#97 Louis cz.8

                                                                Louis cz.4
                                                                Louis cz.5
                                                                Louis cz.6
                                                                Louis cz.7

Imagin z dedykacją dla wszystkich czytelników, którzy nie mogli się go doczekać! ! !

Rozejrzałam się wokół i oniemiałam z zachwytu. Przed nami rozpościerał się niewielki drewniany domek, pokryty jasną strzechą- taki o jakim zawsze marzyłam. Prowadziła do niego niewielka, wijąca się kamienna ścieżka. Z rozdziawioną na szerz buzią podziwiałam najprawdopodobniej jedno z najpiękniejszych miejsc, w jakich byłam kiedykolwiek. Uroczy domek z zadbanym ogrodem, jezioro w którym mieniły się poszczególne promienie słońca, przedzierające się przez olbrzymie iglaste drzewa. Uśmiechnęłam się w kierunku mojego towarzysza, który stale obejmował mnie w pasie i nie opuszczał na krok.

-Pięknie tu- westchnęłam.
- Wiem- oświadczył dumnie, splatając nasze dłonie. Poczułam jak moje policzki momentalnie rumienią się.
- To Twój dom?- zapytałam ni stąd ni zowąd.
- Nie- uśmiechnął się łobuzersko.- Chodź ze mną, muszę Cię oprowadzić...
- W takim razie, skąd masz klucze- nie odpuszczałam.
- Tajemnica- zaśmiał się i wzruszył obojętnie ramionami.- Pomyślałem, że może Ci się tu spodobać- odparł, prowadząc nas w kierunku niewielkiej chatki, którą miałam ochotę zobaczyć. Od zawsze chciałam mieszkać w takim miejscu jak to. Cisza. Spokój. Nie przejmujesz się tym co robisz. Czujesz się swobodnie. Takie życie jak najbardziej mi odpowiadało. Powoli miałam już dosyć miejskich klimatów, tego ciągłego zgiełku i pośpiechu, który stawał się Twoim nieodzownym ,,towarzyszem”. Tutaj było zupełnie inaczej. Ten spokój, który wręcz dźwięczał w uszach, dzika przyroda emanująca nieskazitelną zielenią. Tego nie dało się opisać...
W końcu weszliśmy do środka. Louis otworzył przede drzwi i dłonią wskazał, żebym się rozgościła. Wnętrze było naprawdę przytulne. Ciepłe kolory na ścianach, skórzany wypoczynek w lekko beżowym odcieniu. Na podłodze leżał ogromny czekoladowy dywan, a całość uzupełniały drewniane meble. Jednym słowem, było tu jak w bajce...
- Nie ma tu zbyt dużo miejsca- zauważył Tommo.- Za tymi drzwiami jest łazienka, dalej kuchnia, niewielka spiżarnia, a u góry sypialnia...
- Nie szkodzi- oznajmiłam, rozglądając się dookoła.
- Może chodźmy zwiedzić sypialnię- zaoferował, ciągnąc mnie za rękę.
- Hej! Co robisz?- zaprotestowałam.- Jeszcze nie zdążyłam obejrzeć dołu.
Kolejna porcja śmiechu, delikatny niby od niechcenia pocałunek w policzek, nasze splecione dłonie. Jak na zwykłych znajomych, zachowywaliśmy się dość dziwnie. Nie chodzi oto, że go nie lubiłam, wprost przeciwnie. Louis był ciekawą osobą z niepowtarzalnym charakterem i urokiem osobistym, ale mimo to nie chciałam, aby nasza relacja przekształciła się w coś więcej. Zwykli znajomi. Nie chłopak i dziewczyna. Po prostu dwójka przyjaciół ze szkoły.
- Nie marudź. Chodź do góry- usłyszałam jego głos.
- Nie- sprzeciwiłam się.- Nigdzie nie idę.
- Hej, czemu taka jesteś?- spytał.- Kotku, nie ładnie tak mi się sprzeciwiać- mruknął i podszedł do mnie.
- Nie mam ochoty ,,wypróbować” łóżka- zaśmiałam się.- Louis, mimo że nasza znajomość nie trwa wyjątkowo długo, to jednak trochę zdążyłam Cię poznać.
- W takim razie co chcesz robić?
- Może...- zamyśliłam się na chwilę.- Może pójdźmy nad jezioro. Tu jest tak pięknie. Uwierz, nie mam ochoty siedzieć w domu.
- Ok, ale ja też nie odpuszczę- zaśmiał się i niby przypadkiem klepnął mnie po raz kolejny w pupę.
- Tomlinson!- krzyknęłam za nim i kiedy się zorientowałam chłopak stał już na wprost mnie, tak że czułam jego ciepły oddech na mojej twarzy.
- Coś nie tak, maleńka?- spytał, stopniowo przybliżając swoje usta do moich.
- Jesteś niemożliwy- sprostowałam.
- Wiem i za to mnie kochasz- zaśmiał się i przelotnie musnął moje wargi.
- Nie bądź taki pewny- warknęłam i machinalnie odsunęłam się od niego.
- Kochanie, nie oszukuj samej siebie. Przecież widzę jak na Ciebie działam. Podniecam Cię, sprawiam,że twoje serce bije jak szalone, gdy zbliżę się do Ciebie choćby na milimetr- usłyszałam za sobą jego głos.
