#111 Niall&Zayn cz.1

[I.T.M]- imię twojej mamy

Kiedy wyobrażałam sobie przyszłość. Była w niej zawsze dość szczupła dziewczyna, z długimi, lekko falowanymi brązowymi włosami i ten sam chłopak. W moich najskrytszych marzeniach przyszłość wydawała się pewna i całkowicie ustalona.

Zresztą nie tak sobie to wyobrażałam. Ja w długiej do ziemi, białej sukni, biegnę w ulewnym deszczu do samochodu. A on jest tuż za mną. W pewnym momencie mnie wyprzedza. Otwiera drzwi od strony pasażera, pozwalając mi wejść jako pierwszej.

-Jesteś tego pewna? Zaraz nie będzie odwrotu- stwierdził.
- Nie. Teraz nie jestem pewna już niczego- odparłam, wsiadając do środka i rumieniąc się jednocześnie.
Przyszłość była bardziej niepewna niż przypuszczałam. Jednak dopóki, należała ona do mnie, w każdej chwili mogłam ją zmienić...
~.~
To lato zapowiadało się naprawdę wyjątkowo. Nie tylko ze względu na obiecujące prognozy pogody, ale również same wakacyjne plany. Niedawno moi rodzice wraz ze znajomymi postanowili kupić willę na Fuerteventurze- niezbyt dużej wyspie, usytuowanej na Oceanie Atlantyckim. Na początku ten pomysł wydawał się nie najlepszy, jednak po wzięciu wszystkich za i przeciw, zdecydowali się dokonać zakupu. I właśnie tam, miałam spędzić najbliższe dwa miesiące. Nie mogłam się już doczekać. Na samą myśl chciałam skakać i śpiewać wniebogłosy, chociaż mój głos nie należał do najpiękniejszych.
Wczesnym rankiem wyruszyliśmy na lotnisko. Byłam w świetnym nastroju, zresztą nie tylko ja. Moja mama też tryskała radością. Żałowałam jedynie, że tata nie dostał urlopu i nie mógł nam towarzyszyć w najbliższych dniach. 'Szkoda'- pomyślałam i podkręciłam radio, w którym akurat leciała piosenka Calvina Harrisa 'Summer'.
- Idealnie- szepnęłam i zaczęłam nucić pierwsze nuty utworu.
W tej chwili nic nie mogło zepsuć mojego znakomitego nastroju. W tym momencie liczył się ten cudowny, błogi, wakacyjny klimat, który wyczuwalny był już w powietrzu.
W końcu dotarłyśmy na lotnisko. Odprawiłyśmy się i kilkadziesiąt minut później siedziałyśmy w samolocie, który leciał do Puerto del Rosalio- stolicy wyspy. Sama nazwa sprawiała wrażenie egzotycznej i dość odległej. Wyspy Kanaryjskie, to właśnie tam znajdował się nasz cel.
Kiedy po pięciu godzinach podróży, wylądowałyśmy, zrobiło mi się tak jakoś lżej na sercu. Poczułam się lepiej, mogąc założyć przeciwsłoneczne okulary i zmieniając obuwie na beżowe sandałki na koturnie.
Obładowane różnego typu walizkami, ruszyłyśmy w kierunku wyjścia. Z tego, co mówiła mama, mieli na nas czekać państwo Horan, jednak gdy wyszłyśmy na zewnątrz, zauważyłam jedynie Nialla, który stał przy dużym Range Roverze w towarzystwie jakiegoś chłopaka. Kiedy blondyn mnie zauważył, pomachał mi przyjacielsko i podszedł w naszym kierunku.
Ostatni raz widzieliśmy się w czasie świąt Bożego Narodzenia, ale miałam wrażenie, że w ogóle się nie zmienił. Wciąż ten sam wesoły Nialler, uśmiechnięty od ucha do ucha. Jego blond włosy, pod wpływem wilgoci delikatnie opadały i przysłaniały teraz część czoła. A cudowne, niebieskie tęczówki wciąż wierciły mi dziurę w brzuchu.
- Dzień dobry, proszę pani- powiedział, podchodząc do mamy i mocno ją ściskając.
- Cześć Niall- odparła, uśmiechając się przyjaźnie.- Ile razy mam Ci powtarzać, żebyś mówił mi po imieniu, co? Tak to czuję się wyjątkowo staro- stwierdziła. Cała matka, zawsze wyskakiwała, z tym samym.
- Dobrze, [I.T.M]- wydeklamował, z zawadiackim uśmieszkiem na twarzy.
