#53 Zayn cz.1

Z dedykacją dla: Hope Cameron i Vicky Horan

Podążałam właśnie słabo oświetloną ulicą w centrum miasta. Zbliżała się noc, a ja wracałam z urodzin koleżanki. Z słuchawkami na uszach spacerowałam po cichu nucąc sobie piosenkę mojego ulubionego zespołu. Było dosyć chłodno, więc szczelniej otuliłam się bluzą. Nagle poczułam z tyłu mocne uderzenie. Przez chwilę czułam się, jakbym leciała. W momencie, kiedy opadłam na zimny asfalt, w mojej głowie pojawiła się pustka…

-[T.I]! [T.I]!- obudziło mnie oślepiające światło.  Nad sobą ujrzałam kobietę w stroju pielęgniarki. Próbowałam usiąść, ale ból przeszył moje plecy i bezsilnie opadłam na łóżko. Zorientowałam się, że w pomieszczeniu znajdują się także moi rodzice.

-Co się stało?- zapytałam mrugając, aby przyzwyczaić się do jasnego światła wypełniającego pokój. Ostatnim moim wspomnieniem był szorstki, zimny asfalt…

-Jakiś wariat na motorze cię potrącił!- mówiła z przejęciem moja mama.

-Jak dobrze, że nic ci nie jest – dodał tata- już znaleźliśmy tego głupka. Srogo za to odpowie! Będzie siedział w więzieniu do końca życia!

Rodzice wyraźnie nie panowali nad emocjami. Nie miałam teraz siły na wysłuchiwanie ich obelg skierowanych do sprawcy wypadku. Rozejrzałam się wokoło. W pokoju stało kilkanaście bukietów z kartkami od znajomych. Leżałam na białym, szpitalnym łóżku, a do mojego ciała była podłączona kroplówka.

-Jak się pani czuje?- zapytała mnie przyjaźnie wyglądająca pielęgniarka.

-Całkiem dobrze- wysiliłam się na uśmiech i otuliłam się śnieżnobiałą kołdrą.

...

Sprawa wyznaczona była za dwa tygodnie, w ciągu tego czasu jakoś doszłam do siebie. Musiałam  pojawić się w sądzie, ponieważ bez moich zeznań sprawa w ogóle by się nie odbyła. Ubrałam czarną, krótką sukienkę i białe buty na obcasie. Razem z rodzicami czekałam w korytarzu na rozpoczęcie się rozprawy.

-Ten pajac pożałuje tego, co zrobił naszej córce- szepnął tata i razem z mamą poszedł po kawę. W tym czasie, na końcu korytarza ujrzałam niesamowicie przystojnego chłopaka. Miał kruczoczarne włosy, czekoladowe oczy i kuszące, malinowe usta. Ubrany był w białą koszulę i czarne, obcisłe spodnie. Na nogach miał zaś czarne martensy. Gdy nasze oczy się spotkały, delikatnie się uśmiechnęłam. Nagle mulat zaczął iść w moim kierunku. Zrobiło mi się gorąco, jak zawsze w takich sytuacjach. Już po chwili dzieliło nas tylko kilkanaście centymetrów.

-[T.I]?- zapytał cicho.

-Tak- uśmiechnęłam się odgarniając kosmyk włosów za ucho. Dopiero po chwili zdziwiłam się, że zna moje imię.

-Jestem Zayn- przedstawił się- chciałbym cię przeprosić…- spuścił wzrok. Byłam trochę zdezorientowana.

-Ale za co?- zapytałam.

-Za ten cały wypadek…- zaczął zakłopotany, rozglądając się wokół- naprawdę nie chciałem.

Wtedy zrozumiałam, o co mu chodzi. To on mnie potrącił, to on sprawił, że spędziłam dwa tygodnie w szpitalu…

-Jest mi strasznie przykro- kontynuował- naprawdę, nie wiem jak to się stało. Nigdy sobie nie wybaczę, że potrąciłem tak piękną dziewczynę jak ty- moje policzki oblał rumieniec- wiem,  że to nic już nie zmieni, ale chciałem cię bardzo przeprosić. Mam nadzieję, że nic poważnego ci się nie stało i że mi wybaczysz. Przepraszam, [T.I]. –odszedł wyraźnie skruszony, a ,moje serce się ścisnęło. Moje myśli w tym momencie były nienormalne. Było mi przykro, że chłopak ma wyrzuty sumienia. Chciałam podbiec i przytulić tego, który spowodował ten cały wypadek. Nie tylko przytulić, chciałam go pocałować! Naprawdę zaczęłam się zastanawiać, czy jestem w pełni normalna...

-Idziemy- przerwał mi głos mamy. Szybkim krokiem udaliśmy się do sali rozpraw. Przez cały czas myślałam tylko o Zaynie. W ogóle nie mogłam się skupić na słowach innych.Jego widok na przeciwko mnie całkowicie mnie dekoncentrował. Rozmarzona wpatrywałam się w jego oczy. Chyba to zauważył i trochę zakłopotany niepewnie się uśmiechnął, jakby zastanawiał się, czy wypada to robić w takich okolicznościach.

-Panno [T.I]- moje rozmyślenia przerwał donośny głos sędziego- proszę złożyć swoje zeznania.

Nagle poczułam w sercu coś dziwnego, a słowa zaczęły same płynąc z moich ust.

-Ten mężczyzna, Zayn, jest niewinny- napotkałam zdziwione spojrzenia wszystkich, ale interesował mnie tylko zszokowany wzrok Malika- chciałabym wycofać oskarżenie, jestem przekonana, że to nie on- dodałam i opuściłam pomieszczenie.

-Co ty najlepszego zrobiłaś?- moja mama była tuż za mną.

-Przecież to był on ! Sam się przyznał!- krzyczał mój tata- dlaczego więc powiedziałaś, że jest niewinny?!

-To moja sprawa- odburknęłam i opuściłam budynek. Wiedziałam, że gdy nie złożę na niego oskarżenia, nie będzie siedział w więzieniu. Nagle poczułam czyjąś dłoń na moim ramieniu. Za plecami ujrzałam Malika. Wpatrywał się we mnie tymi pięknymi, czekoladowymi oczami. Na jego widok zmiękły mi kolana.

-Dziękuję ci, [T.I]- wyszeptał i nagle, zanim zdążyłam wydusić choćby słowo, złączył nasze usta w namiętnym, mocnym pocałunku.

                                                                                                      HazzGirl

Hej kochane! Co myślicie o 1 części Zayna? Chcecie następnych :D

Dziękujemy za każde wejście, każdy komentarz. proście o dedykacje, WSZYSTKIE postaramy się spełnić ;**

Chciałabym poruszyć temat, o którym wcześniej pisała MissPotatoe. Często mamy wrażenie, że niektórzy (oczywiście nie tyczy to się wszystkich!) zostawiają komentarz tylko po to, aby zareklamować swojego bloga. Owszem, róbcie to, ale chociaż przeczytajcie nasze imaginy. Poświęcamy naprawdę dużo naszego czasu aby je napisać, zwłaszcza, że zaczął się rok szkolny i nie mamy go za wiele, więc takie sytuacje są przykre.

Dziękuje jednak tym czytelniczkom, które czytają i komentują. To wszystko robimy dla was misie <333 MUCH LOVE, HazzGirl ;*

  DZISIAJ URODZINY NASZEGO KOCHANEGO ANIOŁKA NIALLA, WIĘC ŻYCZYMY MU WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO <3