#141 Niall&Zayn cz.10

Niall&Zayn cz.9

-Widzę, że nie próżnujecie- usłyszałam czyjś bełkot. Otworzyłam szerzej oczy i spojrzałam w kierunku zegara ściennego. Była piąta nad ranem.- I jak? Naprawdę jest taki dobry czy raczej zrobiłaś to specjalnie?

              Powoli odwróciłam się w jego stronę i dopiero wtedy spostrzegłam, śpiącego Zayna.

- Cholera- zaklęłam pod nosem, podnosząc się do pozycji siedzącej.- To nie tak jak myślisz. Do niczego nie doszło- powiedziałam szybko, starając się brzmieć wiarygodnie. 

- Wiedziałem, że wcześniej czy później, tak się stanie. Boże, czemu byłem taki naiwny?- mówił do siebie, ledwo stojąc na nogach. 

- Niall. Kochanie- wyszeptałam, nerwowo przełykając ślinę.- Czemu mi nie wierzysz? Przecież wiesz, że nie zrobiłabym Ci tego. Kocham Cię- powiedziałam, podchodząc do niego. 

- Nie rozumiem tylko jednej rzeczy- przygryzł nerwowo wargę.- Możesz mi powiedzieć, co on ma takiego w sobie? 

- Niall, przestań- pisnęłam, łamiącym się głosem. 

- To jak na niego patrzysz. Jak z nim rozmawiasz. Nie uważasz, że to nie fair- kontynuował. 

- Kochanie, proszę Cię, nawet tak nie mów. Zayn jest tylko przyjacielem, nikim więcej- odparłam, próbując się do niego przytulić. Niestety bezskutecznie. Chłopak odsunął się ode mnie, a następnie z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi. 

- Co się stało?- usłyszałam zaspany głos Mulata.- Która godzina?- ziewnął i przewrócił się na drugi bok. 

- Zayn, wstawaj- rozkazałam, zdejmując z niego moją kołdrę.- Niall wrócił- dodałam ciszej, a następnie usiadłam na łóżku. Czułam się bezsilna. Miałam ogromne wyrzuty sumienia. Pragnęłam stąd wyjechać i to natychmiast. W jednej chwili najlepsze wakacje w życiu, zamieniły się w te najgorsze. 

- Proszę Cię, wyjdź z mojego pokoju- jęknęłam, bezradnie zamykając oczy. - Jutro wyjeżdżam- oświadczyłam w pewnym momencie i wtedy poczułam jak chłopak mocniej mnie obejmuje. 

- Czemu chcesz wracać?

- Czy do Ciebie nic nie dociera?- wygarnęłam.- Niall myśli, że się przespaliśmy. Nie chce ze mną rozmawiać. To już koniec- powiedziałam łamiącym się głosem. Poczułam  nagłą frustrację. Miałam ochotę krzyczeć, kopać. Pragnęłam rzucić się na łóżko i dać upust wszystkim negatywnym emocją. Chciałam płakać, ale wiedziałam, że to pogorszyło by tylko  mój zły nastrój.

- Niall myśli, że się kochaliśmy?- rzucił zaciekawiony.- Czy coś przegapiłem?- wymruczał uwodzicielsko, tuż przy moim uchu. 

- Zayney, proszę Cię nie utrudniaj mi tego. I tak mnie nie rozśmieszysz- wytknęłam mu język i odwróciłam się od niego. 

- Jesteś tego pewna?- spytał nonszalancko. 

- Tak, jestem- burknęłam, przechodząc na drugą stronę łóżka. Miałam naprawdę sporo na głowie. Musiałam sprawdzić najbliższe loty, spakować się, ubrać, powiadomić mamę o powrocie do kraju. Tego nie dało się załatwić w parę godzin. 

- Zaraz się przekonamy- oświadczył i chwilę później zaczął mnie łaskotać. 

- Puszczaj -krzyknęłam, piskliwym głosem. -Jesteś okropny. Przestań- jęknęłam. 

