KONKURS: MIEJSCE 1

Cześć Misiaczki! Już za parę sekund dowiecie się, kto uplasował się na najwyższej pozycji, w naszym konkursie na letniego imagina!? Zainteresowane? Podekscytowane? Mam nadzieję, że tak :)) A więc pierwsze miejsce, w naszych imaginowych zawodach zajmuje...:
Anonimowa <3
Twoja praca okazała się naprawdę świetna!!! Gratulejemy i życzymy Ci dalszych sukcesów :**

A oto zwycięska praca:

- Idę, mamo! - krzyknęłam w głąb domu. Żadnej odpowiedzi. No tak, pewnie jest w ogrodzie. Siedzi tam od rana i, gdy tylko mnie widzi, narzeka, że nigdy jej nie pomogę. Przepraszam bardzo, ale źle się czuję w tym miejscu i zawsze próbuję się stąd wyrwać.
Jestem tutaj z moją mamą od początku wakacji, czyli prawie miesiąca. Przyjeżdżamy w to miejsce co roku, a że nudzę się tu niemiłosiernie, znam każdą drogę i drzewo. Nie wiem nawet, czy można to nazwać miasteczkiem, bo jest tak małe, że, według mnie, zasługuje tylko na miano wsi. Jedyną tutejszą atrakcją jest dość spore jezioro. Ktoś kiedyś zbudował na nim pomost, przebijając się przez otaczające je trzciny i wysokie trawy. To właśnie ku niemu skierowałam swoje kroki.
Szłam przez jakiś czas wąską ścieżką. Już miałam skręcić w ostatni zakręt, kiedy nagle na kogoś wpadłam. Na jakiegoś chłopaka, którego nie znałam. Wzorem literackich bądź filmowych przykładów, powinniśmy teraz spojrzeć sobie w oczy, uroczo się uśmiechnąć i się w sobie zakochać. Ale mój wzrok w pierwszej kolejności skierował się na jego odkrytą klatkę piersiową pokrytą tatuażami, następnie na włosy z lokami w zupełnym nieładzie, a dopiero potem na twarz.
O Boże. "Myśl, dziewczyno, i się nie ośmiesz przed kimś takim!" - przemknęło mi przez głowę.
- Cześć - powiedziałam, starając się, żeby mój uśmiech wyglądał naturalnie. - I przepraszam.
- Nie ma za co - nieznajomy odpowiedział grzecznościową formułką i, dokładnie mi się przyglądając, zagadnął - hm... jestem Harry.
- [T.I.] - odparłam, nieco niezadowolona, iż chłopak mi się tak przygląda. Według mnie, pięknością nie byłam - długie, jasnobrązowe, ułożone w lekkie fale włosy, obecnie rozpuszczone, czy brązowe oczy z pewnością nie były niczym nadzwyczajnym, a twarz, w całości gęsto usiana piegami, nie była zbytnio ładna, choć z pewnością wyróżniająca się z tłumu. Wiele osób mówiło, że mam w sobie coś, co nazywa się urokiem, jednak ja się z tym nie zgadzałam.
- A... Miałabyś ochotę przepłynąć się kiedyś łódką? - zapytał, patrząc na mnie tym samym wzrokiem. Już nie potrafiłam go rozszyfrować.
- Hm... może? - odpowiedziałam ostrożnie.
- Przyjdź tutaj o 23 - uśmiechnął się, a w jego oczach zabłysła ciekawość. Co proszę? Czego on ode mnie chce?
- O której? - wykrztusiłam.
- O tej, o której słyszałaś - rzucił przez ramię i już go nie było. Przez chwilę stałam, zaskoczona i niezdolna do żadnego ruchu, kiedy w końcu zmusiłam się do powrotu do domu. Nie przyjdę, nie ma mowy. Może sobie pomarzyć... jak mu tam było? Harry?

kilkanaście godzin później

Nagle obudziłam się i usiadłam na łóżku. Miałam wrażenie, że przed chwilą zasnęłam. Spojrzałam na zegarek. 22:50. Niesamowite... właśnie, pewnie ten chłopak na mnie czeka. Eh, a może pójść? Rozejrzałam się po pokoju, jakby szukając odpowiedzi. Wbrew sobie cicho wstałam i podeszłam do szafy. Wyjęłam z niej w miarę pasujące rzeczy, założyłam je na siebie i rozczesałam włosy. Chwilę zastanowiłam się i po ciemku nabazgrałam kartkę "Będę nad jeziorem". Liczyłam na to, że moja mama nic nie zauważy, lecz zawsze wolałam przewidzieć inną możliwość...

kilka minut później

Weszłam na drewniany pomost. Zobaczyłam siedzącego Harry'ego, patrzącego na jezioro i bawiącego się wiosłem.

