#147 Zayn cz.6

Zayn cz.5

Z dedykacją dla PrincessOniki :* (kochanie, nie zapomniałam o Tobie ♥)

Ważna notatka pod spodem, PROSZĘ PRZECZYTAĆ!!! ;*

Piątek. Od dwóch dni nie miałam w-f. Dziś też go nie będzie, ponieważ jest akademia. Chyba źle się ze mną dzieję bo szkoda mi tych siedmiu lekcji, żeby na ósmej pójść na w-f. Pokochałam ten przedmiot. A jednak to prawda... tak wiele zależy od nauczyciela... to dzięki niemu wyrabiamy swoją opinię na temat danej dziedziny. A skoro kochałam Zayna, kochałam również sport. Tak, Zayn... Nie mieliśmy okazji spotkać się przez te dwa dni. Jedyne nieśmiałe dzień dobry na korytarzu, albo dyskretne uśmiechy, kiedy się mijaliśmy. Za to pisaliśmy bardzo dużo smsów i to właściwie dzięki nim dużo się o nim dowiedziałam. Wczoraj listonosz przyniósł mi bukiet kwiatów... Na liściku było zaledwie kilka słów: „Miłość jest jak wiatr, nie możesz jej zobaczyć, ale możesz ją poczuć”. Bez podpisu, ale wiedziałam od kogo jest. Rodzice popatrzyli na prezent jakby to była głowa jakiegoś zwierzęcia, ale milczeli. Nie wiem o co im chodzi.. Nie wiedzą co to zakochanie? Nie ważne. Najważniejsze, że mam jego. Nie pamiętam już jak to jest dawać sobie radę bez świadomości, że jest on. Że jest i mnie kocha. To tylko tydzień-powie ktoś. Ale ja przez ten tydzień doświadczyłam więcej niż przez całe życie. Kiedy idę spać, kiedy się budzę, kiedy się myję, kiedy jem, kiedy się uczę... jedna myśl... Zayn.

Ubrana w czarną sukienkę ruszyłam do szkoły zahaczając o osiedle Naomi. Razem weszłyśmy do szkoły i pierwsze co zobaczyłam to on. Zapinał garnitur i rozmawiał z nauczycielem od matematyki. Uśmiechał się. Był cholernie przystojny i seksowny. Coraz częściej łapałam się na tym, że myślę o nim w sposób w jaki chyba nie powinnam myśleć. Kiedy przeczesał dłonią włosy i zaczął z czegoś śmiać się głośniej musiałam przytrzymać się Naomi. Zrobiło mi się gorąco. Czemu nie mogę do niego teraz podejść i pocałować? Jak dziewczyna swojego chłopaka? Czemu nasza miłość jest zakazana? Czemu czuję się jak w pieprzonej książce Romeo i Julia. Historia współczesna. Czemu nie wolno mi kochać? Wściekła nie mówiąc nic poszłam na salę gimnastyczną gdzie odbywać się miało przedstawienie. Nawet nie powiedziałam dzień dobry przechodząc koło „pana Malika”. Czemu jestem wściekła na niego? I na cały świat. I na chore zasady. I na życie. Błagam. Przytul mnie teraz... Ale nie możesz. To byłoby niestosowne, nieodpowiednie, obrzydliwe. A czy ktoś do cholery zapytał jakie jest moje zdanie?! Co ja czuję? Czego chcę? Czego pragnę? Nie. Bo kogo obchodzą uczucia jakiejś głupiej nastolatki zakochanej w nauczycielu?!

-[T.I] wszystko w porządku?-spytała z obawą przyjaciółka.

-Tak!-warknęłam- czemu pytasz?

-Płaczesz.-stwierdziła-a poza tym pan Malik kazał zapytać...-dodała oficjalnie.

