#103 Harry cz.8 (zakończenie)

                                                                     Harry cz.7

                                                                     Harry cz.6                                                         
                                                                     Harry cz.5

| kilka lat później|

-[T.I] co zamawiasz?- usłyszałam głos mojej przyjaciółki.

-Nie wiem- wzruszyłam ramionami i spojrzałam w stronę menu.- Może być to, co Ty- powiedziałam pod nosem, a następnie wzięłam w dłoń moją komórkę. Czasami nadal miałam złudną nadzieję, że napisze lub zadzwoni. Niestety Harry nie odzywał się do mnie już od bardzo dawna. Nie odpisywał na moje smsy ani nie odbierał połączeń. Ślad po nim zaginął...
- Nadal myślisz o nim?- spytała trafnie.- Powinnaś cieszyć się, że Justin żyje i ta 'przygoda' w siłowni skończyła się dla wszystkich dobrze- dodała po chwili.
- Hej! Nie zapominaj, kto mnie na to namówił- odparłam z żalem w głosie.
- Zawsze mogłaś się nie zgadzać- oświadczyła [I.T.P] i pokazałam mi język.- To był jedyny sposób byś mogła odzyskać twojego Harrego.
- Odzyskałam go na jedną noc- burknęłam.
- Ale przynajmniej odzyskałaś- zaśmiała się. Chyba jej jedynej udzielał się dzisiaj humor.- Musisz poszukać sobie jakiegoś chłopaka. U mnie na uczelni jest jeden taki przystojny brunet. Muszę Cię z nim zeswatać- stwierdziła, posyłając mi oczko.
- [I.T.P]!- obruszyłam się.
- Czy są panie gotowe, by złożyć zamówienie- usłyszałam za sobą głos kelnera, który okazał się moim wybawieniem.
- Tak- oświadczyła dziewczyna.- Dwie małe, hawajskie pizze.
- I jedną średnią latte- dodałam, uśmiechając się w stronę mężczyzny.
- Czy coś jeszcze?
- To chyba byłoby na razie wszystko, dziękujemy- oznajmiła moja przyjaciółka.
- Gdyby panie, zechciały jednak jeszcze coś zamówić, to proszę mnie wołać- zaoferował i odszedł za kontuar.
- Naprawdę musisz się z kimś umówić, choćby z tym kelnerem. Widziałaś jak się na ciebie patrzył?
- Nie- bąknęłam.
- Odkąd twój związek ze Stylesem się rozpadł, zachowujesz się dziwnie. Stałaś się inna. Czasami mam wrażenie, że ktoś zabrał mi moją najlepszą przyjaciółkę i podesłał obcą osobę. [T.I], słuchasz mnie w ogóle?- dopytywała.
- Tak- mruknęłam niewyraźnie. Szczerze, mówiąc, powoli irytowały mnie już pomysły i uwagi dziewczyny. Miałam dosyć tych ciągłych rozmów o moich problemach sercowych.
- A propos- odezwała się.- Nie uważasz, że tamten chłopak wygląda podobnie jak Harry?
- Który?- zaciekawiłam się, rozglądając na wszystkie strony.
Czy to w ogóle było możliwe, że on wróci, tak jak obiecał?
Mimo wszystko poczułam, iż moje serce zabiło odrobinę szybciej. Znowu pojawiła się iskra nadziei, że wszystko się ułoży. Chciałam wreszcie zaznać szczęścia, ułożyć sobie życie. Czy naprawdę prosiłam o tak wiele?
Po raz kolejny w mojej głowie pojawiały się setki pytań, na które nikt poza przeznaczeniem, nie mógł udzielić mi odpowiedzi.
- Tamten- rzuciła i wskazała mi dłonią, owego chłopaka.- Przez ciebie zaczynam wariować- zaśmiała się i wzięła łyk dietetycznej coli, tak jakby bała się, że w mgnieniu oka przytyje, to co przed chwilą zrzuciła na siłowni.
- Nie wariujesz- odparłam, wstając ze swojego miejsca.- Zadzwonisz do mnie, gdy przyniosą nam zamówienie?- Muszę załatwić coś na mieście- oznajmiłam wymijająco.
- Myślisz, że to naprawdę Harry?- spytała.
- Nie wiem- wzruszyłam ramionami i opuściłam knajpę, w której zatrzymałyśmy się na lunch.
Widziałam niepewne spojrzenie [I.T.P]. Jej twarz wykrzywiła się w dziwnym grymasie. Miałam wrażenie, że stara mi się coś przekazać. Może po prostu chciała powiedzieć, żebym się nie wygłupiała albo życzyła mi bym w końcu go odnalazła. Teraz mogłam już jedynie snuć różnego typu domysły. Wyszłam z restauracji, po to by przyjrzeć się temu chłopakowi z bliska. Jego włosy sprawiały wrażenie znajomych. Brązowe, w kompletnym nieładzie. Sposób w jaki się poruszał, tatuaże na dłoniach. Czarne, lekko zniszczone spodnie. To wszystko sprawiało, że ten chłopak, był łudząco podobny do Harrego.
Kiedyś słyszałam, że każdy z nas ma na świecie swój sobowtór. I może faktycznie nie były to tylko słowa rzucone na wiatr? Może ten młody mężczyzna idący kilkadziesiąt metrów przede mną, nie miał nic wspólnego z moim ex? Mimo wszystko pragnęłam to sprawdzić. Chciałam zaspokoić swoją ciekawość, póki nadarzała się ku temu okazja.
Niestety ruch w Londynie stawał się coraz większy. Przechodnie tłoczyli się głównymi ulicami jeden za drugim. W mozolnym tempie przemierzałam kolejne metry, co chwilę wpadając na przypadkowych mieszkańców. Przedzierałam się jak tylko mogłam, by móc dostać się do owego chłopaka. A jeżeli to był naprawdę on, a nie tylko wytwór mojej głupiej wyobraźni... Nie mogłabym pozwolić mu odejść. Nie potrafiłabym.
