#106 Louis cz.11

 Louis cz.8
                                                                Louis cz.9
Louis cz.10

| oczami Louisa|
Gwałtownie się poderwałem, ledwo łapiąc oddech wśród białej pościeli, w którą dziwnym sposobem, byłem wplątany. Miałem problem, by wydostać się spod materiału. Czułem się lekko skołowany, a głowa nie dawała mi o sobie zapomnieć. W końcu jednak udało mi się wyplątać zza ciepłej powłoki.
- Uff...- siedziałem z dłońmi opartymi o materac. Rozejrzałem się po pomieszczeniu, dokładnie lustrując każdy jego fragment. Na szczęście byłem u siebie. Mój pokój. Moje mieszkanie. Ale co do cholery się wczoraj stało? Porozrzucane ubrania, niedbale leżały na podłodze. Miałem zły sen? Alkohol, wyznanie [T.I], spotkanie z Christiną. Boże, ale co było później? Nie miałem pojęcia, co mogło się dalej wydarzyć. Jak w ogóle wróciłem do domu? Byłem na tyle trzeźwy i przytomny by wsiąść za kółko i przejechać pół miasta?
Powoli wstałem z łóżka. Czułem się jak wrak człowieka. Moja głowa bolała niemiłosiernie. Skronie pulsowały. W końcu poszedłem do łazienki, by obmyć twarz. W moim stanie wydawało się to konieczne. Zimna woda spowodowała, że część wspomnień, zaczęła powracać. Starałem się odtworzyć swoją noc.
Christina przypiera mnie do ściany. Ściemnienie. Rozpina mi spodnie. Ściemnienie. Zdejmuję koszulkę. Ściemnienie. Całujemy się do utraty tchu. Ściemnienie. Prawie nadzy rzucamy się na łóżko. Ściemnienie. Pieszczę jej uda, gdy ona je rozchyla. Jęczy moje moje imię. Ściemnienie. O cholera!
Wszystko zaczęło powracać.
Zaczęliśmy się kochać, a ja miałem wrażenie, że przy mnie jest [T.I]. Dotyka mnie, czule patrzy się w oczy. Ta wizja stawała się tak realistyczna, że wreszcie w nią uwierzyłem.
- [T.I], kochanie. Jesteś niesamowita- szepnąłem, nie kontrolując swoich myśli.
Wtedy Christina poderwała się. Zaczęła krzyczeć i zwyzywać mnie od najgorszych. Usłyszałem, że jestem skończonym idiotą i natychmiast mam spieprzać z jej domu i nigdy więcej się tu nie pokazywać. Padało wiele więcej ostrzejszych słów. Doszło nawet do rękoczynów. Dziewczyna spoliczkowała mnie.
Ubierając się w pośpiechu, opuściłem jej dom. Pragnąłem się napić. Miałem ochotę zatopić wszystkie swoje smutki w pełnych kieliszkach wódki.
Pomieszałem chyba wszystkie możliwe alkohole. Rum, whiskey, gin z tonikiem, szampan i tak w kółko. W końcu nie mogłem już usiedzieć na miejscu. Ktoś, najprawdopodobniej kelner, zamówił taksówkę. Może był to ktoś znajomy? Nie mam pojęcia. Jedyne, co teraz wiem, to fakt, że mam ogromnego kaca i dziewczyna, w której się zakochałem ma mnie w dupie. Dosłownie.
Jeszcze raz przemyłem twarz, wyszczotkowałem porządnie zęby i opuściłem łazienkę. Nie miałem ochoty pojawiać się na razie w szkole. Zresztą nie byłem pewny, czy bym do niej dotarł w tym stanie.
Najgorsze jednak były wspomnienia, które powróciły. Nie należały one do najprzyjemniejszych. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, co tak naprawdę się wczoraj wydarzyło. Nie mogłem uwierzyć, że [T.I] tak mnie potraktowała. Cholera! Dlaczego wszystkie kobiety muszą być tak skomplikowane?!

