#95 Harry cz.5

                                                                     Harry cz.4

                                                                     Harry cz.3

                                                                     Harry cz.2

                                                                     Harry cz.1

 

 

 

-Zostaw mnie, przecież to było tylko udawane! Chciałam, żeby mój były to zobaczył!- krzyknęłam, lecz jego ciało było za ciężkie, nie mogłam mu się wyrwać.

-Należy mi się jakaś zapłata- odparł groźnie, dotykając dłońmi moich pośladków. Na moich policzkach pojawiły się łzy. Łzy bezsilności. Poczułam jak jego palce, błądzą po moim lekko umięśnionym brzuchu, jak schodzi coraz niżej. To było okropne. W pewnym momencie pozbył się moich turkusowych szortów, a ja zaczęłam krzyczeć jeszcze mocniej i silniej.

-Ratunku! Niech ktoś mi pomoże- wykrzykiwałam jak najgłośniej mogłam. W końcu zaczęłam uderzać o ścianę, pukać w drzwi.
- Spokojnie, maleńka. I tak Cię nikt nie usłyszy. Jest już późno, zaraz zamykają. Dasz mi to, czego chcę, a już za chwilę będziesz mogła wracać do domu- usłyszałam głos Justina tuż nad moją głową.
- Niedoczekanie twoje- warknęłam i z całej siły uderzyłam go w krocze.
- Tak się nie będziemy bawić, suko- wysyczał i w ciągu kilku sekund znalazł się tuż koło mnie. Poczułam przeraźliwy ból rozchodzący się w okolicach klatki piersiowej.
- Pomocy- krzyczałam, dławiąc się własnymi łzami. Chłopak był tuż przy mnie. Kilkoma, szybkimi ruchami pozbawił mnie prawie całej garderoby. Leżałam przed nim w samych majtkach.
- Zrobię to szybko- powiedział z błyskiem w oku, zdejmując swoje bokserki i pokazując swoją męskość.
- Jesteś obrzydliwy- rzuciłam, a następnie obolała podniosłam się z zimnej podłogi, by móc się jakoś bronić.- Ratunku- ponowiłam i w tej samej sekundzie, drzwi do sali, otworzyły się z wielkim hukiem.
To był on. Mój Harry.
- Ty gnoju- usłyszałam wściekły głos Stylesa.- Pożałujesz za to, ty męska pizdo.
Harry rozwścieczony ruszył w jego kierunku. Wymierzył mu kilka siarczystych sierpowych oraz porządne uderzenie w krocze. Mój niedoszły gwałciciel nie mógł się podnieść. Miał rozciętą skroń, z której sączył się czerwony strumień krwi. Jego usta zrobiły się dziwnie sine, a oczy opuchnięte.
- Jeszcze raz spotkam Cię na swojej drodze, to uwierz, nie ręczę za siebie- powiedział i po raz ostatni uderzył go w twarz.- [T.I], nic Ci nie zrobił?- spytał się Harry.
- Na szczęście, nie zdążył- odparłam i rozpłakałam się jeszcze mocniej.
- Kochanie, spokojnie jestem przy tobie- oświadczył i na dowód swoich słów, delikatnie się do mnie przytulił.- Ciii, przestań płakać..- szeptał przy moim uchu.
- Harry, ja tak bardzo cię... przepraszam- chlipałam.
- Już dobrze, ten sukinsyn nic Ci już nie zrobi- rzucił i podał mi moje rzeczy.- Ubierz się i szybko uciekajmy stąd, dopóki nikt się nie zorientował, co tu się stało.... A Ty – zwrócił się do Justina.- Jeśli cokolwiek powiesz glinom, będziesz miał jeszcze większe kłopoty, zrozumiano?
- Harry tu jest monitoring- zauważyłam kamerę w jednym z rogów pokoju.
- Spokojnie, nie działa. Już je kiedyś przetestowałem. [T.I] weź torbę i lepiej chodźmy już stąd.
- Dobrze- powiedziałam nadal łamiącym się głosem.
Budynek opuściliśmy w zupełnej ciszy. Żadne z nas nie odezwało się ani razu, mimo iż szliśmy ze splecionymi dłońmi. Miałam wrażenie, że powietrze zrobiło się jakby gęste. Wydawało mi się, że jest przepełnione czymś jakby grozą, niepewnością. Szczerze? Bałam się tego wszystkiego. Harry niby mnie uratował, ale z drugiej strony naraziłam go na niebezpieczeństwo. To przeze mnie, mógł trafić do aresztu albo ponieść jakąś inną, równie nieprzyjemną karę.
W końcu trafiliśmy do jego samochodu. Harry otworzył drzwi od strony pasażera i wpuścił mnie do środka, tak jak robił to wcześniej. Wreszcie wsiadł do auta i parę sekund później ruszyliśmy z piskiem opon.
- Zapnij pasy- poinformował mnie, gdy w pewnym momencie usłyszeliśmy policyjne syreny.
- Oni jadą na siłownię... Pewnie sprzątaczki zauważyły Justina- powiedziałam, a moje serce na chwilę zamarło.
- Spokojnie. On nic im nie powie. Jestem tego pewny- odparł, kładąc swoją dłoń na mojej nodze.
- Nie wiem...- zawahałam się.
- Będzie dobrze, uwierz- mruknął i pocieszająco przejechał dłonią po moim policzku.
- Harry?- wyszeptałam.
- Tak, [T.I]?
- Gdzie my w ogóle jedziemy? Mój dom jest w zupełnie innej dzielnicy.
- Zabieram Cię do mnie- oświadczył, skupiając wzrok na drodze.- Chyba, że nie chcesz. To wtedy odwiozę Cię do domu- posmutniał.
- Chcę. W końcu będę mogła zobaczyć, gdzie mieszkasz- uśmiechnęłam się w jego kierunku i odetchnęłam z pełną ulgą. Teraz byłam już bezpieczna... 


                                                                                               MissPotatoe


Hej Kotki!
Mam nadzieję, że nie spieprzyłam zbytnio tego imagina. Musicie przyznać, że dostałam 'trochę' trudne zadanie. HazzGirl na razie nie za bardzo miała wenę, by go dokończyć, więc poprosiła mnie :P No i dlatego pod tym postem jest mój pseudonim. Powiem szczerze, że nie wiem czy utrzymałam styl, odpowiedni wątek i klimat imagina. Musiałam się trochę wysilić, pisząc tę część. Uwierzcie nie było mi łatwo. Podejrzewam, że pojawią się jeszcze dwie części, jeżeli oczywiście będziecie, chciały kontynuację tej serii. Mam jednak dobrą wiadomość, HazzGirl obiecała, że wcześniej czy później pojawi się TEN imagin, pisany przez nią. Jestem ciekawa jak bardzo będzie różnił się od mojego pomysłu... -.- 
conajmniej 23 kometarze= nowy imagin! 
Pamiętajcie im więcej kom, tym imaginy będą pojawiać się szybciej ;) A widzicie, że dotrzymuję słowa i gdy pojawia się ustalona granica, od razu biorę się do pracy i umieszczam na blogu nowy post :** CAŁUSY <3