zrobić?Poddać się i za wszystko przepraszać, czy odpłacić mu tym samym? Osuszyłam ręce i wyszłam z łazienki, idąc spojrzałam na wielki zegar ścienny. Lekcja kończy się za dziesięć minut. Może wytrzymam. Myśleć będę potem. Pewna siebie i z podniesioną głową weszłam do sali. Ukradkiem spojrzałam na bruneta. Przygryzł dolną wargę i się we mnie wpatrywał. Podeszłam do niego i siląc się na uprzejmy ton, zapytałam:

-Co mam teraz robić?

-A po co przychodzisz na w-f?-odpowiedział pytaniem. Czemu musi być taki irytujący?

Bądź miła. Bądź twarda. Nie daj mu się złamać.-powtarzałam w myślach.

-Liczę, że pan mi to powie.

Widocznie moja odpowiedź go zdziwiła. Wskazał na grupkę grających osób i kazał mi dołączyć.

Po kilku minutach zagwizdał i przywołał nas do siebie. Zaczął coś jeszcze gadać, ale starałam się go ignorować. Gdy już skończył udałam się do szatni. Tam wreszcie mogłam porozmawiać z Naomi. Gdy tylko zaczęłyśmy się przebierać, zapytałam ją:

-Kto to w ogóle jest?

-Zayn Malik.-odpowiedziała- Nasz nowy nauczyciel w-f.

-A co z panią Adams?

-Odeszła. Zresztą nie dziwie się. Babka po sześćdziesiątce jakoś nie pasuje mi do roli wf-istki.

-Ale on jest okropny! Słyszałaś jak się do mnie odzywał?! „Cała klasa nie będzie czekała aż ruszysz swój szanowny tyłek i to zrobisz.”-zacytowałam starając się naśladować jego głos.

Moje przyjaciółka się uśmiechnęła. Naciągnęła na siebie T-shirt i spojrzała na mnie.

-No to nie było chyba odpowiednie. Ale przynajmniej ma poczucie humoru.-puściła mi oczko. Szkoda, że potrafi się śmiać tylko ze mnie-A poza tym może miał gorszy dzień? Na pewno mu przejdzie.

Taką miałam nadzieję.

***

Ale mu nie przeszło i o ile to możliwe stawał się jeszcze gorszy. Na każdej lekcji coraz bardziej mnie poniżał. Już tego nie wytrzymywałam. Po dwóch tygodniach poprosiłam mamę o zwolnienie z lekcji w-fu ale mnie zbyła. Rok szkolny dopiero się zaczął. Należało coś z tym zrobić. Tylko co? Położyłam się w łóżku i zamknęłam oczy. Zaczęłam przywoływać w pamięci wszystkie chwile w których mnie gnębił.

-Dobierzcie się teraz w pary. Przećwiczymy odbicie dolne i górne.-odezwał się.

Podeszłam do Naomi i stanęłam obok niej. W siatkówce czułam się dość dobrze. U pani Adams zawsze miałam piątkę, a trzeba przyznać, że była wymagającą nauczycielką. Pomyślałam, że nie może być źle. Wzięłyśmy piłkę i swobodnie zaczęłyśmy ją odbijać. Szło nam całkiem dobrze, dopóki nie zaczął nam się przyglądać pan Malik. Ręce od razu zaczęły mi się pocić. Czułam wielką presje, bo doskonale wiedziałam, że nawet najmniejszy błąd zostanie przez niego wychwycony, a każda pomyłka wyśmiana. Odbijałam jeszcze chwilę, ale jego wzrok cały czas tkwił w mojej osobie. Obserwował każdy mój ruch. Czułam się niezręcznie i wreszcie do tego doszło. Ręce źle się ułożyły, a piłka poleciała daleko w bok. Na jego ustach pojawił się drwiący uśmiech. Z politowaniem pokręcił głową. Znów poczułam dziwne ukłucie w środku. Czemu on mnie tak nie lubi?

