#78 Louis cz.4

                                       Dziękujemy za ponad 100.000  wyświetleń!!!

                                                            
                                              
                                                                Louis cz.1
                                                                Louis cz.2
                                                                Louis cz.3 

Imagin z dedykacją dla :

Zawsze Jednokierunkowa
Katie Horan

 

- No i jesteśmy- oświadczył dumnie, podchodząc do swojego samochodu i wchodząc do środka.- No dalej, wskakuj mała.
- Tak, pewnie. Oczywiście wsiądę do samochodu z pierwszym lepszym nieznajomym chłopakiem. Za kogo Ty mnie masz?- zapytałam poirytowana.
- Właściwie nie jestem nieznajomym- zasugerował.- Jestem kimś, kogo widziałaś już dwa razy- sprostował.
- Raz o mały włos nie rozebrałeś mnie wzrokiem, a potem jak gdyby nigdy nic, zjawiasz się w mojej szkole. Nie sądzisz, że ta znajomość jest troszeczkę chora?
Chłopak najpierw obruszył się. Natomiast parę sekund później z jego ust wyrwał się krótki chichot, a na jego twarzy po raz kolejny zagościł nieodgadniony, tajemniczy uśmieszek.
- Nie bój się maleńka, nic Ci nie zrobię, nie śmiałbym... Chyba, że sama będziesz nalegała- powiedział z iskierkami w oczach.
- Widzisz! I jak ja mam Ci zaufać, co? Powiedzmy, że wsiądę do samochodu, a potem co? Skąd mam mieć pewność, że mnie nie wywieziesz, sama nie wiem gdzie, i wykorzystasz, a potem odjedziesz, zostawiając mnie samą. Tomlinson, daj mi chociaż jeden sensowny powód.
- Hm... Dyro idzie w naszym kierunku?
- Tak, bo na pewno Ci uwierzę. Mógłbyś wymyślić coś lepszego- prychnęłam, zażenowana jego wypowiedzią.
- Naprawdę- oznajmił i spojrzał ponownie w prawe lusterko.- Ha, spójrz jaki debil. Zgubił buta w kałuży- odwróciłam się na pięcie i spostrzegłam tęgą sylwetkę naszego dyrektora, nachylającego się nad niewielką kałużą z błotem.
- Okey... okay...- powiedziałam trochę zbyt dramatycznie i obeszłam samochód, wchodząc do niego od strony pasażera.
- Miałem rację, czyż nie? No już wskakuj, chyba że wolisz tu zostać i urządzić sobie pogadankę na dywaniku u dyrektora- rzucił, gdy na moment zawahałam się.
Stałam przez chwilę zdezorientowana i niepewna, co właściwie powinnam zrobić. W końcu jednak naburmuszona, wgramoliłam się do środka ze wzrokiem wbitym w majaczącą w tyle postać naszego dyrektora. Brunet nie czekając ani sekundy dłużej odpalił silnik i z piskiem opon wyrwał z miejsca. Patrzyłam w lusterku na szybko oddalający się budynek szkoły, na mężczyznę w garniturze, który stawał się coraz mniejszy, aż po chwili zniknął.
- O czym myślisz?- spytał, przerywając milczenie.
- O szkole- odpowiedziałam prosto z mostu.
- Aż mi się nie chce wierzyć- zaśmiał się.- Żartujesz prawda? Dopiero, co się z niej urwaliśmy. Gdybym wiedział, że jesteś aż tak porządnicka, nie zabierałbym Cię...
- Widzisz? Mogłeś mnie nie zabierać. Przynajmniej nie siedziałbyś teraz ze mną w jednym aucie. A tak to musisz się ze mną tu użerać. Oj, biedactwo z Ciebie... Nawet nie wiesz, jak mi Cię szkoda nie jest- zaśmiałam się histerycznie.
- Jednak masz charakterek- odparował.- Zobaczysz... Pobędziesz ze mną trochę dłużej i niedługo zmienisz się nie do poznania, maleńka- cmoknął, drastycznie zmniejszając dzielącą nas odległość.
