#109 Louis cz.12 (zakończenie)

                                                                        Louis cz.9
                                                                        Louis cz.10

Louis cz.11

Imagin z dedykacją dla naszej kochanej FOREVERDIRECTIONERS <3, w dniu jej urodzin!

 | oczami Louisa|

Ten dzień mijał mi wyjątkowo beznadziejnie. Siedziałem przed telewizorem, „lecząc” kaca kolejnymi puszkami piwa i oglądając jakieś głupawe komedie, które sprawiały, że zbierało mnie na wymioty. Najgorsze, że byłem tu sam. Zero rodziny, przyjaciół, tylko to uczucie bezradności, które towarzyszyło mi od dłuższego czasu. Nie mogłem nic zrobić. Nie mogłem jej zmusić by się we mnie zakochała. Jej piękna twarz, pełne usta i niesamowite oczy, pojawiały się za każdym razem, gdy przymykałem powieki. Musiałem zapomnieć. To chyba był jedyny sposób by wrócić z powrotem do normalnego świata.
I tak siedziałem kolejne godziny przed telewizorem, zastanawiając się, co mam dalej robić. Miałem gdzieś szkołę, lekcje. Co z tego, że mogą mnie z niej wywalić. Najwyżej przeniosę się do kolejnej i będę miał kłopot z głowy. Może wreszcie zacznę żyć normalnie?
Międzyczasie sprawdziłem komórkę. Kilka nieodebranych połączeń, smsów. W sumie nie dziwiło mnie to. Od paru godzin nie dawałem znaku życia. Zresztą co miałem im powiedzieć. Jaką durną historię musiałem im wmówić, żeby uwierzyli, że nie jestem w nastroju na rozmowy. 'Zerwała ze mną dziewczyna'? Nie. My chyba nawet nie byliśmy razem. Dlatego też chciałem uniknąć tego typu rozmów. Wolałem powiedzieć : 'Pogadamy później', niż przyznać się przed znajomymi, że dawny Louis Tomlinson, który rozpalał i zaliczał każdą laskę po kolei, ,,zniknął”.
Ponownie, rozsiadłem się w fotelu i włączyłem ulubioną płytę. Muzyka od zawsze koiła moje zszargane nerwy. Przymknąłem na moment powieki, oddając się relaksującej chwili. Coś mi jednak nie pasowało. Miałem wrażenie, że zza okna dochodzą jakieś dziwne dźwięki. Na początku zignorowałem to. 'Pewnie pieprzone dzieciaki sąsiadów, bawią się w kolejną, bezsensowną grę'- pomyślałem. Jednak to coś nie dawało mi spokoju.
W końcu wstałem z mojego ulubionego fotela, do którego zdążyłem już niemal przyrosnąć i powlokłem się w stronę okna. Odsłoniłem żaluzje i najzwyczajniej w świecie, doznałem szoku.
Chcę tylko ciebie. Kocham Cię Louis. ~[T.I]- siedem, świeżo namalowanych słów, już z daleka rzucało się w oczy. Tym bardziej, że były napisane czerwonym, rażącym sprayem.
- Cholera- mruknąłem pod nosem.- Chyba jest ze mną coraz gorzej- zamrugałem kilkakrotnie, ponownie spoglądając na sąsiedni blok.
- Louis! Otwórz okno- usłyszałem czyjś, najprawdopodobniej kobiecy, głos. Naprawdę, czasami żałowałem, że mieszkam na pierwszym piętrze. Zdarzały mi się już różne sytuacje, ale jeszcze żadna dziewczyna, nie rzucała mi w okno kamieniami. Takiego czegoś jeszcze nie widziałem. Rozumiem, że każda laska chciała się ze mną przespać, ale bez przesady.
- My się w ogóle znamy?- zapytałem, zdezorientowany.
- Tak, chodzimy do jednej klasy- oświadczyła blondynka.
- To Ty, to napisałaś? Też masz na imię [T.I]- dopytywałem, wskazując jednocześnie dłonią na krwistoczerwony napis.
Dziewczyna nie odpowiedziała. Nawet nie spojrzała. Przystąpiła jedynie z nogi na nogę, nerwowo przygryzając dolną wargę.
- Zejdziesz na dół?
- Po co? Nie mam ochoty nigdzie wychodzić- stwierdziłem, przeczesując dłonią włosy.
- Wiesz jak mnie to obchodzi, że nie masz ochoty?- syknęła.- Masz zejść i koniec, rozumiemy się?- spiorunowała mnie wzrokiem.
- Widzę, że znalazła się Panna odważna- zaśmiałem się.- Spokojnie, nie denerwuj się już tak. Zaraz zejdę. Od zawsze podobały mi się niegrzeczne dziewczynki.