- Harry - powiedziałam cicho, kładąc mu rękę na ramieniu.
- Więc jednak przyszłaś - uśmiechnął się, odwracając się w moją stronę. Szczerze mówiąc, ulżyło mi, że to nie był jakiś żart. To było naprawdę.
Dżentelmeńskim ruchem podał mi rękę i pomógł wsiąść na łódkę. Nie była zbyt duża, ale wystarczająca jak na dwie osoby. Usiadłam na położonym tam kocu. Po chwili chłopak sprawnie zajął miejsce naprzeciw mnie i odbił łódkę od brzegu. Przez jakiś czas płynęliśmy w milczeniu, słychać było jedynie odgarnianie wody wiosłami.
W ogóle nie zorientowałam się, kiedy położyłam się na dnie łodzi. Zamknęłam oczy...
Nagle poczułam, że się przechylam. Znalazłam się w wodzie, poczułam jej chłód. Ogarnęła mnie panika. Próbowałam wykonać jakieś ruchy, żeby utrzymać się na powierzchni, ale im bardziej się szarpałam, tym było gorzej. Jakaś nieubłagana siła ciągnęła mnie na dno... Nie!
Gwałtownie obudziłam się i usiadłam. Delikatnie obejmowały mnie czyjeś ramiona.
- Cii... - usłyszałam szept Harry'ego tuż przy moim uchu. Boże. To tylko sen. Zły sen...
- Nie... Już nic. - Powiedziałam, lekko wyswabadzając się z jego objęć. Nagle zrobiło mi się głupio.
Wtedy zobaczyłam, że jesteśmy na środku jeziora. Harry położył się koło mnie. Spojrzałam na niebo. Bezchmurne, gwieździste niebo z jasno świecącym księżycem. Widok zapierał dech w piersiach.
- Piękne... - westchnęłam.
- "Gwiazdy nad tobą i gwiazdy pod tobą. I dwa obaczysz księżyce" - zacytował, śmiejąc się lekko, jakby nie chciał zmącić nastroju, jaki wokół nas panował. No proszę, czyżbym znalazła kogoś, kto, jak ja, interesował się cytatami?
- "Nie pomyl nieba z gwiazdami odbytymi nocą na powierzchni stawu" - odpowiedziałam, zupełnie nieświadoma kładąc głowę na jego ramieniu.
I tak, przed długi czas, Harry pokazywał mi różne gwiazdozbiory, gwiazdy, przeplatając to wszystko mniej i bardziej znanymi maksymami oraz żartami. Poczułam się o wiele pewniej w jego towarzystwie.
- Jak romantycznie - zażartowałam w pewnym momencie. W odpowiedzi chłopak odwrócił moją twarz w jego stronę. Oj, on to wziął na serio. Teraz dzieliło nas kilka niebezpiecznych centymetrów.
Harry złączył nasze usta w pocałunku. Nie zrobiłam nic przeciwko temu, Wręcz przeciwnie.
Znów wbrew sobie, oddałam pocałunek. Co ja wyprawiam?!

kilkadziesiąt minut później

Harry uparł się, żeby odprowadzić mnie pod drzwi mojego domu. Powiedział, że nie będę się po nocy włóczyć. Nie mam pojęcia, która jest godzina, ale z pewnością dużo po północy.
Gdy stanęliśmy pod moimi drzwiami, wreszcie zdobyłam się na odwagę i zapytałam:
- Kiedy ty tak właściwie stąd wyjeżdżasz?
- Jutro... znaczy, dzisiaj... rano - odparł. Po raz ostatni mnie objął.
- Dziękuję - powiedzieliśmy jednocześnie.
Pocałowałam go jeszcze szybko w policzek. I odszedł.
Nie spuściłam z niego wzroku, dopóki nie zniknął za zakrętem.

następnego dnia, w nocy

Usiadłam na drewnianym pomoście. Wczoraj, dokładnie o tej porze, siedział tu Harry. Zerknęłam na powierzchnię jeziora. Teraz to, co wydarzyło się poprzedniej nocy, wydawało się zupełnie nierzeczywiste. Jak piękny sen. Ale wiedziałam, że to było naprawdę... Spojrzałam na niebo. O wiele lepszy widok był ze środka jeziora, bo teraz zasłaniały mi trzciny, ale i tak to wszystko do mnie wróciło...


Mijają godziny, mija czas,
szukam Cię na niebie, pośród gwiazd

~ KONIEC ~

Na końcu chciałyśmy podziękować każdej z Was! Jesteście niesamowite! Dostałyśmy naprawdę wiele prac; z Lou, Harrym, Zaynem i nawet Niallem! :* Poziom konkursu był bardzo wysoki, dlatego nie zniechęcajcie się, jeżeli wasze prace nie zostały tutaj opublikowane! :P Podejrzewam, że jeszcze kiedyś zorganizujemy coś podobnego :) Chcecie? Dziękujemy za zaangażowanie! Much love ~ Foreverdirectioners i MissPotatoe <3