KONKURS Miejsce 1

Witajcie Kochani, już dzisiaj pojawi się tutaj ostatnia, ta chyba najdłużej wyczekiwana, konkursowa praca! :) Uwaga, uwaga! Niniejszym chciałabym ogłosić, że 1 MIEJSCE w naszym kolejnym konkursie zajmuje.... : SARA 111!!! ♥ Gratulujemy Ci z całego serca czołowej pozycji! Przesłałaś nam dwie, cudowne prace i powiem szczerze, że na początku trudno nam było zdecydować się na jedną z nich :D Każda z nich miała swój charakterek ;) Ale w końcu zdecydowałyśmy się na tę do Skinny Love :) 

A teraz chciałabym serdecznie podziękować każdej z Was, która zdecydowała się nam przesłać imagina. Doceniamy Wasz wysiłek i dlatego jesteśmy Wam za to ogromnie wdzięczne :) Z tematem poradziłyście sobie świetnie, a każda z prac była inna i opierała się na innej piosence! ♥ Już niedługo reszta konkursowych imaginów powinna pojawić się w zakładce : 'imaginy czytelników'- to tylko kwestia czasu :* A teraz zachęcam do zapoznania się ze zwycięską pracą! 

         MissPotatoe

„Skinny love” Birdy

Głębia jeziora to najpiękniejsza rzecz jaką widziałam kiedykolwiek. Uwielbiałam w nią patrzeć.
Tym razem też tak było oczarowana nie mogłam oderwać oczu od najpiękniejszego odcienia niebieskiego a dokładniej granatowego. Jednak musiałam. Zdęłam z szyi naszyjnik który dostałam od Louisa na naszą pierwszą rocznicę. W środku było nasze zdjęcie, ale nasz czas już minął i nie było sensu już go trzymać. Wrzuciłam go do tej cudownej głębi i automatycznie na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Niby nic nie znaczący rytuał a jednak tyle mi dał. Nareszcie poczułam się wolna, tak prawdziwe wolna.
Niestety musiałam już porzucić mój ukochany granat głębi i udać się w drogę powrotną do mojego własnego mieszkania.
Odpaliłam i szybko znalazłam się na autostradzie. Zgłośniłam radio bo akurat leciała moja ulubiona piosenka „Skinny love”. Jednak teraz dopiero słuchałam jej z prawdziwą przyjemnością .
Wspomnienia uderzyły mnie ale nie sprawiały już bólu
Szłam szybko korytarzem na następną lekcję. Już dawno było po dzwonku więc skąd miałam wiedzieć że na kogoś wpadnę. Jednak wpadłam.
- Najmocniej przepraszam. - Powiedziałam i szybko zaczęłam zbierać kartki które rozsypały się po korytarzu. Osoba z którą się zderzyłam szybko dołączyła do mnie i w ciszy zbieraliśmy moje notatki aż nasze palce przez przypadek się zetknęły podniosłam głowę i ujrzałam jego niebieskie tęczówki wpatrujące się we mnie uważnie.
- Emm… - Wyjąkałam na co on się tylko uśmiechnął i powoli podniósł się z częścią moich papierów.
- Wszystko w porządku. - Powiedział. - Naprawdę bardzo ładnie rysujesz.
-Dzięki. - Wyszeptałam również się podnosząc i ruszając w kierunku klasy. - Do zobaczenia. - Dodałam na odchodnym.
Mimowolnie uśmiechnęłam się do tego wspomnienia. To był jedyny naprawdę romantyczny moment z Louisem w roli głównej. Tak się właśnie poznaliśmy w szkole. On był nowym uczniem a ja zwykłą szarą myszką męczącą się od kilku lat w tej samej szkole.
Przed oczami mam teraz kolejny obraz.
- Wiesz ostatnio dosyć często wpadamy na siebie przypadkiem. - Louis zakłopotany drapie się po karku, a ja unoszę brwi ze zdziwienia.
- Co ty nie powiesz? - Zdobywam się na sarkastyczny komentarz.
- Bo wiesz tak sobie pomyślałem że moglibyśmy przestać spotykać się przypadkiem.
- Czyli?
- Nie masz ochoty może pójść ze mną do kina?
Ta propozycja wtedy bardzo mnie zaskoczyła. Byłam sceptycznie nastawiona do tego spotkania ale się zgodziłam i wtedy przepadłam . Zaczęłam zakochiwać się w tym idiocie i nic nie mogło tego zatrzymać. To trochę tak jakbym była robotem i ktoś zaprogramował mnie na wykonywanie jednej tylko czynności ale zapomniał określić jaki czas tę czynność mam wykonywać więc nie mogłam przestać. Kolejny obraz pojawił się w mojej głowie.
- Dlaczego się do niego uśmiechnęłaś?!!!
- Dlaczego?!!! On też się do mnie uśmiechnął!!!
- Mogłaś go zignorować!!!
- O co ci chodzi człowieku?!!!
- Nie podoba mi się to że ktoś szczerzył do MOJEJ dziewczyny!!!
- Nie jestem twoją własnością!!!
Tym razem to wspomnienie nie wywołuje we mnie złości i żalu. To wtedy wszystko zaczęło się walić zaledwie miesiąc po tym jak oficjalnie zostaliśmy parą. Wtedy po raz pierwszy usłyszałam Skinny love a jej pierwszy wers stał się moją modlitwą i ostatnim płomykiem nadziei.
Come on, skinny love, just last the year
Potem tylko się pogorszyło co chwila kłótnia o bezsensowne rzeczy, a mimo to zamieszkaliśmy razem. Mimo tej nędznej miłości która nas połączyła jakaś dziwna chemia nas do siebie ciągnęła i mimo bólu dalej kurczowo trzymałam się tego związku.
Louis siedział bez t-shirtu w samych jeansach. Patrzył się przed siebie i wyglądał dość smutno. Usiadłam obok niego w moim ukochanym rozciągniętym swetrze z ogromnym kubkiem herbaty w ręce.
- Wiesz że to nie ma sensu prawda? - Skinęłam głową. Miał racje nasz związek po pół roku przestał mieć sens. Jednak dalej uparcie wierzyłam że może coś się zmieni. - Przepraszam cię Maddie. Zmarnowałem pół roku twojego życia.
- O czym ty mówisz? - Byłam zaskoczona. On nigdy nie przepraszał. - Wiesz sądzę że jesteś zmęczony, chodźmy spać. - Wstałam i zostawiłam go samego.
To była jedyna szczera rozmowa z nim. Po niej wytrzymaliśmy razem jeszcze dwa miesiące bo wtedy zdałam sobie sprawę że moja nadzieja na poprawę umarła. A jeśli umrze nadzieja zaczyna umierać człowiek bardzo powoli bardzo cierpiąc. Tak się zaczęło dziać ze mną umierałam w środku i wreszcie udało mi się go opuścić. Zdałam sobie sprawę że moja ulubiona piosenka jest opisem tej miłości która powstała między mną a Louisem, nędznej miłości.
Who will love you?
Who will fight?
And who will fall far behind?

Liczę, że podzielicie się swoimi spostrzeżeniami z autorką tej pracy! :)