#92 Zayn cz.2

Imagin z dedykacją dla :

~Lawędy12
~Anonimka

                                                                    Zayn cz.1

Niepewnie chwyciłam za uchwyt i otworzyłam drewnianą furtkę. Ostrożnie stawiając każdy nawet najmniejszy krok, przeszłam parę metrów. Następnie wdrapałam się po kilku, wyłożonych płytkami schodach i stanęłam pod drzwiami. Powoli pchnęłam klamkę i weszłam do środka. Odłożyłam kurtkę w przedpokoju, jednocześnie udając się dalej.

Przeraźliwa cisza. Egipskie ciemności. Nikogo nie ma.

W końcu zapaliłam światło i spostrzegłam jego. Malik siedział nieruchomo na fotelu, odwrócony do mnie plecami. W pewnej chwili podniósł się i momentalnie znalazł się u mojego boku. Chłopak utkwił we mnie swoje przepraszające spojrzenie. Miałam wrażenie, iż ma zamiar rozebrać mnie wzrokiem, przez co poczułam się nieco niekomfortowo. Tak, wpatrywał się we mnie tymi swoimi ślicznymi, czekoladowymi tęczówkami, bezgłośnie prosząc o wybaczenie. Zacisnął zęby, a kąciki jego ust wydęły się w krzywym uśmiechu. Jego idealne, otoczone wachlarzem ciemnych rzęs oczy, przepełnione były smutkiem i goryczą. Ta cała sytuacja okazała się trudniejsza niż, się spodziewałam. Oboje staliśmy tak wpatrzeni w siebie nawzajem, niezdolni do jakiegokolwiek ruchu. Wzięłam jeden, głębszy oddech, zaciągając się przy tym jego charakterystyczną wonią.

A mogło być tak pięknie. Tylko ja i on. Niestety, taki los nie był nam najwidoczniej pisany... Nie panując nad kotłującymi się emocjami, podniosłam lekko drżącą dłoń i zamachnęłam się, trafiając w jego policzek. Chłopak dotknął miejsca, w którym moja ręka zetknęła się z jego rozgrzaną skórą. Mimo moich obaw Zayn, nie dostał niepohamowanych napadów gniewu, a nawet ku mojemu zdziwieniu, przyjął to z pokorą.

-Przepraszam, że jeszcze tu jestem. Zaraz spakuję swoje rzeczy i wyprowadzę się, tak aby mogła zamieszkać tu Twoja narzeczona- mówiłam pewnym siebie głosem.- Wiesz, co? Nie mogę sobie wybaczyć, że byłam aż tak naiwna. Czemu w ogóle Ci wierzyłam? A najgorsze, że ja Cię kochałam. Dawałam z siebie wszystko, kiedy Ty...- wyszeptałam, powstrzymując łzy, które coraz szybciej napływały do oczu.
Malik widząc moje rozchwianie emocjonalne, podszedł bliżej, bezskutecznie próbując mnie objąć.
- Nie zbliżaj się do mnie, ok? Idź do tej swojej Perrie- powiedziałam chłodno.- Naprawdę jest taka dobra? Jest lepsza ode mnie w łóżku? To o to chodziło? Wiem, że jest sławna, ale przez Ciebie czuję się jak nic niewarta szmata. Zamydliłeś mi oczy. A ja byłam aż tak głupia! Łudziłam się, że ktoś taki jak Ty pokochał mnie.
-[T.I] przestań. To nie moja wina, że we wszystko wpieprza się Modest i managerowie- krzyczał, wymachując dłońmi.- Nie rozumiesz, że ten związek to tylko fikcja, zwykły wymysł?- kontynuował.- Kochanie, jesteś dla mnie wszystkim. Liczysz się tylko Ty i nikt więcej. Nawet nie wiesz jak mi ciężko udawać przed kamerami, Wiem, iż się jej.
- Czyli to prawda- wtrąciłam i pobiegłam po moje walizki. Musiałam się stąd wynosić i to natychmiast.
-Stój!- rozkazał, a ja mimowolnie drgnęłam i zatrzymałam się w półkroku. Pozwól, że Ci to wytłumaczę... Te wszystkie na pozór szczęśliwe miny przed obiektywem, wymuszone pocałunki... Zrozum, że muszę z nią być! Ale niedługo wszystko się zmieni, obiecuję Ci to.
- Nie obiecuj- szepnęłam.
- Zaufaj mi- odparł błagalnie.- Zapomniałaś już jak świetnie się bawiłaś, gdy zabrałem Cię na tę malutką wyspę? Zapomniałaś o tych cudownych nocach? Nie pamiętasz jak siedzieliśmy nad brzegiem morza, szepcząc czułe słowa? Kocham Cię i mogę Ci przysiąc, iż są to dwa najszczersze słowa, płynące z mojego serca...
W pewnym momencie Zayn ujął moje dłonie i przyciągnął mnie do siebie, tak że nasze ciała dzieliło zaledwie parę centymetrów. Mulat przylgnął do mnie, chwytając mnie za biodra. Poczułam jak jego wilgotne wargi suną wzdłuż linii żuchwy, policzka... Jak pokonują kolejne milimetry mojej skóry, aż w końcu zatrzymują się przed ustami.
-[T.I] mogę Cię pocałować?- zapytał z nadzieją w głosie i nie czekając na moją odpowiedź, zachłannie, wpił się w moje usta. Jego miękkie wargi pieściły moje własne. W pewnym momencie poczułam jak jego palce wędrują po moich plecach, przyprawiając mnie o palpitacje serca. Malik wiedział jak na mnie działa, toteż naparł na mnie mocniej. Zaskoczona jego zachowaniem, nie oddałam pocałunku. Po prostu stałam ze spuszczonymi rękoma. Zszokowany chłopak w końcu odsunął się ode mnie i wyczekująco wpatrywał się w moje oczy. Zażenowana spuściłam wzrok, spoglądając na czubki butów.
- Ja...- zająknęłam się, tak właściwie nie wiedząc, co powiedzieć.
- Tak?- spytał i spojrzał na mnie pełnymi bólu oczami.
- Zayn... Nawet nie wiesz jakie to dla mnie trudne. Kiedy patrzę na Was, uświadamiam sobie, że nie jestem Ci już do niczego potrzebna, rozumiesz? To mnie boli- zapłakałam i wtuliłam się w jego czarną koszulkę.
- Spokojnie, kochanie- powiedział, głaszcząc mnie po plecach i całując w czubek głowy.- To nie potrwa długo. Wkrótce będziemy tylko my i nikt więcej. Zapomnisz o Perrie i całym tym zamieszaniu. Obiecuję Ci wymyślę coś... Nie wezmę z nią ślubu, a potem uciekniemy daleko stąd - mówił, czule mnie obejmując.

                                                                                                                 MissPotatoe 

Hej laski :) 
I oto za Wami druga część Zayna :* Jak myślicie co nasz Malik wykombinuje by nie ożenić się z Perrie i udowodnić t.i , że ją kocha? Co sądzicie o takiej historii? NIe macie za złe, że Zerrie jest trochę w innym wydaniu? 
Dziękuję za wszystko! Cieszę się, że jesteście dla nas wyrozumiałe :))) To naprawdę wiele dla nas znaczy! :* Przypominam, że możecie nadal prosić o dedyki :* 
20 komentarzy= nowy imagin !