#101 Harry cz.7

                                                                     Harry cz.6                                                          
                                                                     Harry cz.5
                                                                     Harry cz.4

                                                                    Harry cz.3

Kiedy się obudziłam, spostrzegłam, że Harry badawczo mi się przygląda i posyła mi jeden z tych swoich firmowych uśmieszków, które zawsze przyprawiały mnie o szybsze bicie serca.

-Coś nie tak?- spytałam zdezorientowana.
-Jesteś piękna- oznajmił jak gdyby nigdy nic i wpił się w moje usta, nie bawiąc się przy tym w jakąkolwiek delikatność. Nasze spragnione ciała toczyły walkę o dominację, a wargi ściśle z sobą współpracowały. Jego sprawne palce szybko wślizgnęły się pod moją koszulkę. Czułam jak błądziły po moich plecach i przyprawiały o miły zawrót głowy. Słowo daję, w taki sposób mogłabym budzić się do końca moich dni. Z nikim innym, tylko z nim. Z moim Harrym.
Gdy nasz pocałunek pogłębił się, a pierwsze ubrania wylądowały na podłodze, zadzwoniła moja komórka. Brunet momentalnie zakończył, to co dopiero zaczęliśmy i opadł na poduszkę.
- Odbierz. To może być coś ważnego- rozkazał.
- Nie teraz- mruknęłam i ponownie go pocałowałam. Za wszelką cenę starałam się wprawić jego usta w ruch. Niestety bezskutecznie.- To nic ważnego- powtórzyłam, kładąc się na jego klatce piersiowej i wodząc palcem po jego twarzy.
- [T.I], proszę Cię, odbierz ten cholerny telefon- rzucił lekko poddenerwowany.
- Spokojnie- odparłam.- Jeżeli to jakaś kobieta, która chce mi wcisnąć jedną z jej 'rewelacyjnych' ofert, to dzisiaj przychodzisz do mnie na noc, ok? I nie obchodzi mnie jak to zrobisz- zaśmiałam się, a następnie przelotnie musnęłam jego policzek i odebrałam połączenie.
- [T.I], masz natychmiast przyjeżdżać do domu. Nie obchodzi mnie, gdzie teraz jesteś i co ważnego robisz- słysząc rozdrażniony głos mamy, poczułam się naprawdę dziwnie. Nigdy nie denerwowała się na mnie z byle powodów, a co najważniejsze nigdy nie kazała mi wracać od znajomych, tak wcześnie. Szczerze? Miałam tylko nadzieję, że nie dowiedziała się o mojej nocy u Harrego.
- Mamo, co się stało?- spytałam poddenerwowana całą tą sytuacją.
- Sama jestem ciekawa, w co się wpakowałaś- krzyknęła przez słuchawkę.- [T.I] co się z tobą dzieje? Czemu pod naszym domem czeka policja i pilnie chce z Tobą rozmawiać? Wyjaśnisz mi to?
- Mamo, czemu musisz zawsze robić sobie ze mnie żarty?- spytałam, próbując obrócić całą sprawę w mało śmieszny dowcip.
- To nie jest zabawne- usłyszałam poważny głos mojej matki.- Masz zaraz być w domu, zrozumiano?
- Tak- szepnęłam, walcząc ze łzami, które cisnęły się do moich oczu.- Czemu ten pieprzony świat musi być tak cholernie trudny- załkałam, rzucając komórką o podłogę.
- Spokojnie, wszystko się ułoży- poczułam jak dłonie Harrego powoli, oplatają mnie wokół talii.
- Nie rozumiesz, że mamy problemy?!- zawołałam i momentalnie odepchnęłam go od siebie.- Czemu jesteś taki spokojny- zapytałam, a następnie opadłam z płaczem na łóżko.
- Ponieważ ten problem należy tylko do mnie. Kotek, ty jesteś bezpieczna, a mną nie musisz się przejmować.
- Harry, nie bądź śmieszny- zaśmiałam się z nutą histerii w głosie.- To przeze mnie masz kłopoty i musimy teraz przejść przez nie razem, zrozumiałeś?
- Nie widzę powodów, żebyś miała przez to przechodzić- mruknął, powoli odwracając się ode mnie.- Ty nie znasz mnie, ja ciebie. Widzieliśmy się pierwszy raz. Okazałem się na tyle odważny i Ci pomogłem. I to wszystko.
- Kochanie, co Ty mówisz?- zdziwiłam się.
- Niestety, to, co słyszałaś- oznajmił cierpko.- Jeżeli chcesz mi pomóc, to proszę Cię, udawaj że mnie nie znasz. Tak będzie najlepiej dla nas obojga...
- Nie rozumiem cię- przerwałam mu.- Jak Ty to sobie wyobrażasz? Jak będziemy się umawiać, chodzić na randki, gdy mamy udawać, że się nie znamy. To nie jest logiczne- odparłam, biorąc głęboki wdech.
- Nie będziemy chodzić na randki- powiedział smutno.
- Hm. Ok. W końcu nie tylko na randkach opiera się związek- stwierdziłam, wstając z łóżka.- Z drugiej jednak strony, nie sądzisz, iż będzie nam ciężko? U mnie nie damy rady się spotykać. Moja mama, na pewno by Cię rozpoznała. Z tego wynika, że będziemy, mogli przebywać tylko u Ciebie- zakomunikowałam.
- [T.I], chyba to też nam się nie uda- odparł, zaciskając dłonie w pięści.
