#165 Niall cz.2

http://najlepszepolskieimaginyonedirection.blogspot.com/2015/07/163-niall-cz1.html

-[T.I] jesteś gotowa?- usłyszałam i parę sekund później drzwi od mojego pokoju, otworzyły się a w nich stanęła mama.

-I jak może być?- zapytałam, obracając się i demonstrując jej mój strój.

- Kochanie, wyglądasz prześlicznie. Zresztą jak zawsze. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że mam tak piękną i utalentowaną córkę. Chodź tu do mnie- powiedziała i wzięła mnie w ramiona.- Jeszcze niedawno byłaś moją malutką dziewczynką, bawiącą się w piaskownicy, a teraz... Teraz jesteś już dorosła i za chwilę idziesz na randkę- mówiła, czule mnie obejmując.

- Mamo, ale to nie jest prawdziwa randka!- wyrzuciłam i na moment odsunęłam się od niej. Spojrzałam w jej bystre, brązowe tęczówki, w których delikatnie rysowała się moja sylwetka.

- Może teraz tak mówisz, ale później sama zobaczysz, że cała ta sytuacja potoczy się inaczej. Niall jest naprawdę uroczym chłopcem. Wydaje się uczciwym i porządnym mężczyzną, tak jakby Bóg stworzył go specjalnie dla Ciebie. Nie mów mi, że Ci się nie podoba? Przecież sama zawsze powtarzałaś, iż masz słabość do blondynów.

- Mamo!- zawołałam, rumieniąc się. W pewnej chwili odezwał się dzwonek do drzwi, który jednocześnie okazał się moim wybawieniem.- To pewnie Niall. Pójdę mu otworzyć- rzuciłam i uwolniłam się z jej uścisku. Zbiegłam po schodach, przelotnie zerknęłam w stronę lustra, by ocenić mój wygląd, a następnie podreptałam prosto do drzwi. Międzyczasie dzwonek nie cichł. Wciąż dawał o sobie znać.

- [T.I] otwórz w końcu- dobiegł do mnie stłumiony matczyny głos.

- Już, chwilkę- wykrzyknęłam, przekręcając klucze w zamku.

- Hej, już myślałem, że mi nie otworzysz- zaśmiał się blondyn.- Wyglądasz nieziemsko- dodał po chwili i wręczył mi małą czerwoną różyczkę.

- Dzięki za komplement. Tobie też niczego nie brakuje- zawtórowałam mu.

- Cześć, Ty pewnie jesteś Niall Horan- nie wiadomo, kiedy obok mnie znalazła się moja matka z aparatem w dłoni.

- Zgadza się, proszę pani- odpowiedział chłopak, szeroko się uśmiechając.

-[T.I] podejdź do Nialla. Chcę Wam zrobić zdjęcie- oświadczyła wesoło.

- Mamo, my już musimy iść- próbowałam się z tego jakoś wywinąć.

- Tylko jedno zdjęcie, a potem dam Wam spokój... No już- zadecydowała.

- Chodź, przecież nie gryzę- powiedział chłopak i w jednym momencie objął mnie w talii.

- Uśmiech- zażądała i parę sekund później błysnął flesz.- Gotowe. Wyglądacie wspaniale- oznajmiła i ponownie spojrzała w naszym kierunku.

- Dobra będziemy już iść- rzuciłam oschle.- Pa- mruknęłam i nie czekając dłużej na Horana, udałam się w kierunku jego samochodu.

- Było mi miło panią poznać- usłyszałam za sobą.

- Mi również. Dbaj o moją małą dziewczynkę- Czemu moja matka była taka irytująca? Dlaczego musiała robić mi przy nim obciach? Zrozumieć rodziców i ich tok myślenia. Przecież to wszystko nie trzymało się kupy. To miała być tylko udawana randka, a ona robiła z igły widły. Dosłownie. Otworzyłam drzwi od strony pasażera i wgramoliłam się do środka. Chwilę później dołączył do mnie Niall i w ciszy, ruszyliśmy. Widziałam jak moja rodzicielka stoi na ganku i macha nam na pożegnanie, szeroko się uśmiechając. Spiorunowałam ją wzrokiem, a kilka sekund później dostałam od niej sms'a:

 Kochanie, wybacz mi. Starałam się być miła :)

 Ale Ci nie wyszło :/ Mamo, następnym razem się nie odzywaj.- odpisałam i schowałam komórkę do torebki. W samochodzie panowała cisza, która aż dźwięczała w uszach. To milczenie wydawało mi się niezręczne. W końcu siedzieliśmy w jednym samochodzie, jadąc na randkę. Próbowałam uzmysłowić sobie znaczenie tych słów. Tak, jechałam na randkę z chłopcem, którego widziałam drugi raz w życiu, a w dodatku nic o nim nie wiedziałam. Po prostu świetnie. Czasami Jason miał genialne pomysły.

