#135 Harry cz.6

Harry cz.5

-O Boże! Może mi ktoś powiedzieć co ja wczoraj robiłam?-spytała z wyrzutami Rosamond wychodząc z łazienki.

-Nie chciałabyś wiedzieć.-zażartowałam.-Musimy tam po nią wrócić.

-Nie wierzę, że naprawdę ją znaleźliście.-kręciła głową Madeline.

-Też w to wątpię. Czy to nie był sen?-spytała z nadzieją brunetka.

Przygryzłam wargę i zamknęłam oczy. Moja głowa pulsowała od bólu. W duchu pytałam się za jakie grzechy mnie to spotyka. Lubiłam użalać się nad sobą, ale denerwowało mnie kiedy robili to inni. Potarłam zimną dłonią skronie.

-Chodźmy już.-zarządziła Madeline- Jest za dziesięć ósma. Jestem głodna i mam ochotę zjeść wszystko co tylko mi podadzą na stołówce.

-Jak zwykle-stwierdziła bez przekonania Rose.

Udałyśmy się na dół. Większość stolików była już zajęta. Nałożyłyśmy sobie na talerze solidne porcję jedzenia. Rozejrzałam się w celu znalezienia sobie miejsca. Odetchnęłam z ulgą gdy nie zauważyłam nigdzie Nialla. Przynajmniej jeden problem z głowy. Rose już zajęła miejsce przywołując mnie gestem dłoni. Ruszyłam w tamtym kierunku, a moim śladem poszła Mad. Usiadłyśmy przy pięcioosobowym, okrągłym stole. Zawsze siadałyśmy gdzie indziej. Rose stwierdziła, że tak będzie śmiesznie. Lubiła wszystkich denerwować, a to była świetna okazja, żeby rozwścieczyć osoby, które zawsze starały się siadać w tym samym miejscu. Spojrzałam na swoje tosty i w jednym momencie odechciało mi się jeść. Pomyślałam o Ariadnie. A może ona teraz umiera z głodu? Skrzywiłam się. To było głupie. Gdy podniosłam wzrok żołądek ścisnął mi się jeszcze bardziej. Do stołówki wchodziło właśnie trzech chłopców. A wolnych miejsc przy naszym stoliku było dwa. Szybko spuściłam wzrok na talerz. Nie zamierzam się mieszać w ich kłótnie. O wiele łatwiej było udawać, że nic nie zauważyłam. Dłubałam widelcem w pachnącej jajecznicy. Dwa krzesełka się odsunęły. Niepewnie podniosłam wzrok na naszych nowych sąsiadów. Jak mogłam się domyślić Harry i Louis. Ten drugi przywitał się namiętnym pocałunkiem z moją przyjaciółką, co spotkało się z groźnym spojrzeniem dyżurującego nauczyciela. Rozejrzałam się w celu znalezienia blond czupryny. To nie był dobry pomysł, bo gdy nasze oczy się spotkały zauważyłam jak bardzo jest smutny. Pieprzony tydzień się jeszcze nie skończył a ja mu coś obiecałam. Odsuwałam się z miejsca żeby dołączyć do niego kiedy zatrzymała mnie czyjaś ciepła i duża dłoń. Harry. Wydawał się wypoczęty a uśmiech nie schodził mu z twarzy. Poczułam palące rumieńce na policzkach. Wspomniałam wczorajszą sytuację, a moje serce natychmiast zaczęło szybciej bić. Ile ja bym dała, żeby moje reakcje na niego tak nie wyglądały. Ostatecznie uznając jednak za słuszniejsze spotkanie się z Niallem podniosłam się z krzesła. Nie dane mi było jednak wykonać jeszcze jakikolwiek inny ruch. Przy naszym stoliku pojawiła się dyrektorka. Suchym i wypranym z emocji tonem oświadczyła:

-Wszyscy do mojego gabinetu.

Wyczułam w jej głosie jednak niekwestionowaną złość. Mad zaczęły trząść się ręce. Nigdy nie była wzywana do dyrektora.

-Spokojnie Maddie- tym razem kobieta była irytująco miła.-Wszyscy oprócz ciebie.

Cała nasza czwórka posłała sobie niezrozumiałe spojrzenia. Wstaliśmy od stolika i ruszyliśmy za panią Daugherty, która zdążyła zniknąć za korytarzem.

Usiedliśmy na drewnianych krzesłach od których biło chłodem. Siedzieliśmy spięci tylko Harry wyglądał na wyluzowanego. Pokusił się nawet o to, że oparł rękę o krzesło Louisa. Dyrektorka obdarzyła nas zimnym wzrokiem, a ja już wiedziałam o co chodzi.

-Mogę wiedzieć, czemu wczoraj złamaliście co najmniej dwie obowiązujące w naszej szkole zasady?

Spuściliśmy wzrok. Zaczęłam bawić się rąbkiem swojej bluzki. Wiedziałam, że tak będzie.