Na apelu po lekcji chwalił większość osób. Mówił, że nasza klasa doskonale sobie radzi. A potem było już tylko o mnie:

-Ale jak wiecie od każdej reguły są wyjątki. Mamy tutaj taki jeden fatalny przypadek. [T.I] wyjdź na środek. Popatrzcie-odezwał się gdy byłam widoczna dla wszystkich uczniów. Zalałam się rumieńcem.- Oto dziewczyna, która nie potrafi odbić piłki. Siedemnaście lat i jeszcze się tego nie nauczyła. Wstyd. Mam nadzieję, że zrobimy tu jakiś podział na grupy. Bo są tu też utalentowane osoby. A no przepraszam-zaśmiał się-nie będziemy umieszczali w innej grupie jednej osoby.

Nienawidzę go.

Starłam ręką spływające po policzkach łzy i jeszcze mocniej wtuliłam się w poduszkę. Z reguły nie płakałam często, ale to co się ostatnio dzieje już mnie przerasta.

-Zróbmy rozgrzewkę.-najgorszy dźwięk dla moich uszu. Jego głos.- będziecie robili kilka ćwiczeń. Na początku przewrót w przód, czyli fikołek jakby ktoś nie zrozumiał-spojrzał wprost na mnie. Spuściłam wzrok. Muszę wytrzymać.

-Ustawcie się po kolei i zaczynamy.

Stanęłam na samym końcu. Wszyscy sprawnie wykonywali ćwiczenie. Co w ty trudnego? Hmmm pewnie każdy dostrzegłby trudność, gdyby wszyscy czekali na twój ruch. Wpatrywali się w ciebie, czekając aż nauczyciel żuci jakąś kąśliwą uwagę lub żart na twój temat. Poczułam zawroty głowy kiedy stanęłam przed materacem. Kucnęłam, lekko wychyliłam się do przodu.... i zrobiłam. Niewiele musiałam czekać na reakcje pana Malika. Zanim zdążyłam wstać już pogrążył się w zwycięskim śmiechu. Na początku inni patrzyli na niego zdezorientowani, ale zaraz potem sami zaczęli się uśmiechać, sami nie wiedząc czemu. Tym razem poczułam w kącikach oczu łzy, chociaż usilnie starałam się je zatamować. Nawet bez proszenia o wyjście udałam się do łazienki by tam pogłębić swój żal. Za chwilę spokoju otrzymałam uwagę do dziennika.

Usnęłam.

***

Na samą myśl, że dziś jest wf zrobiło mi się niedobrze. Na szczęście dziś piątek. Muszę przemordować się cały dzień, potem w-f i dwa dni spokoju. Dam radę. Lekcje dłużyły mi się niemiłosiernie. Byłam już maksymalnie zmęczona, kiedy wreszcie nastała ostatnia godzina. Kto na ósmej lekcji wstawia w-f? Kto zatrudnia kogoś takiego jak Zayn Malik?

Weszłam do przebieralni i powoli zmieniłam ubrania. Ostatnio przed każdą lekcją z nim bolał mnie brzuch. Starałam się robić wszystko jak należy. Może nie byłam jakimś wyśmienitym sportowcem, ale bez przesady. Było dużo osób o wiele ode mnie gorszych. Ale i tak było pewne, że jak zwykle to ja zrobię coś źle, to ja okaże się totalną fajtłapą. To ja powinnam nie zdać z wf-u.

Weszłam z całą klasą na salę. Sam jej zapach wywoływał u mnie mdłości. Brunet bez żadnych uwag na mój temat sprawdził listę obecności i kazał biegać wokół sali. Potem graliśmy w piłkę nożną i o dziwo pan Malik siedział w kącie i coś zapisywał w swoim dzienniczku nawet na nas nie patrząc. Poczułam ulgę, może chociaż raz nie będzie mi nic wytykał. Dziesięć minut przed dzwonkiem kazał nam wszystkim stanąć na zbiórce. Najgorsza część całej lekcji jeżeli z nim w ogóle mogą być jakieś lepsze.

