#137 Zayn cz.4

Zayn cz.3

Po kilkunastu minutach leżenia w objęciach nauczyciela zdałam sobie sprawę, że czas już wracać. Było już chłodno, ale i tak nikt nie byłby w stanie zmusić mnie bym teraz się od niego odsunęła. Jego kolana okazały się najwygodniejszym siedzeniem, a ramiona najcieplejszym i najwspanialszym miejscem. Było mi tak dobrze jak nigdy wcześniej i być może brzmi to ckliwie i niewiarygodnie, ale zdążyłam pokochać już każdy jego kosmyk włosów, głos wywołujący ciarki na plecach- teraz te cudowne i przyjemne. Patrzyłam na niego oparta o unoszącą się i opadającą klatkę piersiową. Był idealny. Jego delikatnie przymrużone oczy i anielski uśmiech sprawiały, że wyglądał jak bezbronna i niewinna istota. Uspokojone bicie serca znów przyspieszyło gdy podniósł zaspane powieki. Wyglądał nieziemsko. Przetarł niespiesznie oczy i spojrzał na mnie. Na jego ustach wykwitł najpiękniejszy na świecie uśmiech. Skierowany wyłącznie do mnie. Zacisnęłam usta w cienką linię i czekałam aż coś powie albo zrobi. Mężczyzna przechylił lekko głowę i niespodziewanie ucałował czubek mojego nosa. Nie mogłam powstrzymać śmiechu i poważnej postawy. Ukryłam twarz w jego bluzie i zaciągnęłam się zapachem jego perfum. To niesamowite wrażenie, kiedy zdajesz sobie sprawę, że żyłeś bez tego tyle lat, a teraz nawet najmniejszy brak oznacza katastrofę i ogromną tęsknotę. To wspaniałe, że jeszcze wczoraj byłam gotowa go zabić, a dziś gotowa jestem zabić za niego. Każdy jego ruch sprawiał, że zalewała mnie fala gorąca. Wiedziałam, że powinnam już iść, ale nie potrafiłam odejść i go zostawić. To tak jakbyś w zimowy wieczór porzucił swoje ciepłe łóżko i wyszedł na chłód dworu. Niedorzeczne. Przesunęłam szczupłymi palcami po jego klatce piersiowej. Brunet westchnął i położył swoją ciepłą dłoń na mojej i przycisnął do serca:

-Może pójdziemy do mnie?- zapytał z nadzieją. Motyle w brzuchu zawirowały i chociaż bardzo chciałam usta powiedziały co innego:

-Nie, muszę już wracać do domu. Rodzice się wściekną...

-Ach rodzice...-zamyślił się jakby sobie przypomniał, że ktoś taki w ogóle istnieje.-Ja swoich nie wiedziałem już ponad trzy lata.

Zmartwiona spojrzałam mu w oczy. Nie musiałam pytać, mówił dalej:

-Często się przeprowadzałem. Ale teraz gdy już znalazłem to co chcę.-puścił mi oczko- mogę ich chyba odwiedzić.

Uśmiechnęłam się. Jego słowa sprawiały, że każda sekunda była bezcenna. Gdybym mogła nagrałabym każdą chwilę, aby zapamiętać ją na zawsze. Nagle Mulat ożywiony jakoś myślą niemal poderwał się z ławki:

-A może pojechałabyś ze mną, w ten weekend?- ujął moje dłonie w swoje i uważnie lustrował moje oczy oczekując odpowiedzi.

Bardzo zaskoczyła mnie jego propozycja, ale dzięki niej poczułam się jeszcze ważniejsza.

-Zayn -zaczęłam niepewnie- nie wiem jak rodzice....

-Jeżeli się zgodzą na wyjazd z jakąś przyjaciółką, to pojedziesz ze mną prawda?- pytał podekscytowany.

-Tak.-uśmiechnęłam się do niego.- Tak- powiedziałam głośniej. -Tak!- krzyknęłam i sama ku swojemu zdziwieniu zaczęłam go namiętnie całować. Głaskałam jego policzek i coraz bardziej poddawałam się pieszczocie. Jego wargi wydawały się takie miękkie... i z każdym ruchem jeszcze bardziej zachęcały do śmielszych poczynać. Gdy z zadowoleniem przymrużał oczy poczułam, że muszę zrobić coś więcej. Coś odważniejszego niż pozornie zwykły pocałunek. Przygryzłam delikatnie jego wargę i zaczęłam wodzić palcem po jego klatce piersiowej co przyjął cichym mruknięciem. Zauważyłam, że podobało mu się gdy tak robiłam. Żeby jego doznania były jeszcze głębsze zaczęłam szukać po omacku rąbka jego koszulki aby móc dotknąć jego gołej skóry. Gdy znalazłam już końcówkę materiału zaczęłam ją pospiesznie odwijać, jakby ktoś zaraz mógł mi tego zabronić. Jego ciało lekko się wygięło w tył. Byłam już tak blisko, oddech stawał się tak ciężki kiedy nagle zaczęła dzwonić moja komórka. Nie potrafiłam jej zignorować. Czułam się jak przyłapana na robieniu czegoś nielegalnego. Rzeczywistość powróciła. Ja i on na ławce w parku. Na policzki wdarł się rumieniec zawstydzenia. Utkwiłam wzrok w ekranie komórki. Tata. Nie zapowiada się dobrze...