-Nie zastosowaliście się do nakazu. Zignorowaliście mój zakaz dotyczący opuszczania pokoju. Dodatkowo posiadaliście i zażywaliście alkohol na terenie szkoły. Co macie na swoje usprawiedliwienie?

-Znaleźliśmy w piwnicy Ariadne- cicho przyznałam. Moje słowa wyraźnie zaskoczyły Harrego, który spojrzał na mnie spod ściągniętych brwi.

-Wiem. Zdołała się uwolnić i jeszcze dziś opuści szkołę.-odetchnęłam z ulgą. Chociaż Ariadna była zołzą, to jednak trochę mnie przeraziło jej zniknięcie.

-Ale to nie znaczy, że wam się upiecze.-stwierdziła swoim formalnym tonem, a pomyśleć, że czasami potrafi być równą babką.-Za karę posprzątacie dziś cały internat.-Wskazała na mnie i Rose.

-A wy.-skinęła głową na Louisa i Harrego.-skosicie i pozgrabiacie trawę.

-Ale...-zaczął sfrustrowany Styles.

-Koniec dyskusji. Radzę się wam zabrać do roboty, bo pracy jest naprawdę sporo, a jeżeli chcecie mieć jeszcze chwilę dla siebie to się pospieszcie.

Loczek chciał jeszcze coś powiedzieć, ale kobieta niemal siłą wypchnęła nas z gabinetu, odsyłając w ręce woźnych.

Chłopcy poszli za jednym z nich do parku okalającego szkołę. A ja i Rose udałyśmy się za ponurym facetem w stronę pomieszczenia dla pracowników.

-Zniszczę sobie paznokcie.-jęknęła Rose spoglądając na wiadro z wodą i mop.

-A pomyśleć, że to wszystko to twój pomysł.-syknęłam w jej kierunku.

Obdarzyła mnie żałosnym spojrzeniem. Otworzyłam okno, bo z nadmiaru emocji i obowiązków musiałam choć chwilę odetchnąć świeżym powietrzem. Na dole przy wejściu do internatu stał Harry i Louis. Ten pierwszy gestykulował rękami i krzyczał:

-Ja nigdzie z wami nie chodziłem. Przyrzekam. Nie byłem w żadnej piwnicy, w życiu nie widziałem na oczy żadnej Ariadny McCartney!

-Hazz, wrzuć na luz.-przekonywał go Lou.-Korona ci z głowy nie spadnie jak skosisz trochę trawy. Po co zaprzeczać, skoro mają wszystko nagrane?

-Ale mnie tam nie było.-spokojnie odrzekł Styles.

-Tak a ja jestem święty Louis z Doncaster.-zaśmiał się Tomlinson, ale na ustach Stylesa nie pojawił się nawet cień uśmiechu.

Wciągnęłam powietrze.

-On jest żałosny. -pokręciłam głową.-po co wykręcać się od czegoś co zostało nam udowodnione?

Rose mnie nie słuchała tylko machała Louisowi na pożegnanie jakby mieli się już nigdy nie zobaczyć. O mało nie wypadła z okna. Jej głupie miny i całusy na odległość przerwało skrzypnięcie drzwi. Odwróciłam się na pięcie i ujrzałam świetnie wystylizowaną Ariadne, która dumnie kroczyła przez korytarz w swoich najwyższych szpilkach ciągnąc za sobą walizkę. Gdy spostrzegła mnie i Rosamond zatrzymała się. Rzuciła nam gniewne spojrzenie i wysyczała z nieukrywanym żalem w głosie:

-Zostawiliście mnie.-zmrużyła oczy.-Nigdy wam tego nie wybaczę!

-Jakby mi na tym zależało-szepnęła moja przyjaciółka.

-Wyjeżdżasz?-wysiliłam się na uprzejmy ton.

-Tak. I moja noga już nigdy nie postanie w tej nawiedzonej szkole.-uniosła głowę i odeszła.

Rose nie mogła się już powstrzymać i wybuchnęła głośnym śmiechem.

-Nawiedzona? To ona zachowuje się jak jakaś wiedźma.-prychnęła brunetka.

-Koniec gadania, bierzcie się do roboty.-krzyknął w naszym kierunku zbliżający się pracownik szkoły.

Spostrzegłam kwaśną minę przyjaciółki i ucieszyłam się, że sama nie muszę przeżywać tej niedoli. Obiegłam spojrzeniem korytarz. W szkole uczniowie starali się utrzymywać jeszcze należyty porządek, ale tutaj zachowywali się jak świnie...

*** Kilka godzin później

-Umieram -jęknęła Rose leżąca obok mnie na podłodze.-Pamiętaj że byłaś mi bliska i powiedz Louisowi, że go kocham.

-Przykro mi, ale nie dożyje dnia, w którym przyjdzie mi się z nim spotkać. Czuję jak uchodzi ze mnie życie.-narzekałam.

