#65 Niall Halloween cz.2

Usta Nialla były miękkie i gładkie. Jeszcze nigdy pocałunek nie sprawił mi aż tyle przyjemności. Czułam się jak w niebie , a nawet wyżej. Poczułam jego język wsuwający się pomiędzy moje wargi. Całkowicie się zatraciłam. Nie należałam raczej do dziewczyn, które obściskują się z nowopoznanymi chłopakami , ale w tym wypadku po prostu nie mogłam się powstrzymać. Właściwie to nie zastanawiałam się nad tym , co robię. Liczył się tylko ten słodki blondynek... 

-Niall!- usłyszeliśmy za nami głos Louisa. Speszeni oderwaliśmy się od siebie i dostrzegliśmy Tomlinsona i [I.T.P].

-I co, znaleźliście kogoś, czy nie mieliście czasu na poszukiwania?- kąśliwie zapytała dziewczyna.

-Ani jednej żywej duszy- odparł Niall wzruszając ramionami. Uśmiechnęłam się do niego ukradkiem.

-My też nikogo nie znaleźliśmy , c

o robimy? - kontynuował rozmowę Lou.

-Proponuję rozejrzeć się po okolicy , może znajdziemy jakieś inne domy , ludzi- zaproponowałam. Zauważyłam, że Horan delikatnie puszcza do mnie oczko.

- Szybciej będzie jeśli podzielimy się na grupy- powiedział blondyn- najlepiej takie jak poprzednio- położył rękę na moim kolanie. 

-Świetny pomysł! - stwierdził Louis.

-Nie uważacie, że to trochę niebezpieczne?- zaczęła [I.T.P.].

-Ze mną przecież nic ci nie grozi- Lou uroczo się zaśmiał- No to w drogę , nie ma co tracić czasu. Spotkajmy się tu za godzinę.

Ja i Niall poszliśmy w lewo. Ze spełnionymi palcami przemieżaliśmy ciemny, mroczny las.

-Niall, cieszę się, że to właśnie ty towarzyszysz mi w tej trudnej sytuacji- wyszeptałam mocniej ściskając dużą dłoń chłopaka. Moje ciało delikatnie drgało. Nie wiem, czy było to spowodowane chłodem, czy moim strachem.

-[T.I.], nie bój się o nic. Przyrzekam, że zrobię wszystko, żebyś szczęśliwa wróciła do domu- pocałował mnie w czubek głowy. Chodziliśmy po lesie uważając , żeby się nie zgubić. Nie znaleźliśmy żadnych znaków obecności ludzi. 

-Minęła już godzina , musimy iść , oni już pewnie czekają - zauważył Nialler więc wróciliśmy. W pobliżu nie było jednak ani [T.I.], ani Louisa.

-Poczekajmy , może się zgubili albo stracili poczucie czasu- szeptał chłopak starając się mnie uspokoić. --Minęły juz prawie 2 godziny. Boje się o moją przyjaciółkę- wyszeptałam z zaciśniętymi zębami, a po moim policzku spłonęła słona łza. 

-Nie płacz , jesteś silna, ja przez cały czas będę przy Tobie- chłopak pocałował mnie w czubek głowy- Chodź, poszukamy ich.

Objęci ruszyliśmy w stronę drugiej części lasu. Nagle zrobiło się jeszcze chłodnej. Miałam na sobie bluzę Nialla , więc chłopak był w samej koszulce. Nie dawał jednak po sobie poznać, że jest mu zimno. Cały czas uspokajał mnie mówiąc, że damy sobie radę. Po Lousie i [I.T.P] nie było nawet śladu. Niebo było coraz ciemniejsze. 

-Jeżeli sami nie chcemy się zgubić , musimy wracać do domu- powiedział w końcu Horan.

-Nie chcę wracać do tego domu, to właśnie tam wszystko się zaczęło- odparłam stanowczo.

-W takim razie może prześpimy się w lesie ? Innej opcji nie mamy- zaproponował chłopak i nagle gwałtownie zmniejszył dzielacą nas odległość.

-Co sie dzieje ,Niall?- spytałam widząc , jak stanowczo zmierza w moją stronę. Nagle wziął mnie w ramiona i zaczął zachłannie całowac moją szyję. Bez słowa włożył ręce pod moją bluzkę, zbliżaly sie one do zapiecia mojego koronkowego stanika.

-Niall, poczekaj - delikatnie go odepchnęłam.

Hej kochane ! Wiem , ze w tej części nie ma żadnego przelomowego wydarzenia, ale obiecuje , ze nadrobie to w następnej ;) przepraszam za błędy ortograficzne , ale Imagina pisałam na telefonie :( kocham was i dziękuje za wszystko ! HazzGirl