#46 Larry cz.1

|Oczami Harrego|
-Cześć kochanie!- krzyknąłem wchodząc do domu Louisa. Odłożyłem klucze na blat kuchenny i zaniepokojony brakiem odpowiedzi pobiegłem do salonu. Brunet leżał na kanapie i oglądał jakiś serial w telewizji.
-Hej Harry- powiedział nie racząc mnie nawet spojrzeniem.
-Co się stało, Lou?- zapytałem łagodnie zajmując miejsce obok niego. Widziałem, że coś go martwi. Tomlinson należał do tych osób, które zawsze się uśmiechały. Dzisiaj jednak z moim chłopakiem było coś nie tak.
 -Nic takiego- odparł wymijająco z udawanym uśmiechem na ustach.
 -Ej, przecież widzę. Mi możesz powiedzieć wszystko- wyszeptałem zmuszając go do spojrzenia mi w oczy.
-Po prostu chodzi o to, że... ja już tak dłużej nie mogę- gwałtownie poderwał się z kanapy i zaczął chodzić do pokoju. Popatrzyłem na niego nic nierozumiejącym spojrzeniem. -Nie dam już rady- kontynuował- Harry, jesteś dla mnie wszystkim, ale nie wytrzymuję już tego napięcia, tego ciągłego ukrywania się. Ten związek po prostu nas niszczy. Dajmy sobie trochę czasu, przeczekajmy te wzmożone zainteresowanie zespołem, może kiedyś nam się uda...
 Nie chciałem tego dalej słuchać. Nie mogłem uwierzyć, że chłopak tak po prostu chce się poddać. Wybiegłem z domu Louisa głośno trzaskając drzwiami. Na policzkach poczułem piekące łzy.
|Oczami Louisa|
 Co ja najlepszego zrobiłem? Ten dzieciak wierzył, że nam się uda. Choć był młodszy, miał więcej odwagi ode mnie. Patrzył na mnie tymi nic nierozumiejącymi zielonymi oczami jakby nie dowierzając w moje słowa. Zraniłem go i zdawałem sobie z tego sprawę, ale widziałem też, jaki ból sprawia mu udawanie, że nic nas nie łączy. Nie mógł poradzić sobie z tym, że na co dzień nasz związek nie istnieje. Często podczas wywiadów, gdy musiałem opowiadać o tym, jaki udany związek tworzę z Eleanor widziałem, jak patrzył na mnie tym smutnym wzrokiem, a mi wtedy pękało serce. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że ceną sławy może być miłość... Tak jednak będzie dla nas wszystkich lepiej.
 Przygnębiony obejrzałem jeszcze kilka kreskówek i położyłem się do łóżka. Odruchowo chciałem zadzwonić do Harrego, aby po prostu powiedzieć mu 'dobranoc' ale uświadomiłem sobie, że loczek nie będzie miał ochoty ze mnę rozmawiać. Smutny zamknąłem oczy i mocno przytulając poduszkę zasnąłem.
Obudził mnie dźwięk budzika. Przypomniało mi się, że za godzinę mamy próbę. Leniwie podniosłem się z łóżka i poszedłem do kuchni aby zrobić sobie śniadanie. Już po chwili na stole znalazły się kanapki z szynką. Nie miałem teraz głowy do przygotowywania wymyślnych posiłków, chciałem po prostu zapełnić żołądek. Wziąłem szybki prysznic, ubrałem się, uczesałem i pojechałem do naszego studia. Budynek mieścił się niedaleko , więc już po kilku minutach byłem na miejscu. Gdy wszedłem do środka wśród ekipy panowała trochę nerwowa atmosfera.
 -Ej, co się dzieje?- zapytałem.
-Nie ma Harrego, a ta próba jest naprawdę ważna- odburknął menedżer.
-Rozkapryszony dzieciak- szepnął facet od nagłośnienia.
-Hej chłopaki- przywitałem się z Zaynem, Niallem i Liamem- wiecie co z Harrym?
-Nie odbiera telefonu- odparł Niall.
