#79 Liam cz.8

                                                                  
                                                                    Liam cz.7
                                                                    Liam cz.6                                                                                                                                    Liam cz.5                                                         
                                                                    Liam cz.4
                                                                    Liam cz.3 
                                                                  
                                                                

Imagin z dedykacją dla:
Foreverdirectioners :*

-Pani [T.N] musi teraz dużo wypoczywać. Poród ją wykończył i wciąż jej organizm jest bardzo osłabiony. Jeżeli nastąpi poprawa i pańska żona przebudzi się w ciągu najbliższych godzin, jutro będzie mogła wracać do domu. Zresztą Państwa synek również. Mimo że jest wcześniakiem jego stan zdrowia nie różni się od innych dzieci. Mam nadzieję, że należycie zaopiekuje się Pan małżonką- słyszałam jak przez mgłę. Czyjaś rozmowa. Urywki zdań, które docierały do moich uszu. Gdzie ja w ogóle byłam?
- Oczywiście- odpowiedział ktoś inny. Tym razem był to mężczyzna. Skądś znałam ten głos, kogoś mi przypominał, ale teraz miałam kompletną pustkę w głowie. Czułam się okropnie. Miałam mdłości i niemiłosiernie bolał mnie brzuch. Co się dzieje?- zastanawiałam się.
Otworzyłam powoli oczy, próbując przyzwyczaić się do oślepiającego światła. Zamrugałam kilkakrotnie. W końcu po kilku próbach poddałam się. Ponownie zamknęłam oczy.
- Czy mógłbym zobaczyć synka?- znów ten sam miękki, aksamitny głos. Nie bardzo wiedziałam, co się dzieje ani co ja tu w ogóle robię. Czemu ludzie rozmawiają o... dzieciach?
I wtedy mnie olśniło. Uświadomiłam sobie, czemu tu jestem. Gwałtownie podniosłam się z miejsca, wywołując przy tym okropny ból krzyża i wzmożone zawroty głowy. W pewnym momencie ktoś położył mi dużą, ciepłą dłoń na ramieniu i zmusił, bym na powrót się położyła.
- Kochanie musisz odpoczywać- usłyszałam ten sam, męski głos tuż nad moim uchem. Teraz wiedziałam już do kogo on należał.
- Co się stało, że zaszczyciłeś mnie swoją obecnością? NO proszę, Liam Payne we własnej osobie. Niech mnie ktoś uszczypnie, bo nie uwierzę- zaczęłam.
- [T.I] będziesz wypominać mi to do końca życia?- zapytał rozżalony.
- Nie. Bo nigdy więcej się nie spotkamy- powiedziałam chłodno.
- Kochanie, proszę posłuchaj mnie. Daj mi się wytłumaczyć...
- Czego tu w ogóle chcesz?- wypaliłam.
- Dzwoniła [I.T.P]. Mówiła, że zemdlałaś i przywiozła Cię do szpitala. Nie mogłem znieść myśli, iż mogłoby Ci się coś stać, więc przyjechałem. Cieszę się, że nic Ci nie jest. Nawet nie wiesz, jaki jestem szczęśliwy, że Cię widzę- mówił, a mi do oczu zaczęły napływać łzy. Chłopak widząc to, wziął moją twarz w dłonie i namiętnie musnął moje usta. Gdy tylko zorientowałam się, co się dzieje, odsunęłam się. Wcześniejsze wspomnienia odżyły, stały się wyraźne jak nigdy dotąd. Nie mogłam tak po prostu zapomnieć. Nie po tym jak mnie potraktował. Kiedyś łudziłam się, że mu wybaczę, ale teraz wątpiłam w to. Żal połączył się ze smutkiem, dając niemal wybuchową mieszankę.
Liam, mój były chłopak, siedzi obok i lustruje mnie swoimi bystrymi, brązowymi tęczówkami. Sama nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę. Na powrót opadłam na poduszkę i spojrzałam w kierunku Payna.
Siedział na pojedynczym, białym krześle i z oczami pełnymi nadziei, wpatrywał się we mnie. Nie lubiłam, gdy się smucił. Nienawidziłam, gdy uśmiech znikał z jego idealnej twarzy. No, cóż, mógł najpierw pomyśleć i zastanowić się nad konsekwencjami swoich słów...
- A co z dzieckiem?- spytałam przerażona, bijąc się z milionami różnych, czasami sprzecznych myśli.
- Urodziłaś zdrowego chłopczyka- oznajmił, uśmiechając się szeroko.- Urodę zdecydowanie odziedziczył po mamusi. Jest tak samo śliczny, jak Ty.
- Nie kupisz mnie komplementami- oświadczyłam niewzruszona.- Naprawdę nie musiałeś tu przyjeżdżać. Nie potrzebuję Twojej pomocy. Sama sobie ze wszystkim poradzę- odparłam, dobitnie akcentując każde słowo.
- Dzień dobry- w tym momencie do sali wszedł starszy mężczyzna z białym zawiniątkiem na rękach.- Widzę, że Pani się obudziła. Jak dopisuje zdrowie?
- Nie najgorzej, chociaż czasami bywało zdecydowanie lepiej- lekarz podszedł do łóżka i wręczył dziecko Liamowi.
