#99 Louis cz.9

                                                                Louis cz.5
                                                                Louis cz.6
                                                                Louis cz.7
                                                                Louis cz.8

Uwaga! Imagin zawiera treści +18...

- Za co?- zdziwiłam się, spoglądając na niego ukradkiem.
- Za to, że byłem takim dupkiem. Zachowywałem się jak skończony kretyn. Te wszystkie wyzwiska... Naprawdę nie mam pojęcia, co mnie ugryzło. Teraz, gdy o tym myślę, jest mi cholernie głupio. Nie wiem, co powiedzieć, jak Ci to wszystko wytłumaczyć. Przepraszam- oznajmił i czule pogłaskał mnie po policzku.
- Nic się nie stało- stwierdziłam i powoli, tak by się nie przewrócić, przytuliłam się do niego. Chłopak na początku zdziwił się, lecz po paru sekundach odwzajemnił mój uścisk. Trwaliśmy tak, wtuleni w siebie kilka wspaniałych chwil.- Możemy już wychodzić?- zapytałam w końcu, gdy poczułam, że zaczyna robić mi się zimno.
- Dobrze- oświadczył pogodnie i pewniej niż zawsze złapał moją dłoń.
- Hmm.. Możesz wyjść pierwszy?- zaproponowałam, gdy woda stawała się coraz płytsza.
- Czemu?
- Louis, nie udawaj, że nie wiesz- prychnęłam.
- Skoro tak- wzruszył ramionami i niczym się nie przejmując wyszedł z wody. Po raz kolejny tego dnia mogłam podziwiać jego perfekcyjnie umięśnione ciało. Chłopak podszedł do swoich rzeczy i zanim się zorientowałam był już prawie ubrany.- Teraz kolej na Ciebie, księżniczko- zawołał rozochocony.
- A możesz się odwrócić- spytałam.
- Mam lepszy pomysł- zawołał, wymachując w dłoni jakąś tkaniną. Tomlinson podszedł do mnie i podał mi swoją koszulkę- Masz, to powinno być wygodniejsze niż twoja sukienka.
- Dzięki- odparłam i wsunęłam przez głowę jego biały tshirt.
- Do twarzy Ci w moich ciuchach- zaśmiał się po raz kolejny dzisiejszego dnia. Jeszcze nigdy wcześniej nie widziałam go w tak znakomitej formie. Uśmiech nie znikał z jego twarzy.
- Gdyby ktoś nas zobaczył- zamyśliłam się.- Musimy wyglądać komicznie.
- Nie. Uważam że wyglądamy świetnie. Inni powinni brać z nas przykład- oświadczył, biorąc jednocześnie moje pozostałe ubrania z piasku.- Chodźmy- rzucił, ciągnąc mnie w kierunku ścieżki prowadzącej w kierunku domku.
Skinęłam jedynie delikatnie głową na znak, że się z nim zgadzam i oboje w zupełnej ciszy udaliśmy się do niewielkiej chatki. Kiedy znaleźliśmy się na powrót w środku, Louis oznajmił, że idzie do góry się przebrać, a ja w tym czasie postanowiłam rozejrzeć się po kuchni, w poszukiwaniu jakiś produktów, z których mogłabym przyrządzić nam coś do jedzenia.
- Hej Tomlinson! Co Ty tam tak długo robisz?- zapytałam ze zniecierpliwieniem. Miałam wrażenie, że chłopak siedzi tam dobre parę minut.- Chciałam przygotować dla nas obiad, ale nie mam pojęcia na co masz ochotę, debilu- kontynuowałam, nie szczędząc mu obelg i powoli wspinając się po schodach.
- Tommo jesteś tam w ogóle?- dopytywałam, nie doczekując się żadnej odpowiedzi. Powoli stanęłam przed drzwiami i delikatnie, chwyciłam za klamkę. Nie byłam pewna, czego powinnam się spodziewać. Co jeśli zobaczę go w negliżu albo z jakąś inną dziewczyną, która cały czas ukrywała się w sypialni?! Jak wtedy zareaguję?
Moje myśli stawały się momentami coraz bardziej nieznośne. A mózg przesyłał mi jakieś niezrozumiałe sygnały.
- Cholera- syknęłam i nie czekając dłużej otworzyłam drzwi. Raz kozie śmierć.
I wtedy zobaczyłam go. Stał na wprost mnie i prawdopodobnie obdarowywał mnie najpiękniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek było mi dane ujrzeć. Moje kąciki ust nieznacznie uniosły się, a twarz przybrała kolor dojrzałego jabłka. Poczułam się trochę niezręcznie. Powietrze wokół nas momentalnie zgęstniało. Miałam wrażenie, że w tej chwili między nami pojawiły się drobne iskierki. Przeciwieństwa się przyciągają, nieprawdaż? Ja i Louis, między nami była prawie przepaść, a mimo to coś nas połączyło. Jakieś niezdefiniowane uczucie, które ni stąd ni zowąd ewaluowało. Pojawiło się znikąd, ot tak sobie : 'cześć, nazywam się Miłość. Wpuścisz mnie do środka czy też mam czekać w nieskończoność na zewnątrz'