W końcu jednak udało mi się wyciągnąć go z domku. Naprawdę potrzebowałam chociaż chwili spokoju. Chciałam przejść się brzegiem jeziora i najzwyczajniej w świecie, zapomnieć o wszystkim, nawet o nim. Nie wiedziałam czemu, pozwoliłam mu spleść ze sobą nasze palce i prowadzić się tylko jemu znaną ścieżką. Wydawało mi się to takie przyziemne. Zwykły gest, nic więcej, ale niestety powoli przestawałam w to wierzyć. Może Louis miał rację. Może tylko skrywałam do niego prawdziwe uczucie? Powoli zaczęłam odchodzić od zmysłów.
- To jak wskakujemy do wody?- usłyszałam jak z zaświatów głos bruneta.
- Hmm?
- Kąpiemy się? Woda jest świetna- powiedział, jednocześnie zdejmując koszulkę i ukazując swoje cudowne mięśnie.
- Nie mam stroju kąpielowego- oznajmiłam smutno i przysiadłam na piasku.
- A kto powiedział, że będziemy kąpać się w bieliźnie, co?
- Nie, proszę. Tylko nie mów, że chcesz się przy mnie rozebrać- błyskawicznie poderwałam się z ziemi.
- Chcę- oświadczył jak gdyby nigdy nic.- Nigdy nie widziałaś gołego chłopaka? Nie robiłaś tego?- zaśmiał się i jak na złość zdjął spodnie.
- Nie- powiedziałam chwiejącym się głosem.- Może nie jestem taka jak inne dziewczyny. Nie przyszło Ci to do głowy?!- odparłam ozięble.
- Sorry, nie wiedziałem- powiedział, a na jego twarzy zagościł tajemniczy uśmieszek.- Widocznie czekasz na mnie- dodał ciszej i odwrócił się do mnie tyłem.
- Słyszałam- krzyknęłam.
- I miałaś słyszeć- przekomarzał się ze mną.- A teraz, jeżeli nie chcesz patrzeć to zamknij oczy, okey? Nie chcę, żebyś znowu się irytowała.- rzekł i kilka sekund później zdjął czarne bokserki, i wskoczył do wody. A ja oczywiście patrzyłam i uśmiechałam się sama do siebie. Widziałam jego opalone plecy i blade pośladki. Naprawdę nie wiedziałam, co ten chłopak miał takiego w sobie, że tak na mnie działał. To było wręcz nieprawdopodobne.
- [T.I] wskakuj! Woda jest świetna- mówił szeroko się uśmiechając.- Zobaczysz potem będziesz żałować..- wykrzyknął i lekko chwiejąc odwrócił się do mnie plecami. A ja ciągle tkwiłam w jednym miejscu, na tej samej plaży, na której byłam.
Dlaczego nie potrafiłam być bardziej spontaniczna i odważna? Dlaczego musiałam się wszystkim przejmować. Przecież żyje się tylko raz. Jeżeli teraz boję się wykąpać bez stroju kąpielowego, to co będzie potem?! Jak kiedykolwiek powiem chłopakowi, że chcę, żeby mnie pocałował? Kończąc tę myśl, chwyciłam za dół sukienki i jednym ruchem ściągnęłam ją przez głowę. Następnie zdjęłam bieliznę, rzucając ją wysoko w górę i zostawiając tam, gdzie upadła, po czym pobiegłam w kierunku jeziora, śmiejąc się i jednocześnie przeklinając. Po raz pierwszy poczułam się wolna, wolna niczym ptak, który po kilku latach niewoli w końcu, opuścił metalową klatkę. Teraz mogłam robić, co tylko mi się podobało.
Przepłynęłam parę metrów, z trudem łapiąc powietrze. Zaledwie ułamki sekund dzieliły mnie od celu, który najwyraźniej słysząc moje rozpaczliwe dźwięki, odwrócił się w moim kierunku.
- A więc to jest to- mruknęłam niewyraźnie, zatrzymując się koło bruneta.
- Co?- spytał zdziwiony.
- Pływanie nago, głuptasie- zaśmiałam się i zgarniając ręką wodę, opryskałam mu twarz.
- Hej, nieładnie- oznajmił, próbując mi oddać. Niestety pech chciał, że zachwiałam się, a następnie upadłam wprost na niego i oboje znaleźliśmy się pod wodą. W pewnym momencie poczułam jak jego silne ramiona, oplotły mnie i wtuleni w siebie wypłynęliśmy.- Nic Ci nie jest?- zapytał z zatroskaną miną.
- Nie. Wszystko w porządku- odpowiedziałam, mierzwiąc ręką jego mokre, brązowe włosy.- A Tobie nic się nie stało? Jesteś taki zamyślony...
- [T.I] chciałbym Cię przeprosić- oznajmił, wpatrując mi się prosto w oczy.

                                                                                                                     MissPotatoe
Hej, hej!
Obiecałam, więc imagin się pojawia :) Co o nim myślicie? Nie jest trochę nudny? Macie jakieś pomysły co wydarzy się dalej? Jestem bardzooo ciekawa Waszych spekulacji :* Dlaczego Louis ją przeprasza i za co?! Piszcie, motywujcie <3 Dzięki Wam jestem przeszczęśliwa! Thx za wszystko :*
25 komentarzy= nowy imagin!
Im więcej kom. tym imaginy bd pojawiać się szybciej! ;)