- Musi się Pani oszczędzać, w innym wypadku mogą wystąpić niepożądane komplikacje. Sądzę jednak, że Pani mąż nie dopuści, by cokolwiek takiego miało miejsce i właściwie się Panią zaopiekuje- powiedział, spoglądając w kierunku Payne. Że co? Mąż?!
- Słucham?- zdziwiłam się.
- Nic takiego- momentalnie do rozmowy włączył się Liam.- Odpoczywaj, kochanie.
- W takim razie nie będę przeszkadzał. Mam tylko jeszcze jedno pytanie. Jakie wybraliście państwo imię dla dziecka?
- Taylor...- odpowiedzieliśmy jednocześnie.
- W takim razie, do zobaczenia Taylor- rzucił i przelotnie uśmiechnął się do dziecka.
- Co Ty sobie do cholery wyobrażasz? Na początku nie chcesz dziecka, wyrzucasz mnie z domu, a teraz zjawiasz się u mojego boku, udając że wszystko jest w jak najlepszym porządku, a najśmieszniejsze, iż wymyślasz, że jesteśmy małżeństwem. Czemu sobie ze mnie kpisz?! - prawie krzyczałam.
- Proszę uspokój się. Nie możesz się teraz denerwować. Tylko pozwól mi wszystko wytłumaczyć- powiedział łagodnie.- Nie chciałem, żeby tak wyszło. Przestraszyłem się. Wiem byłem, jestem i już na zawsze będę w Twoich oczach dupkiem, ale nie zrozum mnie źle. Bałem się zostać ojcem. To nie usprawiedliwia mojego zachowania. Tak, jestem pieprzonym dupkiem, przyznaję się do tego. Nadal nie mogę uwierzyć jak Cię potraktowałem. Zachowałem się jak skończony idiota. Kierowało mną zbyt dużo emocji. Bałem się, iż nie dam rady. Że Cię zawiodę. Dopiero, kiedy odeszłaś, uzmysłowiłem sobie jak wielki błąd, popełniłem. Kochałem Cię i nadal Cię kocham. Jesteś dla mnie wszystkim, ale dopiero, gdy odeszłaś, doszło do mnie jak wiele straciłem. Pragnąłem pobiec za Tobą, ale stchórzyłem. Bałem się stanąć przed Tobą i spojrzeć Ci w oczy- mówił, a po jego policzku popłynęły pojedyncze łzy. Chłopak otarł oczy, wierzchem dłoni i kontynuował wcześniejszą wypowiedź.
- Wtedy, gdy zadzwoniła [I.T.P] o mały włos nie postradałem zdrowego rozsądku. Nie czekając ani minuty dłużej, wsiadłem do samochodu i przyjechałem tu jak najszybciej mogłem. Myślałem już, że się spóźniłem, że już nigdy więcej Cię nie zobaczę. Kiedy spostrzegłem dziewczyny jak skulone, płakały na ławce, przeszyły mnie dreszcze- zawahał się na moment.- Nie mogłem Cię tak zostawić.
A potem, gdy zobaczyłem naszego synka... Obiecałem sobie, że nie odpuszczę i będę walczył o Ciebie i naszą rodzinę. Proszę tylko daj mi tą jedną jedyną szansę! Pozwól się mi się Wami zaopiekować. Pragnę udowodnić Ci, że zmieniłem się od tamtego momentu. Nie jestem już tym samym Liamem, co kiedyś. Zaufaj mi, a obiecam Ci, że już nigdy Cię nie zawiodę. Tylko proszę daj mi tę szansę... - błagał.
- Nie wiem czy jestem w stanie Ci zaufać- wybełkotałam niepewnie.
- Wiem, że nic już do mnie nie czujesz. Jestem dla Ciebie nikim i jak najbardziej to rozumiem, ale... Pomyśl o naszym synku. Niech ma normalne dzieciństwo, dwoje rodziców. Proszę zrób to chociaż dla niego.
Popatrzyłam w kierunku Taylora, który wpatrywał się we mnie nic nierozumiejącymi brązowymi oczkami.
- Dasz mi go?- zapytałam.
- Pewnie- odrzekł i podał mi małego. Odchyliłam lekko materiał i po raz pierwszy ujrzałam go w całej okazałości. Chłopczyk był prześliczny. Idealne usta, malutki nosek. Kiedy spoglądałam na niego, wydawało mi się, że mam do czynienia z młodszą wersją Payna.- To najpiękniejsze dziecko, jakie kiedykolwiek widziałem- powiedział i ujął moją dłoń.
-[T.I] pozwól mi się Wami zaopiekować. Musisz teraz dużo wypoczywać, a sama nie dasz rady zająć się małym. Proszę. Chciałbym Ci chociaż w ten sposób wynagrodzić poprzednie miesiące- błagał. I w tym momencie poczułam jak dawna złość, wyparowała, a jej miejsce zajęło zupełnie inne doznanie.
- Dobrze, ale robię to tylko ze względu na Taylora- odparłam, mocniej przytulając do siebie małego.
Był taki mały, niewinny, bezbronny i jedyne czego potrzebował to naszej miłości...
- Dziękuję- oświadczył i przelotnie musnął mój policzek.- Obiecuję, że nie zmarnuję tej szansy.
Just give me a reason
Just a little bit's enough
                                                                                               MissPotatoe


Hej Misiaczki :3
No i w końcu mamy zakończenie :) Usatysfakcjonowane, że nikogo nie uśmierciłam? A może macie inne pomysły, jak powinnam skończyć ten imagin?! Piszcie, będę Wam ogromnie wdzięczna ;)
Jak zawsze możecie prosić o dedykacje! Ja, albo HazzGirl na pewno je spełnimy :***
W takim razie do następnego imagina <3 Bye *.*