-Posłuchajcie.-powiedział spokojnie-długo nad tym myślałem i doszedłem do wniosku, że naprawdę trzeba coś zrobić. Kiedyś bym żałował jeżeli zignorowałbym tą sprawę. [T.I] – zwrócił się do mnie- naprawdę muszę coś z tobą zrobić, bo obniżasz średnią tej klasy z tego przedmiotu. Nie wiem,... może przenieść cię rzeczywiście do innej klasy z innym nauczycielem.. nie daje sobie z tobą rady... Myślę, że nie zdołam cię niczego nauczyć, jesteś zbyt oporna na moje słowa i rady. A może rzeczywiście należy zwrócić się z tym do specjalisty... Proszę cię porozmawiaj o tym z rodzicami. Nie chcę, żeby kiedyś ci to zaszkodziło.

Co zaszkodziło? O czym on mówi? Błagam niech ten koszmar się wreszcie skończy.

-Jeszcze nigdy nie miałem tak nieumiejętnego ucznia-dodał – Przykro mi ale nie potrafię ci pomóc.

Pomóc? W czym? Czemu wszyscy się patrzą na mnie jakbym była trędowata? Ratunku!

Zdezorientowana wyszłam z sali i razem z Naomi weszłam do szatni.

-O co mu chodzi?-cicho szepnęłam, a łzy obficie wypływały z moich oczu.

-Nie wiem, ale uważam, że on już przesadza. Zresztą wszyscy tak sądzą. Rozmawiałam z innymi i też uważają, że on nie traktuje cię fair. To już jakaś obsesja. Musimy coś zrobić...

-Ale co?-zapytałam z nadzieję, że przyjaciółka ma jakiś wyśmienity pomysł. Wtuliłam się w nią. Gdyby nie ona, chyba bym się załamała.

-Nie wiem. -westchnęła Naomi. -Może pójdź do niego i przedstaw jak sprawa się ma z twojego punktu widzenia.

-Oszalałaś?! Żeby wyśmiał mnie jeszcze bardziej?!

-Uważam że to naprawdę świetny pomysł-stwierdziła szatynka.-Może wreszcie zrozumie to co czujesz...

-Nie ma mowy.-powiedziałam.

-Jak ty do niego nie pójdziesz to ja to zrobię!-krzyknęła Naomi.

-Błagam cię, NIE! Pomyśli że jestem jakąś totalną ofiarą losu!

-Przestań! Ktoś mu musi powiedzieć, że zachowuje się jak chuj bo będzie robił to dalej.

-Nie-prosiłam.

-W takim razie do niego idę.-powiedziała.-Teraz.

-Naomi!

-Więc jak? Zrobisz to ty?

-Niech ci będzie.-westchnęłam zrezygnowana.

-Mam widzieć jak do niego wchodzisz.-dziewczyna wskazała palcami na swoje, a następnie na moje oczy.

Pokręciłam głową i z bijący sercem udałam się do magazynku. Spojrzałam ostatni raz na szatynkę, która uniosła kciuk do góry, aby dodać mi otuchy i krzyknęła:

-Będę czekać przed szkołą! Powodzenia.

Odeszła. Wytarłam spocone dłonie o szorty i nieśmiało zapukałam. Nic. Jeszcze raz.

-Proszę!

Po kręgosłupie przebiegły zimne dreszcze. Teraz chyba należy wejść do środka. Pchnęłam ciężkie drzwi a do nozdrzy wdarł się zapach gumy jaki miały piłki.

-Tak?-spytał pan Zayn spoglądając na mnie znad sterty papierów.

-Chodzi o to, że...-zacięłam się. Co ja tak właściwie chciałam mu powiedzieć?

Patrzył na mnie wyczekująco, spokojnie przekładając papiery z jednej kupki na drugą.

-Chciałabym żeby-ponownie zaczęłam- chciałabym żeby pan inaczej mnie traktował.-wreszcie z siebie wydusiłam. Mężczyzna podniósł na mnie zdziwiony wzrok.

Jak już powiedziałam a to należy powiedzieć i b.