- Dlaczego- spytałam zdezorientowana.
W tej chwili Harry, zrobił krok do przodu, brutalnie wpijając się w moje usta. Nie protestowałam. Potrzebowałam go. Pragnęłam jego bliskości i czułych słów. Zakochałam się w nim, już w pierwszych chwilach naszej znajomości. Może byłam masochistką, ale nie wyobrażałam sobie go z nikim innym. Chciałam by ten moment trwał wiecznie, więc przyciągnęłam go bliżej. Powoli oplotłam dłonie wokół szyi bruneta, a on przycisnął do siebie nasze ciała. Czułam jak wargi Harrego, napierają na moje. Stałam na palcach, oddając mu swój pocałunek.
- Kocham Cię- wyszeptałam w końcu, opierając o siebie nasze czoła.
- Kocham Cię, księżniczko. Pamiętaj, że zawsze będziesz dla mnie najważniejsza, nawet gdy nie będę, mógł być przy tobie...
- Jak to? Harry, co się dzieje?- zaniepokoiłam się.
- Muszę stąd wyjechać- oznajmił, a moje serca na chwilo, zamarło.- Nie wiem, kiedy wrócę. Może za tydzień, miesiąc, parę lat. Chcę, żeby ta sprawa ucichła. Ten chłopak... Nie wiem czy on nawet żyje- spochmurniał.
- Hazz, ucieknijmy stąd razem- patrzyłam na niego, nie mogąc ukryć smutku.
- To nie jest dobry pomysł- pokręcił głową.- Musisz tu zostać, choćby ze względu na rodzinę. Poza tym mielibyśmy większe kłopoty, gdybyśmy uciekli razem. Twoi rodzice, na pewno by Cię szukali.
- Przejmujesz się tym?- żachnęłam się.
- Nie, ale chcę, żebyś była szczęśliwa- oznajmił, biorąc moją twarz w dłonie.- Rozumiesz? Zrozum, jesteś jeszcze młoda. Masz całe życie przed sobą i chciałbym, żebyś ułożyła je sobie beze mnie. Przynajmniej, postaraj się, dobrze?
- O czym Ty mówisz? Co Ci w ogóle przyszło do głowy?! Nie rozumiesz, że nie umiem być szczęśliwa bez ciebie?- szlochałam.
- Ciii. Musisz się uspokoić, bo Twoi rodzice nie mogą widzieć Cię w takim stanie... Ja zresztą też nie mogę, patrzeć jak płaczesz- szepnął cicho, ocierając pojedynczą łzę z mojego policzka.
- Harry, proszę, nie rób mi tego...
- Muszę Cię już odwieźć- powiedział i momentalnie opuścił pokój.
- Proszę, nie zostawiaj mnie- wyszeptałam.
- [T.I], chodź już dobrze?- usłyszałam jego głos z przedpokoju. Powoli wstałam i udałam się w kierunku hallu, nie obdarzając go nawet jednym spojrzeniem. Zawiązałam trampki i nie czekając dłużej na niego, wyszłam z mieszkania.
Harry dogonił mnie w mgnieniu oka. Szybko przemierzyliśmy ostatnie metry i wsiedliśmy do samochodu. Wciąż nie dochodziło do mnie, że są to najprawdopodobniej ostatnie chwile spędzone z nim. Najgorsze było to, że nie wiedziałam czy go jeszcze kiedykolwiek zobaczę. I chyba ta myśl, przeraziła mnie najbardziej.
Droga do mojego domu zajęła nam zaledwie parę minut. Zanim się zorientowałam Harry zatrzymał samochód, niedaleko posiadłości moich rodziców.
- Nie chcę podjeżdżać pod sam dom- mruknął.
- Rozumiem- westchnęłam.- Czyli do zobaczenia w innym świecie, tak?- powiedziałam oschle, choć tak naprawdę, nie potrafiłam grać obojętnej. Zresztą cała ta sytuacja nie była mi obojętna.
- Zaczekaj- usłyszałam głos bruneta, a chwilę później poczułam jego dłoń na moim nadgarstku.- Chcę, żebyś to zatrzymała- odparł, wręczając mi małą paczuszkę.
- Co to?- zapytałam.
- Są tam klucze do mojego mieszkania i wisiorek, który kupiłem Ci już dawno temu, ale nigdy nie miałem odwagi, by wręczyć Ci osobiście- oświadczył, muskając po raz ostatni moje drżące z emocji wargi.- Do zobaczenie [T.I]- rzucił, gdy opuszczałam jego samochód. Jeszcze przez długi czas czułam na sobie jego przenikliwe spojrzenie.
Dwie zielone tęczówki. Bujne brązowe loki. Niebiański uśmiech. I ten nieziemski smak jego ust. To był Harry. Harry, który zostawił mnie samą.
Szybkim ruchem odwiązałam wstążkę, którą obwiązana była paczuszka. Wyjęłam z niej złoty wisiorek z małą literką 'H' i ruszyłam szybkim krokiem do domu.
I z tą chwilą zamknął się w moim życiu pewien rozdział...

                                                                                         MissPotatoe

Cześć wszystkim! :*

Dzisiaj przychodzę do Was z kolejną częścią Hazzy! Wiem, że nie jest zbytnio udana... Powinnam ją trochę przerobić, ale ostatnio nie miałam zbyt dużo czasu ;( Muszę robić projekt gimnazjalny, który jest troszeczkę pracochłonny -.- Poza tym trochę ciężko było mi rozdzielać naszych bohaterów po raz kolejny! :P Jak widać, nie wszystko zawsze układa się jak z bajki. Czasami występują liczne przeszkody. I właśnie tak jest z tym opowiadankiem ;)
conajmniej 25 komentarzy= nowy imagin ! :*
Mam nadzieję, że dacie radę, kotki! <3 Kooooocham!