Westchnęłam. Kazał.- prychnęłam pod nosem. Czemu sam nie podejdzie i nie zapyta? Odszukałam go wzrokiem. Patrzył na mnie z niepokojem kryjącym się w jego brązowych oczach. Wskazał na telefon po czym zaczął coś w nim pisać. Dyskretnie starłam łzy. Płakałam? Cholera, nie czuję już nic oprócz tęsknoty albo miłości. Kilka sekund później wibracje telefonu dały znać, że właśnie dostałam wiadomość. Przesuwając po ekranie palcem odblokowałam go. Jedna nowa wiadomość od Zayna: „Kochanie co się dzieje? :o” Szybko odpisałam mu „nic” i schowałam telefon do torby. Było mi po prostu przykro. Nie było winnych... Albo winni byli wszyscy. Przygryzłam wargę i odetchnęłam. Oparłam się o krzesełko i utkwiłam swój wzrok w butach. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu, położyć na łóżku i wypłakać w poduszkę bez żadnych świadków. A właściwie, to wystarczyłby mi jedynie jego jeden pocałunek, jego dotyk, jedno słowo. Cokolwiek. Nawet zapach jego perfum. Wpadłam po uszy. Boję się tego. Zbyt szybko zawładnął moim sercem. Zbyt szybko mnie od siebie uzależnił. Wszyscy wstali ze swoich miejsc. Zdezorientowana też się podniosłam i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że właśnie wprowadzany jest sztandar szkoły. Mój wzrok automatycznie powędrował w kierunku nauczyciela. Patrzył się na mnie. Gdy nasze oczy się spotkały, na jego ustach zagościł uśmiech. Nie poradzę nic na to, że chwilę potem mu w tym zawtórowałam. Tak jakby potrafił na odległość mnie pocieszyć. Nie jestem w tym sama. Przeniosłam wzrok na występujące osoby. Nie mogłam się skupić na przedstawieniu, cały czas czułam na sobie palące spojrzenie mężczyzny. Na policzki wstąpił rumieniec. Dostałam smsa. Dyskretnie wyjęłam telefon z torebki i odczytałam wiadomość. „ślicznie wyglądasz jak się rumienisz”. Szybko spojrzałam na bruneta, który bezczelnie się na mnie patrzył. Gdyby ktoś poświęcił chociaż chwilę na obserwowanie nas na pewno zorientowałby się co jest grane... Spuściłam wzrok na wyświetlacz, westchnęłam i schowałam urządzenie z powrotem do torebki. Przygryzłam dolną wargę. Spojrzałam na Naomi, która maślanymi oczami przyglądała się chłopakowi z naszej przeciwnej klasy. Szykuję się jakiś romans... Znów wibracje! Zayn! Przestań, bo nie potrafię skupić na niczym innym jak twoja osoba! „Gdy przygryzasz wargę też wyglądasz seksownie...:*” Tym razem moje policzki płonęły. Dotknęłam zimną dłonią gorącej skóry. Przymrużyłam oczy. Nie wiedziałam co mam mu teraz odpisać, jak się zachować. Jego słowa mnie onieśmielają! Kilka sekund później niespodziewanie ktoś zakrył mi rękami oczy.

-Zgadnij kto to?-usłyszałam głos Naomi. Z tym, że tuż obok mnie, a nie za mną.

-Nie wiem.-przyznałam.

-Eee tam. Mogłabyś chociaż spróbować.-to był głos Lucasa, który chwilę potem obdarował mnie całusem w policzek. Uśmiechnęłam się. W gimnazjum ja i on byliśmy nierozłączni. Przyjaciele. A potem ja poznałam Naomi, a on swoją dziewczynę.

-Gdzie Tessa?-zapytałam o jego sympatię.

Jego wyraz twarzy diametralnie się zmienił.

-Zerwała ze mną trzy dni temu...

-Ehhh- westchnęłam.-przykro mi.

-Nie ma sprawy. A co tam u ciebie?

-Nic ciekawego...

-Tsaaa, jasne.-szepnęła Naomi.

-Hej!-dźgnęłam ją w brzuch.

-Wy i wasze tajemnice...-powiedział zrezygnowany chłopak opierając głowę o moje ramie i zamykając oczy.-Może pójdziemy gdzieś we trójkę?

-Ja mam inne plany, sorry.-stwierdziła szatynka.

-Przepraszam, ale ja raczej też...-dodałam i spojrzałam na Malika. Mierzył Lucasa groźnym wzrokiem. Jego palce zaciskały się na telefonie trzymanym w ręku. To jednak nie wyglądało tak strasznie. Najgorszym widokiem, były oczy. Czaił się w nich smutek i rezygnacja. Błyszczały... łzy...

Kochany! Przecież nic nie robię... To tylko kolega. Uśmiechnęłam się do niego, żeby jakoś dać mu znać, że to nic takiego, ale to chyba pogorszyło jedynie sprawę. Odwrócił się jeszcze bardziej w kierunku przedstawienia. Odsunęłam delikatnie kolegę. Spojrzał na mnie zaskoczony. Wybacz Lucas. Teraz to nie ty jesteś najważniejszy. Spojrzałam na wyświetlacz. Nowa wiadomość. Znowu?

„Proszę przyjdź do magazynku.”. Rozejrzałam się za nauczycielem, ale jego już nie było.

-Naomi.-szturchnęłam dziewczynę w ramię-idziemy do łazienki.

-Co? Nigdzie nie idę.-zaprzeczyła szatynka.

-Idziesz!-dodałam ostrzej, a ona najwyraźniej zrozumiała o co mi chodzi.

-Ach, no tak. Jasne, że idę.-uśmiechnęła się głupkowato.