Później przyszła kolej na mnie. Najpierw Niall, zmierzył mnie wzrokiem. Widziałam jak jego oczy wędrują z góry na dół. Muszę przyznać, że było to dość dziwne uczucie. Jeszcze nigdy tak na mnie nie patrzył, nie starał się przejrzeć mnie na wylot. Poczułam, że mimo wszystko się rumienię. W końcu jednak opanował się i dopiero kilka sekund później jego silne ramiona objęły moje ciało.
- Wypiękniałaś- wyszeptał, a następnie pocałował mnie w policzek. Roześmiałam się. Nie byłam przygotowana na komplementy z jego strony. W ostatnim czasie wiele osób powtarzało mi, że wyładniałam, wydoroślałam, ale z jego ust, brzmiało to o wiele lepiej. Jedno słowo, a sprawiło mi wiele radości.
- Nie przesadzaj- mruknęłam.- Przecież wciąż jestem tą samą [T.I], co wcześniej- starałam się jakoś zatuszować swoje zadowolenie
- Może...- powiedział, niezbyt zdecydowany.- Ja, jednak, uważam, że się zmieniłaś. I zdania nie zmienię- dodał pewnie i pomógł mi z walizkami.
- Dzieciaki, chodźcie już- ponagliła nas matka.
- Już idziemy- zawołaliśmy chórem.
- [T.I]?- zwrócił się do mnie blondyn.
- Coś nie tak?- zdziwiłam się.
- Mam nadzieję, że nie będzie Ci przeszkadzało towarzystwo mojego kumpla ze szkoły- rzucił ni stąd ni zowąd, posyłając mi jednocześnie swój firmowy uśmieszek.- Ma na imię Zayn. Jestem pewny, że Ci się spodoba- stwierdził, puszczając w moim kierunku oczko.
- D u p e k- powiedziałam bezgłośnie, ale on chyba domyślił się tego i pokazał mi język. Cały Niall. Zawsze starał się być zabawny, ale czasami mu to nie wychodziło.
- Zayn, to jest [T.I], moja najlepsza przyjaciółka, a to jej mama, [I.T.M]- przedstawił nas, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. Sama nie wiem, czy dałabym radę wykrztusić, chociaż zwykłe 'jak się masz', a tak to połowę miałam już z głowy.
- Cześć. Miło Cię poznać- oznajmiłam, starając się brzmieć naturalnie.
Zayn naprawdę należał do tych chłopców, którzy zdecydowanie wyróżniają się w tłumie. Chyba nie byłoby to możliwe, by przejść koło niego obojętnie. Kruczoczarne , idealnie wystylizowane włosy. Ciemne oczy, otoczone wachlarzem rzęs. Pełne, malinowe usta i śniada karnacja. Niall nie żartował, mówiąc, że jest w moim typie.
- Hej- usłyszałam jego głos.- Nialler mi o Tobie wiele opowiadał, ale nie wspominał, że jesteś aż tak ładna- oświadczył, szeroko się uśmiechając.
Kolejny komplement jednego dnia? To wydawało się wręcz nieprawdopodobne. Jeszcze nigdy nie słyszałam tylu pochlebnych słów. To było naprawdę miłe. Nawet nie wiedziałam jak zareagować. Szepnęłam jedynie ciche, 'dziękuję' i czerwieniąc się, wsiadłam do samochodu. Zdążyłam zapiąć pasy, gdy zorientowałam się, że obok mnie siedzi Zayn i badawczo mi się przygląda.
- Wszystko spakowane?- zapytał w pewnym momencie Niall, a ja pokiwałam twierdząco głową.- W takim razie jedziemy. I tak jesteśmy już spóźnieni. Maura będzie wściekła, że stygnie jej obiad- mówił szybko, a następnie odpalił pojazd i w końcu opuściliśmy teren lotniska.
Zapowiadały się niezwykle ciekawe wakacje w towarzystwie dwóch wyjątkowych osób...


MissPotatoe  

Witajcie Kochani! :*

Oto pierwsza część wspaniałego opowiadania autorstwa MissPotatoe :* Prawda, że cudowne? Myślę, że mnóstwo komentarzy sprawi nam wszystkim wiele przyjemności.

Więc do dzieła! *.* Wyraźcie swoją opinie, podzielcie się swoimi przypuszczeniami! 

Serdecznie dziękujemy za każdy komentarz! ♥                                                  Foreverdirectioners

co najmniej 25 komentarzy= nowy imagin!!!