Opuściłem pokój, a następnie zatrzasnąłem za sobą drzwi. Byłem już na zewnątrz, jednak ślad po tajemniczej blondi zaginął.
- Louis?- doleciał do mnie melodyjny szept.
Jak na komendę odwróciłem się i ujrzałem jej smutne oczy . Dziewczyna stała zaledwie kilka metrów ode mnie. Wyglądała na dziwnie zmartwioną. Nie znałem jej od tej strony. Szczerze powiedziawszy, jeszcze nigdy nie widziałem jej w takim stanie.
- Wiem, że po tym wszystkim, pewnie nie chcesz się już ze mną widzieć. Ale musimy porozmawiać...
Musimy porozmawiać. Cholera o czym ona chciała rozmawiać. Przecież już wszystko mi wytłumaczyła, gdy do niej przyszedłem. Dała mi do zrozumienia, że nigdy mnie nie kochała i „była” ze mną tylko dla jakiegoś bezsensownego zakładu.
- Pewnie wyzywasz mnie od najgorszych. Powinieneś zresztą mnie nienawidzić, po tym jak Cie traktuję...- wyszeptała, podnosząc w moim kierunku swe załzawione, brązowe tęczówki.
- Powinienem- zawahałem się na moment.- Tak powinienem, tak robić, ale nie mogę. Nie wiem, co ze mną jest? Wydawało mi się, że Cię nienawidzę, że nie chcę nawet na ciebie patrzeć. Tylko dlaczego wciąż w tym tkwię? Czemu stoję tu przed Tobą, zamiast zatrzasnąć za sobą drzwi i iść, gdzieś, gdziekolwiek z dala od ciebie? Dlaczego nie potrafię tak zrobić?
- Bo mnie... kochasz- wyszeptała, najciszej jak tylko mogła, nerwowo przystępując z nogi na nogę i przygryzając przy tym dolną wargę.
- No właśnie. Bo jestem jakimś pieprzonym masochistą, który kocha się na zabój w dziewczynie, która najpierw zostawia mi króciutki liścik, a potem mimochodem wspomina o drobniutkim zakładzie z przyjaciółką... czy może jednak z chłopakiem? Po prostu świetnie. Lepiej nie mogłem trafić!
- Louis... Kocham Cię- oznajmiła, jak gdyby nigdy nic, a po jej policzku spłynęła kolejna łza Co? Co znowu wymyśliła i czemu akurat ja musiałem mieć to „szczęście”?
- Możesz powtórzyć? Chyba się przesłyszałem- rzuciłem, bawiąc się zasuwką od bluzy.
- Kocham Cię- powtórzyła, tym razem pewniej i spojrzała mi prosto w oczy. Miałem wrażenie, że spadam. Zatracam się w otchłani jej ciemnych oczu.
- Wydawało mi się, że już to mi kiedyś mówiłaś...- próbowałem grać twardego, a mimo to zawahałem się na moment. Czułem, że powoli mięknę.
- Proszę Lou, czemu musisz być taki oschły? Chcę to wszystko naprawić. Pragnę Ci udowodnić, że popełniłam największy błąd w swoim życiu.- zaczęła.- Uwierz, teraz jestem już pewna tego uczucia. Na początku bałam się. Cholernie bałam się otworzyć przed Tobą. Nie byłam pewna czy powinnam zrobić pierwszy krok, jak to wszystko się potoczy. Nie wiedziałam czy za jakiś czas Ci się nie znudzę i nie stracę Cię jako chłopaka i przyjaciela. I ta myśl wydawała mi się okropna. Dlatego też wymyśliłam ten pieprzony zakład. Zmyśliłam to, bo sądziłam, że gdy zakończę ten związek w takim momencie, to przynajmniej, nie zdążę się przyzwyczaić do czegoś tak cudownego jak ,,bycie z tobą”.
Bez namysłu przyciągnąłem ją do siebie, otaczając jej delikatne, wątłe ciało ramionami, a następnie schowałem twarz w jej włosach. Nie mogłem patrzeć jak płacze. Chciałem, żeby poczuła się choć odrobinkę pewniej. Pragnąłem zapewnić jej bezpieczeństwo i nie wiem czemu, wierzyłem jej. Wierzyłem, że mnie kochała. Westchnąłem, przymykając na chwilę powieki. „Gdzie się podział dawny Louis Tomnlinson?”, zastanawiałem się. Teraz byłem już innym człowiekiem. Stałem się słaby. Wystarczyło jedno jej spojrzenie, parę słów, a machinalnie robiłem, wszystko czego chciała.
- Mogę Ci udowodnić, że Cię kocham- oświadczyła i wpiła się w moje usta.

