#45 Harry cz.2

                                                               Harry cz.1

Pod poprzednią częścią zapomniałam powiedzieć, że Harry Syles jako sławny piosenkarz NIE ISTNIEJE!!!

- O nie- wypaliłam, powoli uzmysławiając sobie konsekwencje wczorajszego wieczoru.- Nie mów, że się przespaliśmy?- jęknęłam załamana. Czy naprawdę byłam taka pijana, by pójść z nim do łóżka? Przecież go prawie nie znałam.
- Szczerze, to nie mam pojęcia, kotku- odparł i posłał mi szeroki uśmiech. Słysząc jego słowa, nie wiedziałam już co mam sądzić o domniemanej nocy. Myśl o utracie dziewictwa przyprawiała mnie o zawroty.
Chłopak pokręcił głową, nadal wpatrując się we mnie. Jego przenikliwe spojrzenie, spowodowało, że poczułam jak na mojej twarzy utworzyły się szkarłatne rumieńce.
- Ile razy mam Ci mówić?! Nie mów do mnie ,,kotku”- wygarnęłam. Tak naprawdę tylko udawałam, że jestem zła. W gruncie rzeczy podobało mi się to. Sposób w jaki wymawiał to słowo, działało na moją wyobraźnię. Hm. Więc czemu próbowałam grać niedostępną?
Nie miałam pojęcia co dalej. Co powinnam uczynić w zaistniałej sytuacji? Ubrać się i wyjść, jak gdyby nigdy nic? Zostać czy też zagadać? Spojrzałam w stronę loczka, który bezwładnie opadł na poduszkę. Przyglądał się czemuś. Jego wzrok utkwiony był w nieskazitelnej bieli sufitu, a twarz przypominała kamienny posąg, nie oddawała żadnych emocji. Wiedziałam, był zdenerwowany tym wszystkim, zresztą mnie również zżerały nerwy i myśl: Co będzie dalej?
- To jak się nazywasz?- spytałam po chwili, przerywając panującą ciszę.
- Styles. Harry Styles- przedstawił się i uśmiechnął w moim kierunku, ukazując przy tym wspaniałe dołeczki. Wpatrywałam się w niego jak zahipnotyzowana. Nie mogłam oderwać od niego wzroku.- Na co się tak gapisz?- zaśmiał się. Cholera, przyłapał mnie...
-Na nic- odparłam wymijająco.- Tak w ogóle gdzie jesteśmy? Co to za hotel?- próbowałam zmienić temat.
- Nie wiem i raczej się tego ode mnie nie dowiesz- rzucił.- Widzisz, nie mogę wstać.- skinęłam głową, rozumiejąc jego przesłanie. Jednym słowem nie tylko ja spałam dzisiaj bez bielizny. No po prostu świetnie. Chyba już nic mnie nie zdziwi.
- To w takim razie jak robimy?- zapytałam.
- Sorry, nie rozumiem. Możesz trochę jaśniej? Pęka mi łeb i nie jestem w stanie wysilić się, by zrozumieć, co miałaś na myśli.
- Kto z nas idzie się pierwszy ubierać?- uściśliłam.
- Hm. Może Ty? Kobiety mają pierwszeństwo- uśmiechnął się zawadiacko.
- Jeśli się odwrócisz- zaczęłam, a on wbrew mojej woli, skierował swoje oczy na mą sylwetkę- to ubiorę się i wyjdę. A Ty nie będziesz musiał się już niczym przejmować. Zniknę stąd i nigdy się już więcej nie spotkamy. Zapomnimy o tej nocy...
- Naprawdę byłem aż taki zły?- zdziwił się- Myślałem, że Ci się podobało. W końcu kilka razy jęczałaś moje imię i prosiłaś o więcej..
- Agh... Przestań- krzyknęłam- Musisz naprawdę wszystko utrudniać? Chcę po prostu się ubrać.
- Nikt Ci nie mówił, iż złość urodzie szkodzi?- zaśmiał się i jednocześnie wyszczerzył swoje proste, białe zęby.- Dobra już się odwracam, tylko spokojnie, kotku- powiedział, widząc moją naburmuszoną minę. Wyciągnął spode mnie moją poduszkę i przykrył nią sobie głowę.
- Naprawdę postarasz się i nie będziesz patrzył?
- Obiecuję. Mimo to radziłbym Ci się ubierać, bo długo nie wytrzymam albo wcześniej rozmyślę się..- był zdecydowanie uroczy i zabawny. Jego zachrypnięty głos mówił mi, że ta cała sytuacja śmieszyła go.
Czy ja naprawdę musiałam wszystko pieprzyć?! Grać taką jak teraz? A potem zastanawiam się czemu nikt mnie nie chce i jestem sama...
Wyślizgnęłam się spod cienkiej, białej pościeli, opatulając się jednocześnie miękkim prześcieradłem. Po raz kolejny rozejrzałam się po pomieszczeniu i zaczęłam zbierać moje rzeczy. Założyłam najpierw majtki, a potem zapięłam czarny, koronkowy stanik. Wreszcie narzuciłam na siebie wczorajsze ubrania.