-Wydaje mi się, że nie traktuje mnie pan sprawiedliwie.-przestąpiłam z nogi na nogę cały czas patrząc uparcie na podłogę.- Chciałabym, żeby pan miał do mnie więcej cierpliwości i był bardziej obiektywny.-złapałam oddech.-Czuję się niekomfortowo kiedy przy całej klasie wytyka mi pan błędy, żartuję i się śmieje. To nie jest przyjemne-dodałam na koniec i czułam jak policzki z każdą chwilą stają się coraz gorętsze. Brunet podniósł się z miejsca i nieodgadnionym wyrazem twarzy począł do mnie zbliżać. Gdy był już obok mnie zobaczyłam, że w jego oczach czai się troska. Patrzył na mnie swoimi wielkimi brązowymi oczami, a ja nie wiedzieć czemu robiłam to samo. Przyglądaliśmy się sobie w milczeniu. Po raz pierwszy poczułam intensywny zapach jego perfum. Był wyższy ode mnie o głowę. Schylił się delikatnie i wypuścił ciepłe powietrze wprost na moje czoło. Zrobiło mi się niewyobrażalnie gorąco i zakręciło mi się w głowie. Co mam teraz zrobić? Wyjść czy zostać? Jego wielka dłoń znalazła się na wysokości mojej twarzy. Po chwili poczułam opuszki jego palców gładzące mój zarumieniony policzek. Co się dzieje? Założył kosmyk włosów za moje ucho. Pochylił się jeszcze bardziej i zaczął całować moje usta. Z początku byłam tym wszystkim tak oszołomiona, że nie wykonałam żadnego ruchu. Dlaczego on mnie całuje?! Nie zrobiłam nic tylko mu na to pozwalałam... Przecież to mój nauczyciel! To wydaje się obleśne... Ale ten pocałunek... mimo że go nie oddałam podobał mi się chyba bardziej niż powinien. Mój pierwszy pocałunek... Zarzuciłam ręce na jego szyje i starałam się wykonywać te same ruchy co on. Po chwili nasze języki idealnie się zsynchronizowały. Poczułam jak pan Malik delikatnie uśmiecha się przez pocałunek co jeszcze dodało mi odwagi. Od kilkudziesięciu sekund nie przerywaliśmy tej pieszczoty i to nie tylko ze względu na przyjemność jaką nam ona sprawiała, ale... co właściwie ma stać się później? Co mam powiedzieć? Nie musiałam nad tym myśleć. Usłyszeliśmy pukanie do drzwi, a po chwili zostały one z impetem otworzone...

Foreverdirectioners

Kochani! <3

Właśnie przeczytaliście pierwszą część Zayna, który na początku nie był przemyślanym pomysłem ale czystą improwizacją. Dzięki motywacji MissPotatoe ma już 26 stron. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu bo tak prędko się nie skończy. Co sądzicie o imaginach z chłopcami w rolach nauczycieli? Macie pomysły co zdarzy się dalej? Kto przeszkodził naszym gołąbeczkom w pocałunku? Piszcie! Uwielbiam czytać Wasze opinie :*

I tu kończy się notka dla osób, którzy nie mają bloga, lub na których blogach nie komentowałam...

A teraz kilka informacji dla tych wszystkich, którzy być może liczyli na moje komentarze, a od pewnego czasu nie mogli ich czytać :*

Otóż może uznacie to za samolubne i egoistyczne, ale przestaje pisać komentarze. A już na pewno takie rozbudowane jak kiedyś.Nie wiem, czy uwierzycie, ale napisanie jednego takiego zajmowało mi przeszło 40 minut. Właśnie rozpoczęłam drugi rok w liceum i jakkolwiek to zabrzmi -od nauki w tej klasie wiele zależy. Mam rozszerzony Polski i czeka mnie mnóstwo lektur i pracy. Coraz rzadziej piszę imaginy, a na komentarze kompletnie brakuje mi czasu. Mam nadzieję, że zrozumiecie moją decyzję. Zdaje sobie sprawę, że teraz część z Was zapewne też zrezygnuje z komentowania moich prac. Całkowicie Was rozumiem i Przepraszam za wszystko ;*

Myślę, że kiedyś jeszcze może sprawię Wam jakąś jednorazową niespodziankę ;) A na razie żegnajcie ;)

co najmniej 25 komentarzy= nowy imagin!!!