#74 Louis cz.3

                                                                     Louis cz.1

                                                                     Louis cz.2

Imagin z dedykacją dla
Julii Gąsior :)

-Możesz wracać. Nie potrzebuję Cię. Sama sobie poradzę- oświadczyłam chłodno i odwróciłam się do niego plecami.
- Czemu jesteś taka zła, mała? Staram Ci się tylko pomóc, a Ty mnie tak traktujesz?! Wstydziłabyś się...- mruknął niewyraźnie i podszedł do mnie bliżej, tak że czułam ciepło od jego ciała.
- Odejdź- wysyczałam, gdy próbował złapać mnie za rękę.- Tomlinson powinieneś się leczyć- rzuciłam prosto z mostu, nie zastanawiając się nad konsekwencjami tych słów.
- Pożałujesz tego, kotku- oświadczył, a następnie objął mnie w pasie i jednym, zgrabnym ruchem przerzucił sobie przez ramię.
- Puszczaj mnie- krzyczałam na cały głos, licząc że ktoś mnie usłyszy i pomoże.
- Nie ma mowy- oznajmił, śmiejąc się przeciągle.- Nikt Ci nie mówił, że nie odmawia się pomocy?- spytał sarkastycznie.
- Nie- burknęłam
- Widzę, że ktoś tu jest źle wychowany- rzucił niewyraźnie.
- Nie potrzebuję pomocy, a już na pewno nie twojej. Nie musisz sobie zawracać mną głowy. Po prostu odstaw mnie na ziemię- ostatnie zdanie powiedziałam trochę łagodniej.
- Kochanie przecież nie zostawię Cię w takim stanie- odparł niby przejęty całą sytuacją.
- W jakim stanie?- zdziwiłam się.
- Sama mówiłaś, że źle się czujesz. ,,Jest mi niedobrze i mam zawroty głowy”- przedrzeźniał mnie.
- Ale to nie powód, żebyś traktował mnie jak worek treningowy i przewieszał sobie przez ramię- wypaliłam i po raz pierwszy od kilku minut chłopak nic nie odpowiedział. Zwisałam głową w dół, obserwując szare, splamione szkolne płytki i obdrapane ściany. W końcu Louis zatrzymał się i nareszcie postawił na ziemi.
- Na razie nie musisz mi dziękować, później mi to jakoś wynagrodzisz... Nawet wiem jak- dodał, łobuzersko się uśmiechając i spoglądając mi w oczy. Znowu to robił. Wpatrywał się we mnie tymi swoimi niebieskimi tęczówkami, które mąciły mi w głowie. Cholera.
- To ja już może pójdę do tej pielęgniarki- zaczęłam, nie wiedząc co powiedzieć. Odsunęłam się od niego, a następnie zapukałam do drzwi i otworzyłam je.- Dzień dobry- zaczęłam niepewnie.
- Wejdź- usłyszałam i jednocześnie przekroczyłam próg białego pokoju.- Co Ci się stało?- doleciało do moich uszu, a kilka sekund później tuż zza ściany, wyłoniła się tęga postać.
- Hmm. Moja znajoma źle się poczuła, no i przyszliśmy do pani- odparł jak gdyby nigdy nic, Louis.
- Siadaj tutaj, moje dziecko- odezwała się starsza kobieta, wskazując mi na niewielką lekarską kozetkę.- A ty chłopcze możesz już wracać na lekcję.
- Nie wydaje mi się- rzucił i nonszalancko oparł się o ścianę. Napiął wszystkie mięśnie i zawzięcie się nam przyglądał. Jedno musiałam mu przyznać. Był niezwykle przystojny. Brązowe włosy tworzące artystyczny nieład na głowie, a do tego kontrastujące niebieskie tęczówki. Nic dziwnego, że większość dziewczyn wzdychało ku niemu.
- Ależ proszę mi się tu nie wygłupiać i natychmiast wyjść- rozkazała kobieta, a ja od razu poczułam dziwną ulgę na sercu.
- Przykro mi, ale muszę tu zostać. Obiecałem wychowawcy, że odwiozę ją do domu zaraz po wizycie u pani- oświadczył, nawet się nie zająkując. Już po kilku minutach naszej krótkiej znajomości, mogłam stwierdzić, iż nie dosyć, że był irytującym dupkiem to na dodatek kłamał jak z nut. W swój własny sposób potrafił przekonać ludzi, aby uwierzyli w jego śpiewkę. Jedno jest pewne. Mam do czynienia z nadzwyczaj wyjątkowym typkiem.
- No cóż...- zawahała się kobieta.- Skoro tak, możesz zostać, tylko przejdź do innego pokoju, dobrze?- Tomlinson nie odpowiedział. Skinął jedynie głową i szybkim krokiem przeszedł do innego pomieszczenia.- A więc co Ci dolega?
-Boli mnie głowa i nic poza tym. To pewnie przez tę pogodę. Wie pani. Raz słońce, raz deszcz. Nic dziwnego, że czuję się tak, a nie inaczej..- wypaliłam dokładnie nie wiedząc, co powiedzieć.
Kobieta zmierzyła mi temperaturę, a następnie dała mi jakieś dwie, niewielkie pigułki na ból głowy.