- I jak Ci idzie? Może mam Ci jakoś pomóc, księżniczko?- powiedział z ustami przy poduszce.
- Nie dzięki.- prychnęłam- Sama świetnie sobie radzę. A tak w ogóle możesz już patrzeć, ubrałam się.
- No nareszcie.- wymruczał.
- W takim razie ja spadam- rzuciłam i pobiegłam do drzwi. Zachowywałam się jak jakaś kompletna idiotka. Najpierw upiłam się i wylądowałam z nim w jednym łóżku, a teraz tak po prostu wychodzę.
Zbiegłam po schodach do recepcji. Miałam już podejść do blondynki znajdującej się za biurkiem, gdy poczułam jak coś w mojej prawej kieszeni od spodni, wibruje. Komórka, stwierdziłam i wyjęłam ją. Na wyświetlaczu ukazało się zdjęcie mojej najlepszej przyjaciółki, a niżej jej numer. Nacisnęłam klawiaturę i odebrałam.
- Co Ty sobie wyobrażasz?- wrzeszczała.- Siedzę tu od dwóch godzin, a Ciebie nie ma! Gdzie Ty się w ogóle szlajasz?
- To bardziej skomplikowane niż sobie wyobrażasz- odpowiedziałam zgodnie z prawdą- A tak w ogóle gdzie jesteś?
- W galerii handlowej. W końcu umówiłyśmy się wczoraj, zapomniałaś?
- [I.T.P] przepraszam. Miałam ciężką noc. Opowiem Ci wszystko, jak dojadę. Daj mi pół godziny...
- Dobra- odparła i bez żadnego więcej słowa rozłączyła się.
Stałam przed recepcjonistką. Harry pozostał w pokoju, przez co mógł doprowadzić się do ładu. Czułam, iż robię z siebie niesamowitą kretynkę. Ale cóż miałam robić? W końcu nie często ma się okazje, obudzić przy obcym facecie.
- Dzień dobry- przywitałam się z dość chudą blondyną, w czarnym sweterku.
- W czym mogę pomóc?- zapytała, miło się uśmiechając.
- Chciałabym zamówić taksówkę- oznajmiłam bez ogródek.
- Dobrze- odparła.- Może mi pani podać swoją godność i numer pokoju?
- [T.I] [T.N]. Przykro mi, ale nie pamiętam numeru pokoju- powiedziałam, a dziewczyna za ladą zrobiła dziwną minę.
- W takim razie pozostało mi jeszcze jedno pytanie. Na którą godzinę ma być taksówka?
- Jak najszybciej- odpowiedziałam i odeszłam.
W jednej chwili uświadomiłam sobie, że w pokoju pozostała moja torebka, a wraz z nią wszystkie dokumenty. Westchnęłam z rezygnacją. Musiałam tam wrócić.
Spojrzałam na plan hotelu. Okazało się, iż budynek wyposażony jest w windę i nie ma sensu, by ponownie wspinać się po schodach. Ulżyło mi, gdy uzmysłowiłam sobie, iż nie muszę pokonywać kolejnych stopni, których było naprawdę sporo. W końcu nasz pokój znajdował się na czwartym piętrze. Skierowałam się w kierunku windy. Po kilkudziesięciu sekundach wysiadłam we właściwym miejscu.
Przez moją głowę przebiegało tysiące, różnych myśli. Każda z nich krążyła wokół jednego tematu: Co stało się wczoraj wieczorem. Naprawdę miałam kompletną pustkę. Czasami jedynie tuż przed moimi oczami, ukazywały się pojedyncze sceny, które i tak nie były zbyt wyraźne. Zastanawiało mnie, czemu tak nagle urwał mi się film i obudziłam się w nieznanym mi miejscu.
Mimo wcześniejszego przerażenia, jakaś cząstka mnie była niesamowicie podekscytowana. Szczerze? Kierowały mną różne emocje. Sama już nie miałam pojęcia, co sądzić o tym wszystkim.
W końcu stanęłam przed naszym pokojem. Wzięłam ostatni głęboki wdech i weszłam do środka. To co ujrzałam, przeraziło mnie. Przede mną rozpościerał się, bowiem dość nietypowy widok. Loczek stał na środku pokoju nagi i jak gdyby nigdy nic przyglądał mi się figlarnie. Opuściłam wzrok i w jednym momencie złapałam za klamkę. Zrobiłam krok w tył i otworzyłam drzwi.


                                                                              MissPotatoe


Hej, hej! Co tam u Was? Jak Wam się podoba ta część? Cieszę się, że jest Was coraz więcej :) Co tu więcej pisać?! Wpadajcie, komentujcie, czytajcie :D Każdy komentarz to niesamowita motywacja i duży kopniak w tyłek xdxd Love u all MissPotatoe :*