Twoja perspektywa

Pocałowałam go gwałtownie, a jego szorstki zarost zadrapał mój policzek. Miałam wrażenie, że zapomniał się rano ogolić, ale teraz nie miało to najmniejszego znaczenia. Chłopak odwzajemnił mój pocałunek. I w tej chwili liczyło się tylko to. Wplotłam palce w jego miękkie włosy, przyciągając go jeszcze bliżej. Przymknęłam powieki. Miałam wrażenie, że tonę, tonę w otchłani jego oddechu. To było pełne namiętności i desperacji. Nie przypominało niczego, czego wcześniej doświadczyłam.

To chyba właśnie ludzie mają na myśli, mówiąc, że czują się jakby świat stanął w miejscu. Miałam wrażenie, ze ten na pozór zwykły pocałunek oznaczał, więcej niż nie jedna intymna chwila. Wydawało mi się, że wszystko przestało istnieć. Zostaliśmy tylko my, a otaczający nas świat wirował z lekka, nadając tej chwili dodatkowego uroku.

To on skończył ten pocałunek. Kiedy się ode mnie odsunął, miał rozszerzone, nieprzytomne oczy.

-[T.I]- powiedział niewyraźnie.
Z jego ust padło tylko moje imię. Nic więcej. Szczerze mówiąc, czułam się zaszczycona, samym faktem, że się do mnie odzywał. Przecież miał prawo, zostawić mnie tu samą. Nie zdziwiłabym się zbytnio takim zachowaniem. Ale on jednak był tu, przy mnie.
- Czy dalej... Chcesz mnie?- wyszeptałam, spoglądając na czubki swoich butów. To pytanie nie należało do najłatwiejszych. Sama miałam problem by wymówić na głos te parę słów. Czułam jak plącze mi się język, dodatkowo utrudniając mi zadanie.
- Tak. Dalej- oznajmił szorstko.
A potem znowu się całowaliśmy.
Chyba w pewnym momencie usłyszeliśmy jakiś dźwięk, tak jakby otwierały się drzwi od klatki. Odskoczyliśmy od siebie, ponieważ jakaś starsza pani obdarzała nas wścibskim spojrzeniem.
- Ach, ta dzisiejsza młodzież- rzuciła i pokręciła z niedowierzaniem głową.
- Może lepiej wejdziemy do mnie- zapytał, uśmiechając się do mnie i splatając ze sobą nasze palce.
- To chyba dobry pomysł- zauważyłam.
- Hm, ale zanim wejdziemy do środka, lepiej by było gdybyś zmyła ten napis na sąsiednim bloku.
- Przestań- zaprotestowałam.- Nie masz w sobie za grosz romantyzmu- stwierdziłam, pokazując mu język.
- Ja?- zdziwił się.- Jestem bardziej romantyczny od Ciebie- prychnął i oboje weszliśmy do klatki schodowej...

                                                                                                                         MissPotatoe

Hej, hej wszystkim! :)
Jak widziałyście, postanowiłam dodać dzisiaj ostatnią część Louisa. Wreszcie skończyłam pisać tego imagina :) Wiecie, że ma aż 23 strony? ;0 Co sądzicie o zakończeniu? Nie jest zbyt banalne, nudne? Nie przeszkadzał Wam happy end? Niedługo pojawi się kilkupartowiec, który nie będzie miał szczęśliwego zakończenia, obiecuję :*** Nie jesteście złe, że dzisiaj nie pojawiło się MIEJSCE I? Postanowiłam, że jeszcze trochę potrzymam Was w niepewności :)))
conajmniej 25 komentarzy= nowy imagin!!!
Tradycyjnie, im więcej kom, tym imaginy będą pojawiać się częściej ;)
PS Jak Wam się podoba zdjęcie Louisa z koncertu w Dusseldorfie? Ufff było cudnie *.*
Jeszcze raz Wszystkiego Najlepszego dla Foreverdirectioners! :*** <333