#168 Niall cz.3 (zakończenie)

- Jak to będziemy uciekać przed fanami?- zdziwiłam się.

- Tak!- odpowiedział szybko i przyspieszył kroku.- Załóż okulary i biegnij przed siebie- poinformował mnie, delikatnie szarpiąc za dłoń.

- Niall, jesteś śmieszny! Czemu nie chcesz podejść do nich- wskazałam na grupkę osób, zbliżającą się w naszym kierunku.

- Uwierz, mam w tym już doświadczenie. Zawsze się tak zaczyna. Najpierw jest mała grupka, robisz sobie z nimi zdjęcia, podpisujesz autografy... Wydaje Ci się, że to nic, prawda? Ale musisz zrozumieć, iż dziewczyny napiszą o tym na Twitterze i wtedy zlatuje się coraz więcej osób, aż w końcu nie masz gdzie się ruszyć, jesteś otoczony, nie możesz oddychać. [T.I] to nie są przelewki- powiedział, gdy zaczęłam się z niego śmiać.

- Przepraszam- mruknęłam, dając mu się prowadzić w nieznane i jednocześnie wymijając poszczególne niewielkie uliczki.- Dokąd właściwie uciekamy?-spytałam łapiąc głębszy oddech.

- Musimy się gdzieś schować i przeczekać całe to zamieszanie. Potem dopiero możemy wybrać się na London Eye, jeżeli tak Ci na tym zależy- odparł niedbale, zatrzymując się na moment.

- Co jest? Przecież sam chciałeś uciekać- rzuciłam, wpatrując się z zaciekawieniem na twarz blondynka, która nagle pojaśniała.

- Mam pomysł- wyszeptał triumfalnie.- Chodź za mną.

- Przecież cały czas idę za Tobą- wygarnęłam. Powoli ta cała sytuacja zaczynała mnie irytować.

- Zaufaj mi. Musimy tylko przemknąć niezauważeni przez to skrzyżowanie, a następnie będzie już znacznie łatwiej- oznajmił.

- Skoro tak uważasz- obojętnie wzruszyłam ramionami i pędem udaliśmy się przed siebie. Kilkadziesiąt sekund później Horan zatrzymał się i z nieodgadnionym wyrazem twarzy, odwrócił się w moim kierunku.

- Jesteśmy- oświadczył, lekko zdyszany.

- Niby gdzie?- zaśmiałam się.- Dookoła są tylko jakieś wielkie kontenery i kosze na śmieci. Niall mógłbyś być chociaż troszeczkę poważniejszy, ok- zakpiłam.

- Jestem poważny- wyszeptał, lekko się rumieniąc.- Taki był plan, musimy tam wejść i przeczekać, dopóki rozentuzjazmowani, piszczący fani nie pójdą gdzieś dalej.

- Chcesz się schować w koszu na śmieci?- zapytałam, nie dowierzając.

- A chcesz zostać zgnieciona przez fanów. Już widzę te nagłówki w gazetach : Młoda gwiazda muzyki POP, [T.I] miała nieszczęśliwy wypadek...- nabijał się.- Zobaczysz nie będzie tak źle, ale teraz wskakuj dopóki, nie widzą nas fani. Na na jeden podsadzę Cię, a potem Ty pomożesz wejść mi do środka, ok?

- Tak- powiedziałam.

- A więc trzy, dwa, jeden... Już- zawołał i pomógł mi wejść do wielkiego, czarnego kontenera, który na szczęście okazał się pusty. Chwilę później siedzieliśmy już oboje w środku.

- Długo będziemy czekać w tych ciemnościach?! Niall nic nie widzę, nawet ciebie- zaczęłam dramatyzować.- A co jeśli zabraknie nam powietrza i się udusimy?

- Spokojnie, będzie dobrze- próbował mnie uspokoić.- A teraz jeżeli chcesz to mogę włączyć latarkę w komórce. Będzie trochej jaśniej, co Ty na to?

- Chyba nie mamy innego wyjścia- rzekłam. Słyszałam jak blondyn wyciąga z kieszeni telefon i kilka sekund później zrobiło się jaśniej. Przynajmniej coś- pomyślałam.

- Skoro tu już tak siedzimy, to może mi coś o sobie opowiesz?-zaproponował.- Przynajmniej nie będziemy się nudzić...

- A może Ty zaczniesz? Jestem pewna, że Twoje życie jest zdecydowanie ciekawsze.

- Dobra, skoro tak nalegasz- zaśmiał się.- A więc jestem Niall Horan, ale to już na pewno wiesz, przynajmniej powinnaś- dodał niepewnie i spojrzał w moim kierunku.

- Pewnie, że wiem. Nie jestem taką ignorantką, za jaką mnie masz- oświadczyłam i posłałam mu delikatny uśmiech.

- Urodziłem się w Mullinger, w Irlandii i we wrześniu skończyłem 20 lat- kontynuował.- Wiesz co to jednak jest głupi pomysł. Może lepiej przejrzyjmy nasze zdjęcia na komórkach? Wydaję mi się, że tak się lepiej poznamy. Przecież każde z nich niesie z sobą kawałek naszej historii...

- Story of my life, tak?

- Skąd wiedziałaś, że myślałem o tej piosence?- dopytywał.

- Nie wiem. Po prostu pomyślałam o tym utworze, a przede wszystkim o teledysku- oznajmiłam i przybliżałam się do niego.- To jak chcesz zobaczyć moje zdjęcia?

                                                        | perspektywa Nialla|

-Pewnie. Co to za głupie pytanie?!- powiedziałem, a dziewczyna, wyjęła z torebki swojego białego iPhona.- Trochę masz tych zdjęć- mruknąłem, gdy otworzyła 'galerię'.