- I jak było wczoraj na meczu?- zapytałam, przerywając napiętą atmosferę.

- Świetnie- blondyn momentalnie ożywił się i pewniej oparł się na fotelu.- Zieloni wygrali- oświadczył dumnie.

- Zieloni?- zdziwiłam się, próbując przypomnieć sobie nazwę chociaż jednego piłkarskiego klubu.

- Irlandia- oznajmił, spoglądając w moim kierunku i puszczając mi oczko.- Grali naprawdę dobrze. Mieli kilka świetnych okazji i niesamowitych wymian. To było coś. Ta atmosfera w czasie meczu. Tego nie da się opisać. Muszę Cię kiedyś zabrać, sama się przekonasz, o czym mówię- odparł, manewrując kierownicą.

- Tylko, że jest problem. Nie za bardzo znam się na piłce nożnej- wypaliłam.

- Nie szkodzi- uśmiechnął się i w pewnym momencie przelotnie dotknął mojej ręki.- Byłoby fajnie, uwierz.

- Niall, uważaj na drogę- prawie krzyknęłam, gdy o mały włos nie doszło do kolizji drogowej.

- Spokojnie, wiem co robię. No i jesteśmy- powiedział teatralnie i zatrzymał pojazd przed wjazdem na teren przystani.- Z tego, co mówił mi Paul za trzydzieści minut mamy rejs.

- Tak, wiem. A przed wejściem na pokładam musimy dać się sfotografować- westchnęłam.

- Niestety, ale jak chcesz możemy załatwić to trochę inaczej. W końcu, to my mamy się dobrze bawić, a nasi managerowie... No cóż, mogą się co najwyżej trochę podenerwować. Zresztą Paul jest już przyzwyczajony, że nigdy nie robię nic zgodnie z jego poleceniem. Zwijamy się, co Ty na to?- zaproponował, spoglądając mi prosto w oczy.

              Chłopak wiercił mi dziurę w brzuchu. Jego intensywne spojrzenie spowodowało, że poczułam jak moje policzki przyozdabiają niewielkie, szkarłatne rumieńce. Czemu dopiero teraz zwróciłam uwagę na jego przecudne oczy o lazurowej barwie? Czemu od razu musiałam w nich „utonąć”?

- To jak, zwijamy się stąd?- powtórzył, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Nie wiem- mruknęłam.- Nie jestem przekonana, co powinniśmy zrobić. W końcu Jason i Paul trochę się napracowali, aby zaplanować ten wypad. Byłoby głupio ich zawieźć, nie sądzisz?

- Dobra, najwyżej zaszalejemy innym razem- odparł i wyjął kluczyki ze stacyjki.- W takim razie wychodzimy- zakomenderował i jako pierwszy opuścił pojazd. Miałam już ochotę spytać się, co znaczy w jego przypadku 'zaszalejemy', ale w ostatniej chwili, ugryzłam się w język.

- Zresztą- zaczęłam, gdy znalazłam się obok Nialla.- Co mi szkodzi. Możemy zaszaleć.

- Naprawdę?!- ożywił się.- Widzisz... Znajomi, znajomych organizują dzisiaj galę box'u. I tak się zdarzyło, że mam na nią wejściówki. To co idziemy- spytał, a mi odjęło mowę.

-Czy ja wyglądam na osobę, która uwielbia patrzeć, jak dwaj muskularni faceci, okładają się pięściami?- zażartowałam.- Przykro mi Niall, ale taka opcja nie wchodzi w grę. Wybacz.

- Szkoda, w takim razie pozostaje nam jedynie uciekać przed rozentuzjazmowanymi fankami. To też trochę jak zapasy- rzucił szybko, łapiąc mnie za dłoń i prowadząc w nieznanym kierunku. Zapowiadał się ciekawy wieczór... 

                                                                                                         MissPotatoe 

Witajcie! 

Z góry przepraszam, że musiałyście tak długo czekać na nowy imagin, ale musicie nas zrozumieć, czas wakacyjny- każda z nas ostatnio gdzieś wyjeżdżała i ciężko było cokolwiek wstawić :\ Dziś przychodzę do Was z Niallem :) Co sądzicie o tej części? 

A tak w ogóle kto z Was słyszał już nową piosenkę chłopców? 

Z góry dzięki za wszystko! Buziaki! <3