-Poczekajcie tu, chyba wiem, gdzie może być- powiedziałem i wyszedłem ze studia.
Ja i Styles mieliśmy pewne sekretne miejsce w opuszczonym parku na obrzeżach Londynu. Przychodziliśmy tu często i całowaliśmy się całymi dniami. Mieliśmy pewność, że nikt nas tu nie znajdzie. Przychodziliśmy tu także w trudnych momentach naszego życia. To było jedne z nielicznych miejsc, gdzie mogliśmy być naprawdę sobą i nie musieliśmy ukrywać naszych uczuć.
Już po chwili zatrzymałem samochód na podjeździe i stąpałem po mokrej od  deszczu trawie w poszukiwaniu Stylesa.
Nagle na starej, zarośniętej ławce dostrzegłem złożoną na pół kartkę  z moim imieniem wypisanym na wierzchu. Z zaciekawieniem rozwinąłem ją, a w środku dostrzegłem znajomy charakter pisma.
Kochany Louisie,
wiem, że mnie kochasz. Chcę żebyś wiedział, że ja Ciebie też, najbardziej na świecie.
Może twoja decyzja była słuszna. Może powinniśmy poczekać. Może w przyszłości byłoby nam razem łatwiej.
Dla mnie jednak nasze rozstanie oznacza koniec. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy z tego, że kariera może zniszczyć coś najpiękniejszego na świecie- miłość.
Kochanie, przepraszam, że cię ranię ale... Ugh. Nie wiem jak to wszystko wytłumaczyć.
Podobno kiedy rodzi się człowiek, z nieba spada dusza i rozdziela się na dwie części. Całe życie polega na tym, aby znaleźć tą drugą połowę, połowę własnej duszy. Połowę swojego serca. Tą połową dla mnie byłeś ty , Lou. Byłeś i zawsze będziesz.
Nigdy nie zapomnę twoich magicznych błękitnych oczu w których się zakochałem. Nigdy nie zapomnę twoich delikatnych dłoni, które powodowały dreszcze na moim ciele. Nigdy nie zapomnę twojego uśmiechu, który sprawiał, że w moim sercu płonęła radość. Nigdy nie zapomnę twoich tatuaży, których znaczenie znała tylko nasza dwójka. Nigdy nie zapomnę ciebie, Louis. Byłeś i będziesz moją pierwszą, jedyną i ostatnią miłością.
Muszę się z Tobą pożegnać. To wszystko, to ciągłe ukrywanie się, nasze rozstanie, presja, sława... to po prostu mnie przerosło. Będę na Ciebie czekać. Tam, na górze, gdzie już jestem, nie będziemy musieli się już ukrywać. Nasze uczucie jest silniejsze nawet od śmierci. Będziemy mogli być razem i cieszyć się każdą wspólną chwilą.
Jeszcze jedno. Błagam cię, po moim odejściu żyj dalej. To moje ostatnie życzenie. Nie załamuj się i bądź szczęśliwy.
Kocham cię, nad życie.
Na zawsze twój, Hazza.
-Co do do cholery ma znaczyć?! Harry, nie rób sobie ze mnie żartów- krzyknąłem i wybuchnąłem płaczem.
-Harry, nie rób mi tego- krzyczałem. Treść listu jeszcze do mnie nie dotarła. Miałem nadzieję, że go znajdę, zanim zrobi coś głupiego. Nagle spostrzegłem loczka. Leżał tyłem do mnie, oparty o pień drzewa.
                                                                                                                            HazzGirl
Hej kochane! Lubicie imaginy o Larrym? Ten napisałam specjalnie dla wszystkich shipperek.
Czekacie na drugą część?
Jesteście wspaniałe! Nie mogę uwierzyć, że mamy już ponad 20 000 wyświetleń! To wszystko dzięki wam <33333
Chciałabym jeszcze podziękować za KAŻDY komentarz. Wasza motywacja jest dla nas bowiem najważniejsza.
MUCH LOVE, HAZZGIRL