- W takim razie... Pocałuj mnie- zażądał. 

- Zwariowałeś? Dopiero, co pokłóciłam się z chłopakiem, a ty chcesz, żebym Cię pocałowałam?- zakpiłam.- Nie wiem, co brałeś, ale radzę Ci, nie zażywaj tego nigdy więcej- odparłam z nutką ironii w głosie. 

- Przepraszam- zreflektował się, a następnie podniósł się z mojego łóżka.- Nie chciałem tego powiedzieć. Nie wiem, co mnie ugryzło- podrapał się nerwowo po brodzie i ruszył w kierunku drzwi. 

-Do zobaczenia, Zayn. 

- Żegnaj, [T.I]- powiedział smutno.-Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Masz mój numer, dzwoń do mnie o każdej porze dnia i nocy. Postaram się odebrać- dodał śmielej, zatrzaskując za sobą drzwi. 

              W końcu zostałam sama. Musiałam chwilę ochłonąć, podjąć ostateczną decyzję. 

Dwa tygodnie później 

-Tu Niall Horan. Jeżeli to coś ważnego, proszę cię zostaw wiadomość. Postaram się oddzwonić, tak szybko jak to będzie możliwe- po raz kolejny tego dnia powitała mnie jego automatyczna sekretarka.

- Hej, tu [T.I], musimy porozmawiać. Proszę Cię, zadzwoń- mruknęłam zrezygnowana. Rzuciłam komórkę na stolik i sama osunęłam się na sofę. 

                Niall nie odzywał się do mnie, odkąd wyjechałam. Nie odpisywał na smsy. Nie oddzwaniał. Nie dawał znaku życia. Ignorował mnie i moje uczucia. Zastanawiałam się czy naprawdę nic go już nie obchodziłam czy tylko starał się grać twardego. 

                Jeszcze raz spojrzałam na wyświetlacz. Żadnych nowych wiadomości ani maili. Westchnęłam. W końcu chwyciłam komórkę i wybrałam numer Zayna. Nie rozmawiałam z nim od mojego powrotu. Byłam w szoku, gdyż chłopak odebrał już po drugim sygnale. 

- Cześć [T.I]- przywitał się.  

- Hej- powiedziałam niepewnie. 

- Wszystko ok?- spytał wyraźnie zafrasowany. 

- Nie- burknęłam, wpatrując się w sufit.- Masz kontakt z Niallem?

-Nie- odparł chłodno.- Wróciłem do Londynu dwa dni po twoim wyjeździe. A od tego czasu nie rozmawiałem z Niallem. Nie miałem ochoty- oznajmił.

- Nie odzywa się do nikogo- stwierdziłam pod nosem.- Zayn, wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale mógłbyś do mnie przyjechać?- wypaliłam, rumieniąc się. 

- Jesteś tego pewna?- zdziwił się. 

- Tak- oświadczyłam.- Drugi dzień jestem sama w domu. Moja mama jest na jakiejś konferencji prasowej, a tata wyjechał zagranicę. Mam już dosyć tej ciszy... 

- W takim razie niedługo będę, księżniczko. Do zobaczenia- rzucił szybko i rozłączył się.

                                                                                                                                                                                           MissPotatoe

Witajcie Misiaczki  :)

Przepraszam, że musiałyście czekać aż tak długo na tę część. Mam nadzieję, że nie jesteście na mnie złe. Zdaję sobie sprawę, iż ta część nie jest zbyt dobra, ale liczę też , że nie zanudziłam was na śmierć ;) Następna będzie zdecydowanie lepsza :*

Co się wydarzy dalej? Czy Niall się odezwie! Piszcie, zawsze mnie to ciekawi, co sądzicie ;)  Chciałbym Wam również podziękować za te 47 komentarzy pod częścią 9! Jesteście WIELKIE!!! <3

Dacie radę chociaż z 20 komentarzami pod tym postem? Mam nadzieję, że TAK  Do usłyszenia