- Nie jestem Ci w stanie inaczej pomóc, ale to chyba powinno wystarczyć. Możesz już iść- oświadczyła pielęgniarka, a ja słysząc jej słowa rzuciłam się biegiem do drzwi.
- Do widzenia- krzyknęłam szybko i opuściłam pomieszczenie.
Szłam opustoszałym korytarzem. Do przerwy zostało jeszcze niecałe dwadzieścia minut, a ja nie miałam już najmniejszej ochoty, by wracać na lekcje. Leniwym krokiem udałam się w stronę wyjścia. Musiałam trochę ochłonąć, przemyśleć to i owo, a przede wszystkim zastanowić się, skąd wziął się tu ten chłopak z parku. Może trochę dramatyzowałam. Może Louis faktycznie był nowym uczniem. Przecież miał prawo do przebywania w tej szkole, tak samo jak ja...
- Ej, mała! Dokąd to?- usłyszałam. Nawet nie musiałam się odwracać, by zobaczyć kto mnie woła. Tylko jedna osoba w tym budynku zwracała się do mnie w ten sposób. Louis, cały mój problem- pomyślałam...- Czemu nie powiedziałaś, że już wychodzisz, maleńka?- brunet zrównał się ze mną i nagle poczułam dziwne uderzenie w okolicy pośladków. Że co?
- Co Ty do cholery robisz? Ktoś Ci pozwolił mnie dotykać?
- Nie moja wina, że tak na mnie działasz. Spójrz tylko na siebie- mówiąc to wodził wzrokiem po moim ciele, zatrzymując się to tu, to tam.- Nienaganna, krótka spódniczka, do tego lekko przezroczysta bluzka, przez którą bez najmniejszego problemu, mogę ujrzeć Twój koronkowy stanik. Wymownymi ruchami krążysz po korytarzu, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. A do tego ruszasz seksownie biodrami. Kochanie, jesteś dla mnie zagadką, ale nie bój się niedługo Cię odkryję. Musisz dać mi się tylko poznać...
- Czy to są komplementy?- przerwałam mu.
- Jak najbardziej. Jest w Tobie coś doskonałego, takiego wyrafinowanego, wyróżniającego Cię od tych innych pustych lasek. Nie wiem jak to określić?! Jesteś jak zimne piwo w upalny dzień, jak ta wisienka na torcie, którą pragnie każdy z nas.
- Dobra, daruj sobie, ok?- powiedziałam rumieniąc się.
- Próbuję Ci tylko uświadomić jaki z Ciebie smaczny kąsek... Mmm aż ślinka leci. Jeszcze chwila i nie będę mógł się powstrzymać- mówił, a jego ręka po raz kolejny znalazła się na moich pośladkach.
- Przestań, do cholery!- zawołałam.- Tomlinson! Jesteśmy w szkole- rzuciłam.
- Spokojnie, zaraz ją opuszczamy- oświadczył, otwierając przede mną główne drzwi, wychodzące na parking i dziedziniec.- Panie przodem.
- Nigdzie nie idę. Przecież ja mam jeszcze kilka lekcji. Dopiero, co przyszłam do szkoły i już mam się z niej urwać?- nie dowierzałam, czemu trafiłam na kogoś takiego.
- Małe wagary jeszcze nikomu nie zaszkodziły, tym bardziej te w celu edukacyjnym- dodał po chwili namysłu.
Zaniemówiłam, wpatrując się w niego z otwartymi na szerz ustami.
- No dalej, kotku. Nie daj się prosić dwa razy. Przecież wiem, że tego chcesz. Ruszaj swój seksowny tyłeczek i zmykamy stąd.
- Jeszcze raz odezwiesz się do mnie w ten sposób to gwarantuję Ci, nie skończy się to dla Ciebie dobrze.
- Oj maleńka, nie bulwersuj się już tak. Ta piękna buźka nie może się denerwować- czy on musiał taki być?- Chodź, bo zaraz ktoś nas zobaczy i wtedy...
- Dobra, zamknij się już, Tomlinson- warknęłam i przekroczyłam drzwi, wychodząc jednocześnie na parking.
- Grzeczna dziewczynka- uśmiechnął się i przez moment złapał moją dłoń.- Chodź za mną- oświadczył i ruszył przed siebie. A ja oczywiście za nim. Nie wiem, co ja sobie w ogóle myślałam, ale jednego byłam na sto procent pewna. Z tej znajomości nie wyniknie nic dobrego. [T.I] w co Ty się najlepszego pakujesz?...

                                                                                                       MissPotatoe
Hej Misie :*
Mam nadzieję, że nie zapomniałyście jescze o imaginie z Louisem?! Tak wiem, dawno go nie było, ale tak jakoś wyszło... Święta, sylwester :) No ale teraz nadrabiam :* Jak Wam się podoba ta część? Co byście w niej zmieniły? Odpowiada Wam taki Louis? Liczę na Wasze szczere komentarze i z góry dziękuję za wszystko <3
PS nie zapominajcie, że stale pod imaginami możecie prosić o dedykacje. Powoli spełnimy każdą z nich ;)