| Twoja perspektywa|

-Mamo, wychodzę- zawołałam, biorąc torbę i opuszczając przedpokój.
Szczerze mówiąc, nie miałam ochoty iść do szkoły. Bałam się spotkania z Louisem. Nie chciałam, żebyśmy się zobaczyli. To mogłoby, nie skończyć się dla mnie zbyt dobrze. Tym bardziej po tym jak go potraktowałam. Naprawdę nie rozumiałam siebie. Czasami zachowywałam się jak mała dziewczynka, która nie chce się w nikim zakochać. Nie przyjmuje takiego uczucia do siebie . Oddala je jak tylko może. Kiedy to dojrzeje, odrzuca je. Stara się udowodnić samej sobie, że na razie nikt, nie jest jej potrzebny do szczęścia. I chyba właśnie w tym tkwił mój błąd.
Na siłę, próbowałam sobie wmówić, że Louis jest tylko moim znajomym ze szkoły, gdy to nie było prawdą. Zbliżyliśmy się do siebie. Nasze relacje znacznie wykraczały poza zwykłą znajomość. Teraz, gdy się o tym przekonałam, musiałam go odzyskać. Chociaż spróbować.
- [I.T.P]?- zaczęłam, widząc dziewczynę na przystanku.
- Hej, [T.I]!- odkrzyknęła, machając mi.-Wszystko w porządku? Ostatnio rzadko, kiedy jesteś w szkole...
- Tak, wszystko ok- zawahałam się. Nie byłam pewna czy powinnam powiedzieć jej prawdę. W końcu jednak zaryzykowałam.- Znaczy nie- odpowiedziałam, mrużąc oczy.
- Co się stało?- zapytała przerażona.
- Pomożesz mi w jednej rzeczy? Będę Ci ogromnie wdzięczna- rzuciłam szybko, posyłając jej niepewny uśmiech.
- Pewnie- oznajmiła, po chwili zastanowienia.- Mam tylko nadzieję, że nie wpakowałaś się w zbyt duże kłopoty.
- Nie jest tak źle- zaśmiałam się.- Musisz mi tylko pomóc, odzyskać jednego chłopaka.
- Louisa?- dopytywała. Cholera skąd ona to wiedziała? Naprawdę aż tak dało się to zauważyć, że oboje czujemy coś do siebie. Czy może to był najzwyklejszy strzał?!
- Skąd wiedziałaś?
- Kochana, domyśliłam się już dawno. Widziałam jak na Ciebie patrzył. Miałam wrażenie, że pochłania Cię wzrokiem. Zresztą mniejsza z tym- wzruszyła ramionami.- Jak mam Ci pomóc?
- Mam jeden pomysł. Potrzebuję tylko jakiegoś sprayu- uśmiechnęłam się w jej kierunku.
- W takim razie jedziemy do miasta, a nie do szkoły- oświadczyła i obie udałyśmy się w stronę następnego przystanku.
- I jesteś pewna, że to zadziała?- spytała się po chwili.
- Mam nadzieję. Muszę go jakoś odzyskać.

                                                                                                    MissPotatoe

Cześć koteczki! Już na wstępie przepraszam za słabą jakoś tego imagina. Pisałam go dzisiaj w drodze powrotnej z zielonej szkoły, a wcześniej nie znalazłam jakoś na niego czasu. Jest jaki jest :P Niestety, niezbyt mi się podoba i nie należy do najdłuższych! :((
Pewnie zastanawiacie się, co odwala [T.I]? Czemu jest taka dziwna? Najpierw mówi, Louisowi o ,,zakładzie" , a teraz chce go odzyskać :P Nie będę dłużej przynudzała...
Dzisiaj wyjątkowo wystarczy mi conajmniej 20 komentarzy, by pojawił się nowy imagin!!!
PS Przypominam o konkursie, w którym warto wziąć udział :** !!!