I tak było z nami.
W pewnej chwili Louis zbliżył się do mnie, tak że dzieliły nas zaledwie centymetry. Czułam jak jego ciepły, miętowy oddech owiewa z lekka moje zaróżowione policzki. A potem? Potem nastał przełomowy moment w naszej znajomości. Brunet delikatnie objął mnie w talii i przyciągnął bliżej, tak że nasze ciała złączyły się w jednym uścisku. Czułam nierówne bicie jego serca, zresztą moje również nie zachowywało się normalnie. Jego dłonie powędrowały niżej, w okolice moich pośladków. Zanim zdążyłam się się zorientować Louis podniósł mnie, a parę sekund później opadliśmy na wielkim małżeńskim łóżku. Chłopak zaczął mnie łapczywie całować. Wędrował swoimi ustami wzdłuż mojej szyi, wciąż sunąc niżej. Nie przejmował się niczym. Wydawał się taki spokojny, opanowany...
- Uśmiechnij się- powiedział między pocałunkami.- Jesteś piękna. Nie masz się czego wstydzić- szeptał tuż przy moim uchu, jednocześnie zdejmując mi stanik.
|perspektywa Louisa|
- Kocham Cię- nie wiadomo, kiedy te słowa opuściły moje usta. Długo ukrywałem w sobie te uczucie. Wmawiałem sobie, że to nic nieznaczące zauroczenie, że zniknie tak szybko jak się pojawiło.
- Ja ciebie też- wyszeptała cichutko, wsuwając swoje dłonie pod moją koszulkę i jednocześnie rzucając ją gdzieś na podłogę. Nie sądziłem, że ta sytuacja nabierze takiego rozbiegu. Naprawdę w to nie wierzyłem, aż do teraz. Dziewczyna przejęła inicjatywę i zabrała się za rozporek od spodni. Ja również nie pozostałem jej dłużny. Zdjąłem jej t-shirt i wtedy moim oczom, ukazały się jej okrągłe, idealne piersi. Wydawało mi się, że [T.I] speszyła się i odwróciła leciutko głowę.
- Hej kotku, uśmiechnij się- poprosiłem po raz kolejny.- Przecież nie musimy tego robić. Pamiętaj, że to ma być wyłącznie Twoja decyzja.
- Chcę to mieć już za sobą- powiedziała i pociągnęła w dół moje bokserki.
- Skoro tak...- mruknąłem i włożyłem ręce pod jej czarne, koronkowe majtki.- Jesteś pewna?- dopytywałem, ale szczerze mówiąc nie wyobrażałem sobie nie wykorzystać tej okazji. Pragnąłem już tego dawniej, ale nigdy nie byłem w stanie zmusić jej by mi się oddała.
-Tak Loui- wyszeptała czule i po raz pierwszy, posłała mi szeroki uśmiech.
- Pamiętaj, kocham Cię- oświadczyłem i chwyciłem ją za dłoń, by poczuła się pewniej.
I wtedy to się stało.
-Ał- zawyła z bólu i zamknęła swoje piękne oczy, a ja zatrzymałem się w połowie.
- Kochanie, nic Ci nie jest?- zapytałem przerażony. Nie mogłem patrzeć jak cierpi.
- Wszystko w porządku- jęknęła.- Proszę, dokończ już to.
- Rozluźnij się- poleciłem.- Jesteś strasznie spięta.
- Yhy- pokiwała głową i ponownie przymknęła oczy, szykując się na kolejne doznanie.
- Będę delikatny- obiecałem i powoli poruszyłem się w niej. Zadrżała, a ja razem z nią.- Boli?
- Tylko troszeczkę- odpowiedziała, próbując się uśmiechnąć.

                                                                                                     MissPotatoe

Czy ja zawsze muszę Wam ulegać?! Dzisiaj miał się pojawić zupełnie inny imagin- z Liamem lub Zaynem. No cóż, ale pojawił się Lou. Prosiliście o niego albo o Harrego i oto jest ;) Naprawdę jesteście NIESAMOWICI *.* Jestem niezwykle szczęśliwa!!!!
A wracając do imagina... Jestem przerażona tą częścia O.O Po pierwsze nie wyszła zbyt dobra. Po drugie jest jakaś taka nudna i... zboczona. Nie zdziwię się jeśli Wam się nie spodoba.
Od razu mówię, nie wiem kiedy pojawi się kolejny part Louisa :( Nie mam na razie weny na ten imagin. To co piszę nie podoba mi się. Co chwila coś kasuję, próbuję inaczej ubarać w zdania -.-
Przypominam, że nadal możecie prosić o dedyki ;) I dziękuję za 30 komentarzy pod Harrym. Duża buźka za to <333 
conajmniej 25 komentarzy= nowy imagin! 
Mam nadzieję, że dacie radę :***