Lucas spojrzał na nas zdezorientowany. Nie było sensu mu tłumaczyć. Odeszłyśmy.

Gdy korytarz się rozgałęział ja poszłam w lewo, a ona prosto. Tak jak się umówiłyśmy. Będąc u celu, rozejrzałam się czy przypadkiem nikogo nie ma w pobliżu. Nie było. Delikatnie nacisnęłam klamkę. Drzwi lekko skrzypnęły i ustąpiły. Cichutko weszłam do środka, zamykając zasuwkę. Oparłam się plecami o ścianę i popatrzyłam przed siebie. Idealne ciało. Kruczoczarne włosy. Świetnie dopasowany garnitur. Mężczyzna opierał się dłońmi o parapet. Był odwrócony tyłem. Odepchnęłam się rękoma od ściany i kilka chwil później stałam już za nim. Niewiele myśląc oplotłam go ramionami w tułowiu, a głowę przyparłam do jego pleców. Gdy jego ciało lekko się spięło zacieśniłam uścisk. A łzy niekontrolowanie popłynęły po moich policzkach. I czemu płaczę? Brunet położył dłonie na moich i zdjął je ze swojego brzucha, a potem się odwrócił. Oparł nasze czoła o siebie i wpatrywał w moje oczy. Łzy, które toczyły się po naszych buziach skapywały na ubrania. Jego ręka powędrowała w górę. Obejmując moją twarz, starł słone krople. Chwilę potem poczułam jego usta na swoich. Był to inny pocałunek niż wszystkie dotychczas. Nie byliśmy zachłanni, nie pragnęliśmy więcej. To co było teraz stało się najważniejsze. Nasze języki nie toczyły już żadnej bitwy. W tej grze uczestniczyły tylko usta. Powoli i spokojnie przekazywaliśmy sobie swoje uczucia, bez słów. Chwilę później szepnęłam nieśmiało”

-Zayn, ten chłopak... to naprawdę tylko kolega...

-Wiem.-odparł spokojnie przykładając palec do moich warg.- Wiem, ale w tamtym momencie zdałem sobie sprawę, że kiedyś cię stracę. I być może spotkam kiedyś na ulicy w objęciach innego. Nie poradzę sobie ze świadomością, że już nie jesteś moja. Że nie mi jest dane cię dotykać, że nie będę mógł cię pocałować. To najgorsze uczucie, patrzeć jak twoja miłość, kocha kogoś innego. Chcesz jej dobra, ale nie potrafisz wyobrazić sobie, że to szczęście może jej zapewnić ktoś inny.

-Zayn!-przerwałam mu. -Zawsze będziemy razem!

Jego usta drżały, moje i jego łzy zamoczyły już całą jego koszulę.

-Tak.-spojrzał w górę- zawsze będziemy razem.-powtórzył, ale słowa nie miały w sobie pewności, tak jakby wiedział, że mnie okłamuje. Poczułam ucisk w sercu, ale nic nie powiedziałam.

Przytuliłam się do niego. Staliśmy tak już pewien czas. Jego ręce pocierały delikatnie moje plecy. Kojące dreszcze rozchodziły się wzdłuż kręgosłupa. Brunet niespodziewanie podniósł mnie do góry. Usiadł na fotelu a mnie posadził na swoich kolanach. Pocałował mnie, tym razem śmielej, namiętniej.

-Kiedy się spotkamy?-zapytał.-Chciałbym zabrać cię do siebie...

-Zayn... rodzice mi nie pozwolą. Może wyda ci się to głupie, ale nigdy nie nocowałam u żadnej z koleżanek....

-Spytaj. Nie mogę zasnąć. Cały czas myślę o tobie. Tak bardzo chciałbym po przebudzeniu w nocy móc się do ciebie przytulić. W pełni poczuć, że jesteś moja.-szeptał do ucha, owijając kosmyk włosów wokół palca.

-Dobrze-zgodziłam się. Nie potrafiłam mu odmówić. Sama bardzo chciałam móc w końcu się z nim spotkać, sam na sam, bezpieczni, bez oglądania się za siebie, bez ukrywania.

Wyjęłam telefon i napisałam do mamy: „mogłabym przenocować dziś u koleżanki?”.

Po chwili przyszła odpowiedź. Jedną z zalet mojej mamy jest szybkie pisanie smsów. „nie, dziś przyjeżdża babcia”. Ach, czyli nie. Tak myślałam. Zayn widział treść i westchnął. Chwilę potem znów poczułam wibracje. „jeżeli chcesz, to w sobotę po południu możesz iść”. Śledziłam literki jedna po drugiej, jakby miały gdzieś ukryte haczyki. Czy naprawdę układają się w tak chciane zdanie?! Spojrzałam w brązowe tęczówki. Taniec iskierek. Omal nie pisnęłam z radości. Jednocześnie w brzuchu poczułam motylki. Nasze uśmiechy mówiły wszystko. Jesteśmy szczęśliwi. Po około dziesięciu minutach wyszłam cała w skowronkach, uprzednio upewniając się, czy nikt mnie nie zobaczy. Potem biegiem weszłam do łazienki.