W pewnym momencie straciłam go z oczu. Brązowa czupryna zniknęła równie szybko jak się pojawiła. Nie mogłam w to uwierzyć, że zgubiłam go z mojego pola widzenia.
- Harry- krzyknęłam desperacko.
NIC. Nikt się nie odwrócił. Żadna osoba nawet nie obdarzyła mnie jednym, krótkim spojrzeniem. Czułam się jak kompletna idiotka. I może faktycznie nią byłam?! Zachowywałam się jak zdesperowana małolata, która na siłę stara się odzyskać miłość swego życia. Kocha go całym sercem, lecz on, nie przejmuje się nią.
I wtedy ponownie go zobaczyłam. W tym momencie byłam już pewna, że to Harry. Z daleka mogłam poznać te jego cudowne loczki i przepiękne dołeczki. Poczułam jak do moich oczu napływają pojedyncze łzy. Łzy szczęścia. To był naprawdę on. W końcu znowu nasze drogi się przecięły.
Przebiegłam ostatnie metry, nie zwracając uwagi na nikogo. Nie obchodziło mnie czy mogłam kogoś potrącić czy przewrócić. W tej chwili liczył się tylko on.
- Harry- krzyczałam, łapiąc oddech.
Brunet powoli odwrócił się. Wyraźnie zdziwił się, że ktoś go woła. Nie spodziewał się tego. Zresztą ja też nie sądziłam, że go spotkam. Zaczęłam już myśleć, że straciłam go na zawsze. Jednak tym razem los okazał się dla mnie wyjątkowo łaskawy. Sama w to nie dowierzałam.
Zanim chłopak zorientował się, co się dzieje, przywarłam do niego całym ciałem. Przez te kilka lat w ogóle się nie zmienił. Wciąż był tak samo przystojny jak dawniej. Jego kuszące malinowe wargi, powodowały, że pragnęłam go pocałować. A zielone tęczówki hipnotyzowały tak jak dawniej. W pewnej chwili poczułam coś gorącego na mojej bluzie.
- Przepraszam. Mogłaby Pani odsunąć się ode mnie? Moja kawa znalazła się na Pani bluzie- powiedział lekko speszony.
- Co?- zdziwiłam się. Jak to mnie nie poznawał? Co było nie tak? Naprawdę aż tak się zmieniłam? Czy może to jednak nie był Harry, tylko moja wyobraźnia spłatała mi nieznośnego figla?
- Wylałem na Panią kawę- ponowił, silnie akcentując każdy wyraz.
- Aha. Przepraszam?- wyszeptałam, spuszczając wzrok i wpatrując się w czubki butów.- Nie poznajesz mnie?
- Przykro mi, ale musiała mnie Pani z kimś pomylić- oświadczył poważnym głosem.- Mam Pani zapłacić za pralnię?
- Nie, chyba nie- odparłam niepewnie i po raz ostatni owiałam go wzrokiem. Jak to możliwe, że mnie nie poznawał. Cholera, czemu zawsze muszę mieć ze wszystkim pod górkę?!
- Wszystko w porządku?- spytał cicho, wciąż nie ruszając się z miejsca. Cholera, przecież nic nie było w porządku. Miłość mojego życia nie poznawała mnie!
Nie odpowiedziałam, tylko wybuchłam niepowtarzalnym płaczem. Czułam jak łzy coraz szybciej zlatują mi po policzkach. Łkałam, nie mogąc powstrzymać emocji, które mną targały. Nie mogłam uwierzyć, że to on. Nie docierało do mnie, że stał tuż obok, że patrzy się na mnie tymi swoimi pięknymi oczami. Chciałam rzucić się mu na szyję, pocałować. Pragnęłam usłyszeć od niego, że teraz wszystko będzie już dobrze, że nasze życie jakoś się ułoży. Niestety rzeczywistość była inna. Harry mimo uczucia, które kiedyś zrodziło się między nami, nie poznawał mnie.
W pewnym momencie poczułam, że ktoś przyciąga mnie do siebie. Oplata swoje ciepłe ramiona wokół mojego drżącego ciała.
- Spokojnie, kochanie, nie płacz- usłyszałam lekko zachrypnięty głos Harrego.- Od razu Cię poznałem- powiedział, całując mnie w czubek głowy i kołysząc na boki.
- To, czemu się tak zachowywałeś?- chlipałam.
- Po prostu nie mogłem uwierzyć, że jesteś jeszcze piękniejsza niż kiedyś- mówił, delikatnie odsuwając mnie od siebie.
- Proszę, nie zostawiaj mnie- załkałam, ponownie do niego przywierając. Potrzebowałam jego bliskości niczym tlenu. Był moim narkotykiem, bez którego, nie potrafiłam normalnie funkcjonować. Każdy jego gest, słowo miało dla mnie sens, powodowało, że pragnęłam go jeszcze bardziej.
- Przecież jestem przy tobie- wyszeptał, starając się mnie uspokoić.
- Ale co z tego? Zaraz znowu wyjedziesz. Po raz kolejny zostawisz mnie samą. A ja, zakochana w tobie po uszy, będę czekała na ciebie przez kolejne lata.
W jednej chwili ogarnęło mnie dziwne, niespodziewane uczucie, coś jakby panika. Zaczęło brakować mi tchu. Serce biło coraz szybciej, a ja czułam, że nie mogłam nad nim zapanować. To było okropne. Zamknęłam oczy, zaciskając palce w pięści. Chciało mi się płakać. Ledwo powstrzymywałam łzy, które co chwila spływały mi po policzkach.
W pewnym momencie brunet pochylił się w moją stronę. Czułam jak jego ciepły, miętowy oddech, owiewa z lekka moją twarz. W końcu jednak nasze usta spotkały się. Po tak długiej rozłące ten pocałunek stał się wybawieniem, początkiem czegoś nowego, może nawet lepszego. Otwierał on, bowiem przed nami nowe drogi, o których sami mogliśmy zdecydować.