-Tak?-nieśmiało zaczęłam.

-Gdzie jesteś?-zapytał ostro.

-Eghmmm … w parku...

-Miałaś wrócić przed dziesiątą!

-No tak, ale...

-Nie ma żadnego ale!-wrzasnął.-Jest północ. Wracaj natychmiast do domu! Jak nie będzie cie za dziesięć minut to wybiorę się po ciebie osobiście!

-Tato-zaczęłam ponownie, ale ten już się rozłączył.

Nie miałam odwagi by spojrzeć Zaynowi w oczy. Czułam się taka zażenowana całą tą sytuacją, w dodatku ten telefon... Musiał mnie uznać za całkowitą gówniarę. Strzeliłam palcami i przyznałam się cicho:

-Muszę wracać.

Przygryzłam wewnętrzną stronę policzka i jak najszybciej się odwróciłam. Ale to było żałosne! Czemu nie mogę robić tego co chcę?!

Przyspieszyłam kroku zostawiając w tyle zdezorientowanego mężczyznę. Otarłam z policzka samotną łzę. Wsadziłam do kieszeni zaciśnięte pięści. Nie spojrzę mu więcej w oczy. Co on sobie myśli? Tatuś dzwoni po córeczkę... Wyszło tak beznadziejnie...

Kilka chwil później poczułam jak czyjeś dłonie ciasno oplatają mnie od tyłu. Zayn położył swoją głowę na moim ramieniu i mocno przytulił. Kolejna fala ciepła i dreszczy przeszła prze moje ciało. Wciągnęłam mocno powietrze. Próbowałam wydostać się z jego uścisku. Sama właściwie nie wiem czemu. Było mi tak cholernie wstyd. Teraz jeszcze te łzy. Nie chcę żeby oglądał mnie taką słabą i bezbronną. Brunet zaczął szeptać mi prosto w szyję, ponownie drażniąc nabrzmiałą i zapomnianą malinkę.

-Nic się nie stało.-mówił- Na dobre i na złe. To nic takiego. Proszę. Zapomnijmy o złych chwilach. Tylko miłość.

Uśmiechnęłam się przez łzy i powiedziałam:

-Kocham Cię Zayn.

Jednym ruchem obrócił mnie w swoją stronę i podniósł do góry. Krzyknął z całych sił:

-Ja też cię kocham!

Chłopak zaczął kręcić się ze mną wokół własnej osi. Tak głupio było mi teraz mówić, że naprawdę muszę już do domu. Pięć minut mnie nie zbawi. Uśmiechnęłam się do niego i mocno przytuliłam. Zamknęłam oczy. Ta chwila może nigdy się nie kończyć. Teraz jest wspaniale ale czuję, że jeszcze wiele musi się wydarzyć, aż wreszcie poczuję całkowity spokój i bezpieczeństwo.

Brunet postawił mnie delikatnie na ziemi i spojrzał z dziwnym błyskiem w oku. Poczułam gorące wypieki na policzkach. Wyglądał... jakby mnie pragnął... Jego język powoli przesunął się po pełnych ustach, które chwilę potem wyszeptały jakby na potwierdzenie moich myśli:

-Wiem, że to grzech, ale pożądam cię. Chciałbym cię zabrać do siebie.-zmysłowy, gardłowy ton pieścił skórę mojego ucha. Zagryzłam wargę. Trochę speszyły mnie jego słowa. Ociekały erotyzmem, a ja mam zaledwie siedemnaście lat! Był jak dla mnie chyba za szybki, a gdy już złapał mnie za pośladki poczułam się naprawdę niezręcznie! Znów jakby czytał mi w myślach odsunął się ode mnie i powiedział:

-Odprowadzę cię do domu.

Delikatnie skinęłam głową i razem, w ciszy ruszyliśmy w stronę mojego bloku. Gdy już byliśmy pod klatką schodową pożegnaliśmy się jedynie całusem w policzek. Ogarnęła mnie nieznajoma pustka, ale nie było czasu i sensu się nad tym zastanawiać. Czeka mnie poważna rozmowa z rodzicami. Pokonując po dwa schody naraz wspięłam się na trzecie piętro. Stanęłam przed drzwiami i wykonałam kilka głębszych oddechów. Nacisnęłam klamkę i weszłam do przedpokoju w którym już czekali na mnie rozwścieczenie dorośli. Przełknęłam ślinę i zastanowiłam się co mam im powiedzieć. Tata spytał:

-Masz nam coś do powiedzenia?

Pomyślałam co byłoby lepsze – wymyślanie wymówek czy potulne przyznanie do błędu? Stwierdziłam, że bezpieczniejsza będzie druga opcja- pokręciłam zrezygnowana głową.