- Dupek. A kto powiedział, że ja zamierzam się z Tobą spotykać, co?
- No nie wiem. Jedziesz samochodem z najbardziej pożądanym chłopakiem całej szkoły. Widziałaś koleżanki z klasy? Nie mogły oderwać ode mnie wzroku.
- Idiota- wypaliłam.- Sprawiasz wrażenie gościa, który pragnie przelecieć każdą laskę.
- Hm, nie powiem, anatomia zawsze mnie interesowała- powiedział, szczerząc się.
- Ty to masz tupet, Tomlinson. Tobie tylko jedno w głowie...- mruknęłam.
- Kochanie, postaraj się być milsza, okey? Dzięki mnie nie masz teraz problemów- mówił.- Rozerwij się, uśmiechnij, chyba potrafisz się uśmiechać, prawda?- rzucił, a jego dłoń spoczęła na moim udzie.
- Zabieraj to- wskazałam palcem na jego rękę, która jednocześnie mocniej zacisnęła się na mojej nodze.
- Najpierw, uśmiechnij się kochanie, dobrze?- rzucił, a ja machinalnie uśmiechnęłam się w jego kierunku.
- Zadowolony?- burknęłam, szczerząc się od ucha do ucha.
- Nawet nie wiesz jak bardzo- odparł i wyciągnął do mnie tą samą dłoń- A tak w ogóle jestem Louis Tomlinson. Z reguły wszyscy mówią do mnie Lou, ale Ty możesz zwracać się do mnie jak chcesz...
- Ok, ale i tak pozostanę przy ,,Dupek” albo ,,Tomlinson”- odpowiedziałam i uścisnęłam jego dłoń.- [T.I].
- A więc [T.I] dokąd chcesz teraz jechać?- zapytał.
- Do domu- uściśliłam.
- Nie ma mowy. Najpierw musisz mi jakoś podziękować. No wiesz, przysługa za przysługę- uśmiechnął się tajemniczo.
- Co masz na myśli?- spytałam, powoli zaczynając się niepokoić. Ten chłopak był kompletnie nieprzewidywalny. Nie wiedziałam do czego jest zdolny.
- Na przykład to- rzucił i gwałtownie zjechał na pobocze. Odpiął pasy, a następnie zmniejszył dzielącą nas odległość. Jedną dłonią chwycił mnie za włosy, a drugą objął mnie w pasie, uniemożliwiając mi jednocześnie jakikolwiek ruch.
- Puszczaj mnie- krzyczałam, okładając go bezskutecznie pięściami.
- Ciii- zamruczał tuż przy moim uchu i brutalnie wpił się w moje usta.- Widzisz- wyszeptał niewyraźnie, kiedy delikatnie rozchyliłam wargi, a on wtargnął językiem do środka. Wykorzystałam nadarzający się moment i najzwyczajniej w świecie ugryzłam go. Chłopak machinalnie odsunął się ode mnie i powoli przejechał koniuszkami palców po swoich, a następnie moich ustach.
- Hm, to było ciekawe, ale nie rób tego nigdy więcej, ok?- zapytał, patrząc na mnie roześmiany.
- To Ty mnie nie całuj- odparowałam.
- Tego niestety nie mogę Ci obiecać- zaśmiał się teatralnie.
- Nie odzywaj się do mnie- burknęłam, rozpinając pasy, a następnie chwyciłam klamkę i otworzyłam drzwi.
- Dokąd to?- zdziwił się.
- Do domu- sprostowałam i wyszłam z samochodu, trzaskając drzwiami. Cholera, gdzie ja w ogóle jestem?!


                                                                                             MissPotatoe


A więc za nami kolejna część :3 Nie jest za bardzo przesadzona? Jak zawsze liczę na wasze opinie :))) To dla mnie bardzo, bardzo ważne ;* Chcecie aby ten imagin był dosyć długi czy jednak wolałybyście, aby skończyć go jak najszybciej?
Kochane, dziękujemy za ponad 100.000 wyświetleń. Jeny, pamiętam jak niedawno dziękowałyśmy za 1000.... Ale ten czas szybko leci O.O
~ Wasza MissPotatoe! <3