Ten pocałunek rzeczywiście był inny, niż poprzednie. Nasze wargi idealnie ze sobą współgrały. Zsynchronizowały się już od samego początku tej na pozór zwykłej pieszczoty. Oddechy mieszały się w jeden. Po raz pierwszy od bardzo dawna, czułam się całkowicie bezpieczna i przede wszystkim szczęśliwa. Wreszcie poczułam, że znalazłam się tam, gdzie powinnam, a osoba, którą kocham jest tuż przy mnie.

*I have died everyday

waiting for you

Darling, don't be afraid

I have loved you for a

Thousand years

I'll ove you for a

Thousand more...

Niechętnie odsunął się ode mnie, rozłączając nasze spragnione sobą wargi i delikatnie opierając swoje czoło na moim.

-Obiecuję, że już więcej Cię nie opuszczę- powiedział, przelotnie muskając moje usta.
- Harry, wracajmy- oświadczyłam, złączając nasze dłonie.
- W końcu musimy odrobić stracone lata- zaśmiał się, posyłając mi swój firmowy uśmieszek.
- Tak. Trzeba sprawdzić czy łóżko, które ostatnio kupiłam do mojego mieszkania, okaże się wystarczająco duże- zawtórowałam mu.
- Czy ja o czymś nie wiem?- spytał, oddając mi swoją bluzę.- Przepraszam, że wylałem na ciebie moją kawę.
- Przestań- prychnęłam, Teraz, gdy miałam go przy sobie, już nic nie mogło zepsuć mi dobrego humoru, nawet [I.T.P], która prawdopodobnie, wyzywała mnie od najgorszych. Takie jest życie. Trzeba cieszyć się CHWILĄ SZCZĘŚCIA!

* słowa piosenki Christiny Perri. To właśnie przy nich pisałam ten imagin. Posłuchajcie, naprawdę warto!!!

  

                                                                                                    MissPotatoe

 

Cześć Misiaczki :* Co sądzicie o takim zakończeniu? Nie jest zbyt oczywiste, denne? Może miałyście inne pomysły na zakończenie tej historii? Jak zawsze będę wdzięczna za każdą Waszą opinię! <3

Postaram się by następnym opublikowanym imaginem był Louis ;) Wiem, że na niego czekacie. Mam tylko nadzieję, że Was nie zawiodę ;***

conajmniej 25 komentarzy= nowy imagin!!!

Im więcej komentarzy, tym imaginy będą pojawiały się szybciej :***