- Tutaj jest ich naprawdę mało- odparła i zaczęła pokazywać mi poszczególne fotografie.- Tutaj jestem ze znajomymi w Chorwacji, tu w Wenecji. Mówię Ci to były cudne wakacje. Tyle wspomnień- zaczęła opowiadać, a ja byłem jej wiernym słuchaczem. Co chwilę przypominały jej się coraz to dalsze wspomnienia. Dowiedziałem się, że kiedy była mała spadła z drzewa, zgubiła się w lesie, bawiąc się w podchody. Jedno musiałem jej przyznać, potrafiła mnie zaciekawić swoją opowieścią. Naprawdę miło spędzało nam się wspólnie czas.

- Hmmm- zamyśliła się.- To chyba byłoby na tyle- oświadczyła.- Teraz kolej na Ciebie.

-Ok- oznajmiłem i w skrócie opowiedziałem jej swoją historię.

- Wow. A nie mówiłam, że Twoje życie jest znacznie ciekawsze?

- Nie przesadzaj- odpowiedziałem.

- Myślisz, że możemy już stąd wyjść?- zapytała po chwili.

- Wydaję mi się, że tak. W końcu jesteśmy tu już od dobrej godziny- stwierdziłem i powoli podniosłem się, otwierając na szerz wieko od kontenera. Rozejrzałem się w każdą stronę i ulżyło mi. Nikogo tu nie było. Ulica zionęła pustkami.- Dobra, wychodzimy- zawołałem i pomogłem [T.I] opuścić nasze prowizoryczne schronienie. Dziewczyna niepewnie podała mi rękę i chwiejąc się wyszła na zewnątrz, a ja tuż za nią.

- To co teraz robimy- spytała zaciekawiona.

- Idziemy na London Eye- zadecydowałem i mocniej chwyciłem jej dłoń.- Przyznaj, że to było ciekawe doświadczenie?

- Nie da się ukryć- zaśmiała się, pokazując swoje dołeczki.

                                                    

                                                  | Twoja perspektywa|

-A zatem na London Eye- zawtórowałam mu.

             Niall wydawał się być naprawdę uroczym chłopakiem. Miał w sobie coś, co powodowało, że pragnęłam poznać go bliżej. Może jednak Jason wiedział, co robił? Może chciał bym wreszcie poczuła się szczęśliwa?

- O czym myślisz?- usłyszałam zaciekawiony głos blondyna.

- O naszych managerach- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.- Nie jesteś na nich zły? Nie uważasz, że zachowali się trochę nie fair w stosunku do nas?- dopytywałam.

- Może to, co zrobili, nie było w porządku, ale..- zawahał się na moment, a następnie posłał mi szeroki, przepełniony radością uśmiech.- Gdyby nie oni, nie poznalibyśmy się- zauważył i przystanął na moment.

- Chcesz powiedzieć, że jesteś im za to wdzięczny?- drążyłam temat.

- Tak- powiedział i ujął moją dłoń.- Może pomyślisz, że zwariowałem, ale podobasz mi się- stwierdził, spoglądając mi prosto w oczy.

- Chyba za długo siedzieliśmy w tym kontenerze- próbowałam żartować, by rozładować napiętą atmosferę. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się, że usłyszę, coś takiego od Nialla Horana, znanego członka One Direction. To był dla mnie szok.

- To nie jest zabawne- oświadczył i nerwowo przygryzł dolną wargę.- Jak nie chcesz się ze mną widywać, to mogę pogadać z Paulem albo Simonem i może uda mi się, coś załatwić- odparł trochę zasmucony.

- Oczywiście, że chcę się z Tobą widywać- oświadczyłam z ręką na sercu. Powoli wspięłam się na palce i musnęłam jego pełne usta. - Tylko muszę Cię ostrzec, niedługo możesz mieć mnie już dosyć. Czasami bywam naprawdę uparta i nieznośna.

- Wiesz- zamyślił się.- Chyba podejmę to ryzyko.

- Jesteś pewny?

- Tak- odparł pewniej.- Wolę by nasz związek nie był fikcją. Wtedy będzie mi łatwiej się z Tobą całować- zaśmiał się i skradł mi pojedynczego buziaka.

- Jesteś niemożliwy- wywróciłam oczami.

- Czasami, gdy mi na czymś zależy, bywam zaborczy- stwierdził i z nieodgadnionym uśmieszkiem na twarzy, ruszył przed siebie.

- Dokąd to?- zdziwiłam się.

- Na London Eye- rzucił.- Musimy przecież pokazać światu, że jesteśmy razem- powiedział wesoło.

-Jak to jesteśmy razem? Nie za szybko?- zamrugałam kilkakrotnie, by przyswoić sobie jego słowa.

- Na miłość nigdy nie będzie za szybko- wydeklamował na jednym tchu, a ja zaśmiałam się.

- Chyba za późno...- wtrąciłam mu.

- Nieważne- zawołał uśmiechnięty od ucha do ucha.

                I jak tu się w nim nie zakochać- pomyślałam i podałam mu rękę...

For you, I'd risk it all

              

                                                                                                                 MissPotatoe 

Cześć wszystkim! 

Wakacje dobiegają końca. Ubolewam nad tym ogromnie :( Od września idę do liceum i już niestety nie będę miałam czasu na cokolwiek. Na razie nie kończę jeszcze z działalnością na blogu, pewnie od czasu do czasu pojawi się tu jakiś post. Nie bądźcie na mnie źli, dobrze? Mam jeszcze kilka części w zanadrzu ;) 

Cieszmy się ostatnimi dniami wolności! :) 

Pozdrawiam!