Obie zaczęłyśmy cicho chichotać, ale szybko i ta czynność okazała się zbyt męcząca. Umycie wszystkich podłóg na korytarzu w całym internacie to nie lada wyczyn. Siedziałyśmy tak na podłodze od kilku dobrych minut użalając się nad swoim losem. Wtedy zobaczyłyśmy zmierzającego w naszym kierunku Lou.

-Idziecie?-spytał zadowolony. Jak on może mieć jeszcze w sobie jakąkolwiek energię?

-Przykro mi Lou, ale umieramy.-odrzekłam zamykając oczy.

-Jak chcecie.-wydawał się wcale tym nie poruszony-ale dziś na obiad jest lasagne.

-Chyba jakoś przeżyje ten posiłek.-stwierdziła nagle Rose i podskoczyła, chwilę potem uwieszając się u szyi chłopaka.

-Harry nadal jest taki zbulwersowany?-spytałam zaintrygowana.

-Jest maksymalnie wkurwiony i ciągle twierdzi, że to nie on.-Tomlinson wykonał dziwną minę.-Rosamond błagam cię. Też jestem zmęczony.-powiedział przepraszającym tonem Lou, odpychając od siebie dziewczynę.

-To tak?-zapytała z wyrzutami-jeżeli nie zaniesiesz mnie do jadalni to z tobą zrywam!

-To my jesteśmy razem?-ściągnął brwi wyraźnie zaskoczony chłopak.

Brunetka szeroko otwarła oczy, a jej usta ułożyły się w literę o. Starała się coś powiedzieć, co chwila poruszając ustami, ale nie wydobył się z nich żaden głos. Spojrzała na niego zła i wreszcie syknęła:

-Dupek.

I niemal biegiem ruszyła korytarzem zostawiając nas w tyle. Zdezorientowany Louis jeszcze chwilę stał bez ruchu, by po chwili biegnąc za nią przepraszać. Gdy był już tuż tuż złapał ją jednym zwinnym ruchem i dalej niósł dumnie całując w czoło i coś cicho szepcząc do ucha. Moment później dziewczyna się zaśmiała i czule połączyła ich usta w pocałunku. Ruszyłam w ich kierunku, kiedy zaczęło burczeć mi w brzuchu. Zdałam sobie sprawę, że nic dziś nie jadłam.

-O Harry-uśmiechnęłam się sztucznie na widok chłopaka-nadal będziesz się upierał, że nie jesteś winny?

Zabrzmiało to sarkastycznie. Właściwie tak to miało zabrzmieć.

-Jestem niewinny.-syknął przez zaciśnięte zęby.-Nigdzie z wami nie byłem. Po wyjściu od was udałem się prosto do siebie i zasnąłem. Możesz zapytać Nialla.

Zauważyłam, że jest poważny a przy każdym słowie jego pięści zaciskały się coraz bardziej.

-Harry! Kogo ty chcesz nabrać? Byłeś tam ze mną, z Lou i z Rose. Co z tobą nie tak? Uderzyłeś się w głowę, że nic nie pamiętasz?

Nie wiem co bardziej mnie denerwowało, to że za wszelką cenę chce dowieść swojej niewinności, czy to, że udaje, że nie pamięta. A to wywarło na mnie duże wrażenie. Z jednej strony poczułam ulgę. Nie będzie mnie dręczył i będę miała spokój. Z drugiej jednak poczułam ukłucie w sercu. Było mi jednocześnie przykro. Ani razu nie wspomniał o naszym pocałunku.

Chłopak zauważył, że mu nie wierzę.

-[T.I], mnie naprawdę tam z wami nie było. Mogę ci przyrzec! Czuję się beznadziejnie bezsilny bo nikt mi nie ufa. Odkąd pamiętam zawsze wina spada na mnie! Myślisz, że zabiłem tego chłopaka?-spytał z wyrzutami-Zadałem mu trzy ciosy. Mógł mieć co najwyżej złamany nos. Nie mógł umrzeć. Ktoś chyba bardzo mnie nie lubi.-dodał i odszedł.

W jego głosie brzmiała szczerość. Ale to co mówił było niedorzeczne. Jak to możliwe, że ma tyle odmiennych twarzy? Pomyślałam, że może ma jakieś rozdwojenie jaźni. Takie rzeczy zdarzają się tylko na filmach... ale to miałoby sens.

Foreverdirectioners

Witajcie kochane! :*

Dziś dla Was kolejna część Hazzy ;* Jak się podoba? Mam nadzieję, że nie macie mi za złe, że musicie jeszcze troszkę poczekać na imagina MissPotatoe- Niall&Zayn ;)

A co do tego u góry... co sądzicie o Stylesie? Mówi prawdę czy kłamie? Czemu zaprzecza zarzucanym mu czynom? :P Jestem ciekawa waszych pomysłów :*

No i jeszcze na koniec: Czujecie już nadchodzące święta? :* Ja już zaczynam się wczuwać <3 I może trochę spóźnione pytanie, ale jakie są Wasze ulubione piosenki z Four? :*

Pozdrawiam wszystkich ♥

co najmniej 25 komentarzy= nowy imagin!!!