-No wreszcie! Ile można czekać?!-spytała Naomi.

Nie odpowiedziałam, tylko wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

-Swoją drogą to chyba kiedyś się obrażę-stwierdziła przyjaciółka.-staram się ciebie pocieszyć i nic. Kilka sekund z nim i nic nie jest w stanie cię zasmucić.-obruszyła się, ściągając brwi.

-W sobotę u ciebie nocuję.-wreszcie powiedziałam.

-Wy chyba nie zamierzacie...-odezwała się po krótkiej chwili ciszy.

-Nie!-krzyknęłam.- Chcemy tylko ze sobą pobyć.

-Ufff. Bo wiesz, krycie was to jedno. Ale to nadal twój nauczyciel, a spanie z nim to byłaby już przesada.-jej twarz przybrała zniesmaczony wyraz.

Przesada-pomyślałam. Z Zaynem nigdy nie odczuję przesady, zawsze towarzyszy mi niedosyt. Już niedługo miało się to zmienić. Na lepsze, czy na gorsze?

Foreverdirectioner

Hej wszystkim! ;*

Dziś na temat części króciutko- jest to 6 z 10 :* Dziesiątą już piszę, więc nie długo całość będzie gotowa ;) Mam nadzieję, że Wam się podoba, zachęcam Was do pytań na asku ( nie gryzę ;*) link znajdziecie na moim profilu Google + .

A teraz z poważniejszych rzeczy- Ostatnio coraz częściej rozmawiamy z dziewczynami na temat komentarzy pod postami. Bywało lepiej, bywało gorzej, ale teraz odnosimy wrażenie, że już kompletnie Wam na tym nie zależy... Czy to nasza wina? Nie podobają Wam się nasze imaginy? Skończyła się Wasza fascynacja opowiadaniami z 1D? Nie macie czasu i ochoty, aby napisać choć kilka słów? To już jest męczące również i dla nas, bo publikowanie, a potem oczekiwanie na Waszą reakcję, coraz częściej przynosi zawód, a nie tak jak powinno być- radość i ekscytację...

Zauważyłam też, że nadal zdarza się, że kilka anonimowych komentarzy pojawia się po sobie w krótkim czasie.., Nie jesteśmy ślepe! 

Pytanie: Czy nadal Wam zależy na tym blogu? Bo my coraz częściej zastanawiamy się co dalej... Mam nadzieję, że przeczytacie ten komentarz i dacie nam znać jakie jest Wasze zdanie... Najgorsze jest to, że bywają momenty, że nie ma z Waszej strony odzewu i nie wiemy co Wy jeszcze o tym myślicie... :* Liczę na to, że odwołacie się w swoich komentarzach również do tej notatki :*

A teraz jeszcze zapowiedź: (przypominam, że na razie próg jest niezmienny - co najmniej 20 komentarzy = nowy imagin)

***-[T.I] obiecaj mi, że nie zrobisz z nim tego

Był ode mnie o dziewięć lat starszy, ale wyglądał niezwykle młodo.

-Więc zróbmy to razem-wyszeptałam prosto w jego usta.

-Co mamy zrobić razem?-spytał kusząco oblizując językiem wargę i jeszcze bardziej napierając na mnie całym ciałem.

-Widzę, że lubisz się całować...-usłyszałam jego chrypliwy głos na swojej szyi, która zdążyła zostać obdarowana kilkoma soczystymi całusami.

 Chciałbym, żeby mi wybaczyła, chciałbym ją przeprosić, ale gdy tylko ją zobaczę odzywa się we mnie drugie ja, które pragnie jej od pierwszego dnia kiedy zobaczyłem ją na sali gimnastycznej i które pragnąć jej będzie do końca życia.

-Rozbieram się.-odparłem i ściągnąłem bokserki na co dziewczyna momentalnie się odwróciła w bok. Jej reakcje były słodkie.

-Jeżeli nie chcesz, albo nie jesteś gotowa, to po prostu powiedz. Nie chcę nic na siłę. Chcę żeby to była nasza wspólna, świadoma decyzja, z której oboje mamy czerpać przyjemność.-zaczął gadać jak to przystało na nauczyciela.

-Nie miałabyś nic przeciwko jeżeli bym cię narysował?

Jeden zdradliwy pocałunek. Pocałunek, który zniszczył moje życie...***

I jak? Dajcie znać, pozdrawiam :*