-W takim razie idź do swojego pokoju! Masz szlaban na ten weekend.-zarządził ojciec a mama nawet na mnie nie spojrzała.

-Błagam NIE! Miałam wyjechać z przyjaciółką! Proszę!-przypomniałam sobie o możliwości wyjazdu z Zaynem.

-Chcesz, żebyśmy areszt domowy przedłużyli ci do następnego weekendu?-zapytał ostro mężczyzna.

Nie było sensu z nim dyskutować. Wściekła weszłam do łazienki. Wzięłam szybką kąpiel i z trzaskiem zamknęłam drzwi. Wyjęłam telefon żaby podzielić się swoim żalem z Naomi, kiedy zauważyłam, że mam nową wiadomość.

„Przepraszam cię za moje dzisiejsze zachowanie”- brzmiała. Od Zayna.

Szybko odpisałam: „Nic się nie stało. Mam szlaban, nigdzie nie pojedziemy :'(”

Po kilku sekundach znów usłyszałam dźwięk smsa: „W takim razie widzimy się w poniedziałek. Pamiętaj- tęsknie i kocham. Twój Zayn ♥”

Uśmiechnęłam się i odpisałam mu jedynie znaczek całusa. Mogę spać spokojnie. Zanim się położyłam szybko streściłam dzisiejszy wieczór mojej przyjaciółce, pomijając niektóre pikantniejsze szczegóły. Poszłam spać. Zasnęłam szybko, śnił mi się oczywiście on.

***

Obudził mnie dźwięk rozbijanego szkła. Zdezorientowana podniosłam się na łokciach i spojrzałam na zegarek. Szósta rano. Co się dzieje? W piżamie wyszłam z łóżka i udałam się do kuchni skąd dochodził nieprzyjemny dla ucha brzęk. Zobaczyłam mamę schylającą się nad roztłuczoną szklanką. Kucnęłam i zaczęłam zbierać rozbite kawałki. Włosy zsunęły się z szyi w prawo. Kolejne szkiełka lądowały w moich rękach kiedy moja mama ostro zapytała:

-Co to ma być?!

Zdezorientowana na nią spojrzałam. O co jej chodzi?

Kobieta wskazała ręką na moją szyję. Nadal nic nie rozumiejąc dotknęłam ręką we wskazane miejsce. Piekąca wypukłość. Malinka. Dzieło Zayna. O Boże! Zakłopotana przygryzłam wargę szukając w głowie sensownej odpowiedzi.

-Mamo to nie tak jak myślisz!- zaczęłam speszona.

-Nie tak jak myślę?! Randki o dwudziestej? Jakiś nowy chłopak? Spóźniasz się ponad dwie godziny! Teraz to? Tracę do ciebie zaufanie! A byłaś takim dobrym dzieckiem! Nigdzie dziś nie wychodź! I lepiej schowaj to-wskazała na bordowy ślad-zanim ojciec to zobaczy! Idę do pracy.- powiedziała i szybko opuściła pomieszczenie. Nie poczułam się ani trochę winna. Dziwne uczucie, gdy czuję, że coś tracę jednocześnie zyskując. 

Foreverdirectioner

Witajcie kochani!

Na dziś mam dla Was kolejną część imagina z Zaynem-nauczycielem. I pod poprzednim postem i Waszymi komentarzami (dziękuję za szczere opinie) zdałam sobie sprawę jak wyszła ta moja wizja... rzeczywiście Zayn może wydawać się jakimś napalonym i psychicznie chorym człowiekiem o.O Najmocniej Was przepraszam, bo moim celem było uczynić go bohaterem romantycznym, który czeka na miłość, a kiedy ją wreszcie spotyka okazuje się, że jest to miłość zakazana... no niestety! Nie wyszło :( Ale nie wydaje mi się dobrym pomysłem kasować dotychczasowe części i pisać od nowa, więc zostanie tak jak jest :* Mam nadzieję, że jakoś przetrwacie do końca i wspomnę jeszcze raz: NIE!  ZAYN NIE JEST ŻADNYM PSYCHOPATĄ :* haha 

I teraz jeszcze chciałam poruszyć jedną kwestię *TO WAŻNE, WIĘC PROSZĘ PRZECZYTAJCIE*

Otóż od pewnego czasu zauważyłyśmy, podobnie jak niektóre z Was, że niektórzy myślą, że jak napiszą 10 komentarzy pod rząd to będzie OK, a my będziemy szczęśliwe że jest ich dużo. Otóż nie. Bardzo Was proszę, napiszcie jeden komentarz, ale niech będzie on szczery, Możecie napisać jedno słowo, ale dla nas to istotne. Zdaję sobie sprawę, że komentarzy może być mniej więc na razie zdejmuję próg 25 komentarzy. 

Jeszcze jedno, nie zapomnijcie, że trwa konkurs i zachęcam do brania w nim udziału :* Jak na razie chętnych jest bardzo mało, a sądziłam, że skoro o niego pytacie, to jesteście zainteresowane...

A teraz już daję Wam spokój i nie zabieram cennego czasu :)

Miłego dnia <3